Greg McLean, Jungle (Η ζούγκλα, 2017)

Greg McLean, Jungle (Η ζούγκλα, 2017)

Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Στο διδακτορικό μου γράφω ότι μια από τις λειτουργίες της λογοτεχνίας (δεν θυμάμαι αν έγραψα και του κινηματογράφου, αν και έχω αναφερθεί αρκετές φορές σ’ αυτόν) είναι η εκ του ασφαλούς βίωση περιπετειών τις οποίες θα θέλαμε να ζήσουμε, με την ταύτισή μας με τους ήρωες των περιπετειών που βλέπουμε στη μεγάλη οθόνη, με τις ερωτικές να μην αποτελούν εξαίρεση. Αυτές οι τελευταίες βέβαια δεν είναι επικίνδυνες, εκτός κάποιων εξαιρέσεων, αλλά δεν σου τυχαίνουν πάντα. Όμως στην ταινία «Ζούγκλα» δεν έχουμε ερωτική περιπέτεια αλλά πραγματική, με την κυριολεκτική σημασία της λέξης, μέσα σε ένα δάσος της Βολιβίας.

  Ένας άνδρας (αργότερα θα μάθουμε ότι είναι καταζητούμενος) θα παρασύρει τρεις νεαρούς να διασχίσουν μαζί του τη ζούγκλα. Ο ίδιος φαίνεται να ψάχνει για χρυσό. Ο ένας από τους νεαρούς μπορεί να βγάλει φωτογραφίες τις οποίες θα μπορέσει να πουλήσει, αυτό είναι το δέλεαρ γι’ αυτόν. Οι άλλοι δυο για να ζήσουν την ασυνήθιστη εμπειρία της περιπέτειας μέσα στη ζούγκλα.

  Τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Φτιάχνουν μια σχεδία για να συνεχίσουν την πορεία τους μέσα από το ποτάμι. Όμως και πάλι θα αντιμετωπίσουν τρομερές δυσκολίες, και κάποια στιγμή θα χωρίσουν. Ο άντρας αυτός με τον ένα νεαρό θα συνεχίσουν μέσω ξηράς.

  Η σχεδία με τους άλλους δυο θα ανατραπεί, μόλις που καταφέρνουν να μην παρασυρθούν από τα ορμητικά νερά του ποταμού. Όμως μόνο ο ένας θα φτάσει σε ένα χωριό ιθαγενών, όπως θα δούμε αργότερα. Η κάμερα θα παρακολουθήσει τον άλλο, το Γιόσι, που πάνω στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του στηρίζεται η ιστορία, που είναι χαμένος μέσα στη ζούγκλα. Η μόνη του ελπίδα είναι να μείνει στην όχθη του ποταμού. Μόνο έτσι μπορούν να τον βρουν.

  Συναρπαστική ταινία, όχι μόνο λόγω της περιπέτειας αλλά και εξαιτίας του εξωτικού σκηνικού της ζούγκλας.

  Δίδαγμα: να ακούτε τον μπαμπά σας και τη μαμά σας (ο Γιόσι σκέφτεται, χαμένος μέσα στη ζούγκλα, πόσο δίκιο είχαν οι γονείς του που τον αποθάρρυναν γι’ αυτό το ταξίδι), ξέρουν καλύτερα. Αλλά αν έχετε μέσα στις φλέβες σας τη λαχτάρα για την περιπέτεια, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σας ευχηθούμε καλή τύχη. Η φίλη μας η Κάτια στην ομάδα κοινωνικής ανθρωπολογίας είχε πάντα τύχη. Να της ευχηθούμε και από εδώ να έχει τύχη στις επόμενες εξορμήσεις της.