Και αυτή στο
Στούντιο, και σήμερα.
O tempora o mores.
Στην αρχή της ταινίας
βλέπουμε μια διαδήλωση συνταξιούχων. Ζητούν αύξηση 20% στις συντάξεις τους.
Εμείς σήμερα, οι έλληνες συνταξιούχοι, περιμένουμε με τρόμο την μείωση των
συντάξεών μας κατά 20% το 2019, όπως προβλέπει ο νόμος Κατρούγκαλου.
Η ταινία φέρει σαν
τίτλο το όνομα του συνταξιούχου, του οποίου τη μοίρα διεκτραγωδεί. 30 χρόνια
υπάλληλος στο υπουργείο δημοσίων έργων, αδυνατεί να ζήσει με την πενιχρή του
σύνταξη. Η σπιτονοικοκυρά του ετοιμάζει την έξωσή του. Τι θα απογίνει; Και τι
θα γίνει με το σκύλο του, τον πιστό του σύντροφο, που κάποια φορά, όταν
βρισκόταν στο νοσοκομείο, η σπιτονοικοκυρά του τον έβγαλε έξω και τον πήρε ο
μπόγιας; Τον βρήκε και τον έσωσε την τελευταία στιγμή. Όλα τα αδέσποτα
κατέληγαν στο θάλαμο των αερίων.
Στην απελπισία του
σκέφτεται την αυτοκτονία. Όμως πού να αφήσει το σκυλί; (Θυμήθηκα την ταινία του
Sesc Gay «Truman»,
όπου ο ήρωας θέλει κι αυτός να αφήσει κάπου το σκυλί του εν όψει του
επικείμενου θανάτου του από καρκίνο). Δυο προσπάθειές του να τον αναλάβουν
κάποιοι αποτυγχάνουν.
Το σκυλί θα τον
σώσει, σε ένα τέλος quasi happy.
Δίπλα στην ιστορία
του Ουμπέρτο υπάρχει και η ιστορία της Μαρίας, της υπηρέτριας της σπιτονοικοκυράς
του. Πονόψυχη κοπέλα, θα τον στηρίξει όπως μπορεί. Έχει κι αυτή τα δικά της βάσανα.
Είναι έγκυος, δεν είναι όμως σίγουρη ποιανού από τους δυο φίλους της είναι το
παιδί. Περιμένει ότι μόλις την ανακαλύψει η σπιτονοικοκυρά της θα την διώξει. Όμως
τη συνέχεια του δικού της δράματος δεν θα τη μάθουμε, η κάμερα παρακολουθεί τον
Ουμπέρτο στο φευγιό του από το δωμάτιο που έμενε, καθώς έχει γίνει γιαπί. Η
σπιτονοικοκυρά θέλει να το ενώσει με το σαλόνι της, για να γίνει πιο μεγάλο.
Εξαιρετική ταινία,
μεγάλος σκηνοθέτης ο Βιτόριο ντε Σίκα.
No comments:
Post a Comment