Από σήμερα στους
κινηματογράφους.
Η κάμερα
παρακολουθεί τη ζωή μιας νεαρής πακιστανής που έχει μεταναστεύσει στη Σουηδία
με την οικογένειά της. Τα έχει με έναν σουηδό, αλλά όταν ο πατέρας της ανακαλύπτει
τη σχέση τους γίνεται τούρκος από το κακό του. Δεν έχουν ολοκληρωμένες σχέσεις,
αλλά ο πατέρας δεν πείθεται και την εξαποστέλει στο Πακιστάν, στην αδελφή του.
Εκεί θα έχει άλλες περιπέτειες.
Στην αρχή νόμισα ότι
επρόκειτο για μια ταινία με θέμα «Τα σύνορα της αγάπης»: αυτή πακιστανή
μουσουλμάνα, αυτός σουηδός χριστιανός. Μετά νόμισα ότι το θέμα ήταν η διαφορά
των δύο πολιτισμών. Τελικά ούτε αυτό ήταν.
Οι περισσότερες
μουσουλμάνες κινηματογραφίστριες – τις ιρανές τις ξέρω καλά – έχουν συχνά, αν
όχι σαν κύριο θέμα, οπωσδήποτε σαν δευτερεύον την καταπίεση της γυναίκας στο
Ισλάμ. Θέμα κουλτούρας, θέμα σαρίας, όπως και να έχει το πράγμα η καταπίεση
αυτή συχνά έχει τον αντίκτυπό της και στον άνδρα.
Αυτό είναι το θέμα
της ταινίας της πακιστανο-σουηδής Ιράμ Χάκ.
Ο πατέρας της την
αγαπάει, όμως υπάρχει και το «τι θα πει ο κόσμος», που στη συγκεκριμένη
περίπτωση έχει και εντελώς πρακτικό αντίκτυπο, δεν έρχονται πια να ψωνίσουν από
το μαγαζί του.
Η ταινία με ψυχοπλάκωσε, αλλά ευτυχώς με
αποζημίωσε το happy end.
Υποθέτω ότι θα πάρει τα πιο πολλά αστεράκια. Αλλά αυτό θα το δω πριν αναρτήσω. (Τελικά
«Ο πατέρας του στρατιώτη» πήρε πιο πολλά. Την είδα πριν τρία χρόνια, αλλά
επειδή στην ανάρτηση που έκανα υπάρχει σπόιλερ δεν θα κοινοποιήσω ξανά).
No comments:
Post a Comment