Lynne Ramsay, You were never really here (Δεν ήσουν ποτέ εδώ 2017)

Lynne Ramsay, You were never really here (Δεν ήσουν ποτέ εδώ 2017)

  Εξακολουθεί να παίζεται στους κινηματογράφους.

  Δεν πρόλαβα να διαβάσω το βιβλίο «Myths and motifs in literature» και το έβαλα σε εφαρμογή. Περιττό να πούμε ότι η αφηγηματική λογοτεχνία έχει πάρα πολλά κοινά με τον κινηματογράφο.

  Ο κεντρικός χαρακτήρας είναι μια μίξη ήρωα και αντιήρωα. Ήρωας, σαν βετεράνος και σαν άτομο που έχει σαν δουλειά να εντοπίζει κορίτσια που έχουν χαθεί ή απαχθεί και να τα επιστρέφει στους δικούς τους. Αντιήρωας, γιατί κουβαλάει τις τραυματικές του εμπειρίες (ένας πατέρας που στα χέρια του υπέφερε αυτός και η μητέρα του), και έχει αυτοκτονικές τάσεις.

  Το μοτίβο είναι το υπαριθ. 8 στο βιβλίο, «ο θάνατος και η ανάσταση». Ταιριάζει κυριολεκτικά γάντι στο έργο. Παραθέτω το απόσπασμα από την βιβλιοκριτική που έγραψα. «Παράδειγμα ο Λάζαρος. Τον Χριστό δεν τον αναφέρει. Στη λογοτεχνία ο θάνατος είναι περισσότερο συμβολικός παρά κυριολεκτικός. Αναφέρει το διήγημα του Λώρενς «The horsedealer’s daughter», όπου ο άνδρας σώθηκε από την απόπειρα αυτοκτονίας του και «ξαναγεννήθηκε», καθώς άρχισε να βλέπει τώρα τη ζωή με αισιοδοξία».

  Ακριβώς αυτό το τελευταίο συνέβη και στον ήρωα. Η αυτοκτονία όμως ήταν σε φαντασιακό επίπεδο, και η αναγέννηση έγινε με δυο τρόπους. Να μην τους μαρτυρήσουμε, η ταινία είπαμε παίζεται ακόμη στους κινηματογράφους, όσοι την είδατε ξέρετε πώς.

  Συνήθως η κινηματογραφική αφήγηση είναι λίγο πολύ διεκπεραιωτική, ιδιαίτερα σε έργα mystery και thriller, όμως εδώ βρισκόμαστε σε μια αφήγηση «ποιητική». Ελάχιστος ο λόγος, εικαστικά πλάνα, κάποιες φορές ασπρόμαυρα και κάποιες φορές ιδιαίτερα μακρά, καθώς και πλάνα που προσεγγίζουν τη σφαίρα του φανταστικού. Επίσης ιντερμεδικά παρατίθενται σε σύντομα flash back αναμνήσεις τραυματικών επεισοδίων που στοιχειώνουν τον (αντι)ήρωα.

  Εξαιρετική ταινία, οι περισσότεροι που την είδατε φαντάζομαι θα συμφωνείτε. Εξάλλου φαίνεται και από την υψηλή βαθμολογία στο IMDb, 7,3. Μην τη χάσετε.