Nikolai Lebedev, The star (Звезда 2002)

Nikolai Lebedev, The star (Звезда 2002)

  Πολεμική ταινία, η δράση της οποίας τοποθετείται την περίοδο που οι γερμανοί υποχωρούσαν και οι σοβιετικοί ήταν έτοιμοι να περάσουν τα σύνορα. Πρόκειται για τη δεύτερη κινηματογραφική μεταφορά της ομώνυμης νουβέλας του Εμμανουήλ Καζάκεβιτς, μετά την πρώτη του 1949, δύο χρόνια μετά τη συγγραφή της, που είναι και η πρώτη γραμμένη στα ρώσικα από τον ουκρανοεβραίο συγγραφέα.

  Μια ομάδα ανιχνευτών έχει σαν στόχο να πάει πίσω από τις εχθρικές γραμμές και να δώσει πληροφορίες για τον εχθρό. Οι ανιχνευτές είναι περίπου ομάδες αυτοκτονίας. Από τη μονάδα από την οποία έπρεπε να σταλούν είχαν μείνει μόνο δύο από τους δεκάξι. Ο ανώτερος αξιωματικός τους έστειλε ενισχύσεις.

  Δεν θα δούμε πολλά πυρά και συγκρούσεις. Αυτό που κυριαρχεί στην ταινία είναι το σασπένς αν θα τους αντιληφθούν οι γερμανοί. Κάποιες φορές που τους αντιλήφθηκαν το σασπένς ήταν αν θα καταφέρουν να γλιτώσουν.

  Παλιά ταινία, θα κάνω το σπόιλερ, θα πω το τέλος, ένα τέλος που το θεωρούσα σχεδόν σίγουρο. Για να αναδειχθεί το μέγεθος του ηρωισμού τους έπρεπε να πεθάνουν. Αλλά φυσικά, κάτι που και αυτό το περίμενα, όχι πριν προλάβουν να στείλουν όλες τις πληροφορίες τους, πράγμα που είχε σαν αποτέλεσμα να συντρίψουν την σχεδιαζόμενη αντεπίθεση των γερμανών.

  Εξαιρετική ταινία, μου άρεσε πολύ. Και βλέποντας λίγο αργότερα τον «Μετανάστη» του Ebrahim Hatamikia είδα ότι έχουν το ίδιο θέμα, τους ανιχνευτές, που έχουν επίσης το ίδιο τέλος.

  Ψάχνοντας για τους ηθοποιούς, διάβασα ότι ο  Αλεξέι Κραβτσένκο ήταν ο δεκατετράχονος ήρωας στο «Έλα να δεις» του Ελέμ Κλίμοφ.

  Και, όπως κάνω όταν μπορώ, διάβασα και τη νουβέλα του Καζάκιεβιτς.

  Κάποιες διαφορές ήταν αναπόφευκτες. Στη νουβέλα οι ανιχνευτές πηγαίνουν πίσω από τις εχθρικές γραμμές μετά το μέσο της, ενώ στην ταινία αμέσως μετά τα είκοσι πρώτα λεπτά. Επίσης έχουν προστεθεί και άλλα πολεμικά επεισόδια. Και βέβαια δεν πρόλαβαν στο παρά πέντε να μεταδώσουν τις πληροφορίες τους. Και το τέλος τους, των περισσότερων τουλάχιστον, δεν το βλέπουμε, το εικάζουμε από το ό,τι σιώπησε ο ασύρματος.

 Πολλές σελίδες είναι αφιερωμένες στον έρωτα της Κάτιας για τον Τράβκιν. Και η επιμονή της να καλεί επί ώρες το «Αστέρι» όταν πια είναι ολοφάνερο ότι κανείς δεν θα απαντήσει δείχνει για μια ακόμη φορά τον έρωτά της. Από τον ασύρματο θα την απομακρύνουν μόνο όταν ξεκινήσει η επίθεση, που τον χρειάζονται.  

  Και μια ακόμη διαφορά: το προτελευταίο κεφάλαιο εστιάζει σχεδόν αποκλειστικά στους γερμανούς, ενώ στην ταινία ελάχιστα.  

  Εξαιρετικές και η ταινία και η νουβέλα, η οποία γράφηκε το 1946, ένα μόλις χρόνο μετά το τέλος του πολέμου, περίπου εν θερμώ.
  Μπορείτε να τη δείτε στο youtube με αγγλικούς υπότιτλους.