Η υπόθεση διαδραματίζεται στα χρόνια της αυτοκρατορίας.
Σε μυθοπλασίες της εποχής ο φοιτητής εμφανίζεται συχνά σαν κεντρικός
χαρακτήρας. Ο φοιτητής της ιστορίας μας πηγαίνει να συναντήσει τις όμορφες
νεράιδες, που έχουν θησαυρούς. Θα απολαύσει τον έρωτα και θα γίνει πλούσιος.
Θα τα καταφέρει;
Στο δρόμο του θα συναντήσει δυο ιερείς που θα
προσπαθήσουν να τον αποτρέψουν. Οι ιερείς αυτοί είναι εχθροί των νεράιδων
αυτών, και θα προσπαθήσουν να τις εξουδετερώσουν. Και βέβαια έχουν δίκιο που
τον προειδοποιούν ότι κινδυνεύει η ζωή του. Αυτός όμως, ανένδοτος.
Θα τη γλιτώσει γιατί τον λυπήθηκαν. Και
βέβαια δεν θα του κάνουν τη χάρη να πάρει μαζί του όλα τα πετράδια που πήρε.
Όσα έχει βάλει στο σακούλι του θα εξαφανιστούν. Όμως κάποια λίγα που έχει στις τσέπες
του είναι αρκετά για να του χαρίσουν μια άνετη ζωή.
Η ταινία είναι παραμύθι. Βλέποντάς τη έκανα
ξανά τη σκέψη, ότι το υπερρεαλιστικό, το μυθικό και το παραμυθιακό, έχουν
ιστορία αιώνων σε σχέση με τον ρεαλισμό, που είναι προϊόν του νεωτερικού
κόσμου. Ακόμη και στον «Δον Κιχώτη» με τον οποίο ξεκινάει ουσιαστικά το σύγχρονο μυθιστόρημα
υπάρχει το φανταστικό, με τη μορφή των φαντασιώσεων. Ο Σάντσο Πάντσα ανήκει
στον κόσμο που έρχεται, ο Δον Κιχώτης στον κόσμο που φεύγει.
Παρεμπιπτόντως, και η δημοκρατία έχει πολύ
σύντομη διάρκεια μέσα σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας. Ας τη χαρούμε όσο
την έχουμε, έστω και τέτοια που είναι.
No comments:
Post a Comment