Woody Allen, Wonder wheel (2017)

Woody Allen, Wonder wheel (2017)

Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Θα το ξαναγράψω επί τη ευκαιρία, ο Woody Allen είναι από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες, και πρόσφατα ξαναείδα όλες του τις ταινίες, χωρίς να γράψω όμως γι’ αυτές, εκτός από τις τελευταίες του. Έτσι περίμενα με ανυπομονησία τη δημοσιογραφική προβολή της καινούριας του ταινίας.

  Τα θέματά του είναι τα ίδια: ο έρωτας, η απιστία, τα ψυχολογικά προβλήματα. Όμως ενώ στα νιάτα του τα πραγματευόταν με χιούμορ, εδώ σκυθρωπιάζει. Η ταινία τελειώνει και βλέπουμε τρεις ανθρώπους να απομακρύνονται ψυχολογικά μεταξύ τους, ενώ το πτώμα ενός τέταρτου προσώπου δεν θα το δούμε. Και, όπως πάντα, είναι ιδιαίτερα επινοητικός στην πλοκή.

  Η Kate Winslet απάτησε τον άντρα της με αποτέλεσμα να την παρατήσει. Βρίσκει καταφύγιο στον Jim Belushi, που εργάζεται σε ένα λούνα παρκ. Η κόρη του με την οποία είχε αποξενωθεί γιατί παντρεύτηκε παρά τις προειδοποιήσεις του έναν γκάνγκστερ, θα πάει να τον βρει ζητώντας καταφύγιο. Την ψάχνει ο άντρας της.

  Και ξαφνικά βρισκόμαστε στην αντιστροφή του «μια γυναίκα δύο άντρες», με την Kate να τα φτιάχνει με έναν ναυαγοσώστη, με τον οποίο λίγο αργότερα φλερτάρει η κόρη του Belushi.

  Οι ήρωες του Γούντι Άλεν σχεδόν πάντα κουβαλάνε τα ψυχολογικά τους προβλήματα. Μια συνηθισμένη διέξοδος είναι το ποτό. H Kate και ο Jim κατάφεραν να το κόψουν. Όμως ο γιος της Kate είναι μικρός για να το ρίξει στο ποτό. Τα ψυχολογικά του προβλήματα – ξέρει ότι η μητέρα του φέρνει την απόλυτη ευθύνη που τους παράτησε ο πατέρας του – θα τον οδηγήσουν στην πυρομανία: βάζει φωτιές κάθε τρεις και λίγο, δημιουργώντας προβλήματα στη μητέρα και στον πατριό του. Όσο για την κόρη, αυτή φαίνεται η μόνη ισορροπημένη. Δεν μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε διαταραγμένη μόνο και μόνο επειδή ερωτεύτηκε έναν γκάνγκστερ. Τέτοιες λαθεμένες επιλογές τις κάνουν όλοι οι ισορροπημένοι όταν ερωτευθούν τρελά, γι’ αυτό άλλωστε έχει βγάλει ο έρωτας τη φήμη ότι είναι τυφλός. Δηλαδή τυφλός δεν είναι, αλλά τυφλώνει αυτούς που θα κτυπήσει με το τόξο του.

  Ο Γούντι Άλεν έχει τη φλέβα του μυθιστοριογράφου. Οι διάλογοι, πολλοί από τους οποίους δεν είναι παρά παρατεταμένοι μονόλογοι, έχουν την ποιότητα της υψηλής λογοτεχνίας. Αν δεν έγινε μυθιστοριογράφος οφείλεται, πιστεύω, στο ότι δεν μπορούσε να ασχοληθεί με τους «τάκους», όπως τους ονομάζει ο συγχωρεμένος ο Ουμπέρτο Έκο, δηλαδή με το αφηγηματικό μέρος και τις περιγραφές. Μόνο οι διάλογοι τον ενδιέφεραν, όπως τον Σολωμό μόνο οι λυρικές κορυφώσεις μέσα στα αφηγηματικά έργα του που έμειναν ανολοκλήρωτα. Ο Άλεν έλυσε αυτό του το πρόβλημα με το να γίνει σκηνοθέτης. Σε ένα σενάριο δεν χρειάζεται να πλατειάσεις λογοτεχνικά.

  Δεν θα μπορούσε τάχα να γίνει θεατρικός συγγραφέας;

  Όχι. Η θεατρική φόρμα έχει πολλούς περιορισμούς στη διαχείριση μιας ιστορίας, αυτό το ξέρουν πολύ καλά όσοι έχουν επιχειρήσει να διασκευάσουν μυθιστορήματα για το θέατρο. Με τον κινηματογράφο, αναθέτεις την αφήγηση, και προπαντός την περιγραφή (χώρων, προσώπων, κ.λπ.) στον κάμερα μαν και στον monteur. Εδώ, ο μόνος περιορισμός είναι η περίπου δίωρη διάρκεια, περιορισμός που αίρεται στα σήριαλ.

  Προτιμώ τον χιουμορίστα Γούντι Άλεν της νιότης του, όμως πάντα θα μου αρέσει, έστω και αν το χιούμορ φαίνεται να τον έχει εγκαταλείψει στα γηρατειά του. Παραβιάζοντας πάγιες αφηγηματικές αναμονές δίνει ένα τέλος «απροσδόκητο», αναδεικνύοντας την ίδια απαισιοδοξία για τις ανθρώπινες σχέσεις που έχει και ο Αντρέι Σβιάγκιντσεφ.

  Καλές οι ερμηνείες των ηθοποιών, πολύ καλή η Kate Winslet, και ακόμη πιο καλός ο Jim Belushi.