Από σήμερα στους κινηματογράφους.
Στην πρόσληψη, πέρα από τη σκηνοθεσία, το σενάριο,
τους ηθοποιούς και τα υπόλοιπα στοιχεία μιας ταινίας, υπάρχουν και άλλα
πράγματα που θα βαρύνουν στο αν και κατά πόσο θα μας αρέσει μια ταινία, και τα
οποία είναι σε μεγάλο βαθμό προσωπικά για τον καθένα. Εγώ για παράδειγμα έχω
ειδολογικές προτιμήσεις, το έχω δηλώσει. Αυτό που θα γράψω τώρα για πρώτη φορά,
είναι ότι μου αρέσουν οι «πραγματικές» ιστορίες, και δεν θυμάμαι αν το δήλωσα
απερίφραστα σε μια εισήγησή μου σε κάποιο συνέδριο που είχε τίτλο «Το πραγματικό και το φανταστικό στη λογοτεχνία:
δυο σάμιοι πεζογράφοι». Το εξωτικό, που εγώ θα το
έλεγα ανθρωπολογικό, επίσης με τραβάει, γιατί βλέπω άλλες κουλτούρες, άλλες
ζωές, άλλα ήθη και έθιμα.
Τα δυο τελευταία στοιχεία βρίσκονται στην
ταινία «Οι πειρατές της Σομαλίας», βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του James Bahadur.
Ο Bahadur είναι ένας νεαρός που έχει δημοσιογραφικές
φιλοδοξίες. Θέλει να σπουδάσει στο Χάρβαρντ δημοσιογραφία. -Χέσε το Χάρβαρντ,
του λέει ο παλαίμαχος δημοσιογράφος Al Pacino, και πάλι εξαιρετικός στον μικρό του ρόλο, δεν
γίνονται έτσι οι δημοσιογράφοι. Να ψάξεις να βρεις κάτι που θα είσαι ο πρώτος
που θα γράψει γι’ αυτό.
Έτσι ξεκίνησε η περιπέτειά του στη Σομαλία. Με
τις ευλογίες του προέδρου της Σομαλίας θα ψάξει να βρει τους πειρατές, να τους
πάρει συνέντευξη. Θα ακούσουμε αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα.
Έχω διαβάσει ότι κάποιοι επώνυμοι, για να
δώσουν συνέντευξη, ζητάνε λεφτά. Εκεί δεν ζητάνε λεφτά, ζητάνε ως «δώρο» ένα τοπικό
ναρκωτικό, κάτι σαν το δικό μας χασίσι.
Δοκίμασε να δει ομήρους των πειρατών,
κινδύνευσε, ο πρόεδρος ήθελε άρον άρον να τον εξαποστείλει πίσω, δεν ήθελε ένα
«δυτικό» νεκρό στη Σομαλία που θα μπορούσε να του δημιουργήσει διπλωματικό
πρόβλημα. Όμως ο διερμηνέας του θα του συμπαρασταθεί με απίστευτο τρόπο.
Το βιβλίο του έγινε best seller, και επί πλέον…
Αλλά να πάτε να δείτε την ταινία, αξίζει τον
κόπο.
Ο Αλ Πατσίνο σίγουρα είχε δίκιο, δεν σε
κάνουν οι σχολές δημοσιογράφο. Εγώ σαν φοιτητής αγγλικής φιλολογίας ούτε κατά
διάνοια σκεφτόμουν να γίνω καθηγητής. Πριν λίγο ήμουν μαθητής, δεν ήθελα να
γίνω σαν τους «βασανιστές» μας. Σκεφτόμουνα λοιπόν να γίνω δημοσιογράφος.
Γράφτηκα στη σχολή δημοσιογραφίας «Όμηρος»
πριν καλά καλά κάνω την εγγραφή μου στο Πανεπιστήμιο. Ένας μήνας ήταν αρκετός
για να καταλάβω ότι η σχολή αυτή δεν θα μου προσέφερε τίποτα, και έτσι την
παράτησα. Τώρα βλέπω φίλους δημοσιογράφους να έχουν βρεθεί στην ανεργία, και
λέω τι καλά που η πενία με ανάγκασε να ακολουθήσω τελικά τον δρόμο που ήθελα να
αποφύγω, να γίνω καθηγητής. Δεν νομίζω να έγινα βασανιστής, και ελπίζω να είναι
περισσότεροι οι μαθητές που με συμπαθούσαν από αυτούς που με αντιπαθούσαν· γιατί ο καθηγητής είναι σαν τον
πολιτικό, έχει και συμπάθειες και αντιπάθειες.
Πάντως είμαι δημοσιογράφος. Αυτές τις γραμμές
τις διαβάζετε γιατί έχω την «κάρτα εισόδου στις δημοσιογραφικές προβολές
κινηματογραφικών ταινιών». Επίσης είμαι μέλος της «Ένωσης Συντακτών Κρητικού
Τύπου», καθώς δημοσιογραφώ σε κρητικά έντυπα, κυρίως με κριτικές βιβλίων, εδώ
και δεκαετίες στα «Κρητικά Επίκαιρα» και τα τελευταία χρόνια και στην
«Ιεράπετρα 21ος αιών».
No comments:
Post a Comment