Peter Weir, Πράσινη κάρτα (1990)

Peter Weir, Πράσινη κάρτα (1990)

  Είναι η πέμπτη ταινία που βλέπω του Peter Weir, ανάμεσα στις οποίες και η εκπληκτική «Picnic at Hanging rock» (να μην παραθέσω τους συνδέσμους κάθε μιας, σε αυτή την ιστοσελίδα μου είναι όλες οι ταινίες για τις οποίες έχω γράψει, αλφαβητικά με το όνομα των σκηνοθετών).

  Η ταινία δεν είναι κωμωδία όπως η «Now I pronounce you Chack and Larry» (και τις δυο τις είδαμε εξαιτίας των κοινών θεμάτων που έχουν με την «Παντρέψου με ρε φίλε» που προβάλλεται από μεθαύριο στους κινηματογράφους), είναι ρομαντική κομεντί. Βρίσκεται πιο κάτω στη λίστα των προτιμήσεών μου, με την κωμωδία να βρίσκεται στην κορυφή της λίστας, αλλά πρέπει να κάνω εδώ κάποιες διευκρινίσεις, που ίσως είναι αυτονόητες. Προτιμώ μια καλή ρομαντική κομεντί από μια μέτρια κωμωδία. Ακόμη, οι ταινίες τρόμου δεν είναι τελευταίες στη λίστα, απλά δεν τις συμπαθώ καθόλου. Βέβαια βλέπω και τέτοιες ταινίες, κάποιες φορές αν παίζονται στις δημοσιογραφικές προβολές, αν είναι ενός σκηνοθέτη του οποίου βλέπω όλες τις ταινίες του, και τέλος αν είναι ιρανική. Την «Zar», ιρανική ταινία τρόμου, την κουβαλάω από την Αθήνα και δεν εδέησε ακόμη να τη δω.

  Ο Ζεράρ Ντεπαρτιέ έρχεται λαθρομετανάστης στην Αμερική. Για να πάρει πράσινη κάρτα πρέπει να παντρευτεί. Και βρίσκεται η Andie Mac Dowell πρόθυμη να τον παντρευτεί, γιατί μόνο σαν παντρεμένη θα μπορέσει να νοικιάσει ένα ρετιρέ που τα μπαλκόνια του θα τα κάνει θερμοκήπιο. Λευκός γάμος κι εδώ, η πράσινη κάρτα το ζητούμενο, όμως όχι μεταξύ ομοφυλόφιλων όπως στις δυο ταινίες που είδαμε.

  Μπα, ούτε η Andie MacDowell πιστεύει ότι είναι μουσικός, ούτε κι εμείς βέβαια. Προπαντός όμως πρέπει να πεισθεί η υπηρεσία μετανάστευσης που κάνει έρευνα ότι ο γάμος τους δεν είναι λευκός, δεν έγινε με στόχο να πάρει ο άντρας την πράσινη κάρτα.

  Το ότι ο βασικός κορμός της πλοκής είναι προβλέψιμος δεν μας ξενίζει καθόλου. Τεταμένες οι σχέσεις τους στην αρχή, δηλαδή από την μεριά της Andie, θα καταλήξει να τον ερωτευθεί. Όμως στην ανάκριση, ξεχωριστή για τον καθένα τους για να διασταυρώσουν μετά, ο Ζεράρ προδόθηκε, και παρακάλεσε να μην την πειράξουν, με τον όρο ότι αυτός θα έφευγε αμέσως από τις ΗΠΑ. Αυτή παίρνει ένα αποχαιρετιστήριο σημείωμά του με τις νότες και τα λόγια από το τραγουδάκι που σιγοσφύριζε και που έγραψε γι’ αυτήν. Της κλείνει επίσης ένα τελευταίο ραντεβού στο καφέ Άφρικα, όπου είχαν πρωτοσυναντηθεί. Όμως μαζί με τον Ζεράρ είναι και οι άντρες της υπηρεσίας μετανάστευσης που θα τον μεταφέρουν στο αεροδρόμιο, τραβηγμένοι παράμερα. Αγκαλιές, φιλιά. Μετά αυτή αντιλαμβάνεται τους άντρες που βρίσκονται παραδίπλα. Καινούριες αγκαλιές, καινούρια φιλιά, και χωρίζονται με τον Ζεράρ να της λέει ότι κάθε μέρα θα της γράφει ένα γράμμα με τα ίδια λόγια: πότε θα έλθει να τον βρει.  

  Εξαιρετικοί και οι δυο ηθοποιοί, και ας πήρε μόνο ο Ζεράρ τη Χρυσή Σφαίρα όπως διαβάζουμε στη βικιπαίδεια. Μου άρεσε πολύ αυτή η ταινία, περισσότερο από την κωμωδία.