Gilles Paquet-Brenner, Crooked house (Δέκα ύποπτοι για φόνο 2017)

Gilles Paquet-Brenner, Crooked house (Δέκα ύποπτοι για φόνο 2017)

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Τα αστυνομικά δεν είναι είδος που μου αρέσει. Μαθητής, από τη «Μάσκα» διάβαζα Γερόλυκο και Γεράκι, όχι όμως ντετέκτιβ Χ. Και τα western ήταν πάντα αγαπημένο μου είδος, και ας μην έχω τώρα την πολυτέλεια, δηλαδή το χρόνο, να τα βλέπω.

  Θυμάμαι με πόση δυσκολία διάβασα το «Σκάνδαλο του πατρός Μπράουν» του Τσέστερτον. Με παρέσυρε το όνομα του συγγραφέα και το αγόρασα, χωρίς να φανταστώ ότι ήταν αστυνομικό. Στην ανάρτηση που έκανα έγραφα ότι δεν επρόκειτο να ξαναδιαβάσω αστυνομικό μυθιστόρημα. Όμως διάβασα. Διάβασα πριν δυο χρόνια, όταν ήθελα να ξεμπερδέψω με τα είδη που θεωρούνται παραλογοτεχνικά, να σχηματίσω μια συνολική άποψη. Έτσι διάβασα την «Ποντικοπαγίδα» της Άγκαθα Κρίστι που θεωρείται ένα από τα καλύτερά της, ένα Άρλεκιν και το «Σπίτι δίπλα στο ποτάμι» της Λένας Μαντά, και έκανα ενιαία ανάρτηση. Και αποκρυστάλλωσα άποψη. Αν είναι να σπαταλήσω το χρόνο μου επιλέγοντας ένα από τα δυο είδη, θα προτιμούσα χίλιες φορές το ερωτικό από το αστυνομικό.

  Το έγραψα σ’ εκείνη την ανάρτηση, αστυνομικό μυθιστόρημα δεν έχω διάθεση να διαβάσω (εκτός κι αν είναι φίλου μου, να προσθέσω σ’ αυτήν εδώ), αλλά αστυνομική ταινία θα δω, με κίνητρο βέβαια τη δημοσιογραφική προβολή. Έτσι είδα το «Crooked house» (ο ελληνικός τίτλος είναι «Δέκα ύποπτοι για φόνο» που εμένα, αν δεν με απατά η μνήμη μου, ήταν λιγότεροι), κινηματογραφική μεταφορά από το ομώνυμο μυθιστόρημα της Άγκαθας Κρίστι.

  Έχει κάποια στοιχεία που δεν υπάρχουν νομίζω σε ένα κλασικό αστυνομικό μυθιστόρημα που κεντρικός ήρωας είναι ο Ηρακλής Πουαρώ ή ο Λέμι Κώσιον. Ο ντετέκτιβ που καλείται εδώ να αποκαλύψει το δολοφόνο του Αριστείδη Λεωνίδη, ενός πάμπλουτου έλληνα μετανάστη, κάτι σαν διπλοτυπία του Ωνάση, είχε παλιά σχέση με την εγγονή του μεταστάντος, η οποία εξάλλου τον καλεί να εξιχνιάσει το έγκλημα πριν καταφτάσει η αστυνομία. Έτσι έχουμε και το ρομάντζο.

  Έξυπνη η Αγκάθα Κρίστι, ρίχνει σκιές υποψίας σε όλα τα μέλη της οικογένειας. Όμως εγώ ήξερα ότι ο δολοφόνος ήταν ο υπεράνω πάσης υποψίας. Αλλά, πονηρή η Άγκαθα Κρίστι, με διέψευσε, γιατί ο δολοφόνος ήταν ένας ακόμη πιο υπεράνω υποψίας.    

   Και αυτό που μου άρεσε περισσότερο στην ταινία ήταν μια υπέροχη πράξη αυτοθυσίας.
Όχι, δεν μετάνιωσα καθόλου που  την είδα.