Stephen Daldry, The Hours (2002)

Stephen Daldry, The Hours (2002)

  Η ταινία βασίζεται πάνω στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Michael Cunningham. Δεν το έχω διαβάσει, αλλά δεν νομίζω η ταινία να παρεκκλίνει ιδιαίτερα απ’ αυτό.

 Παρακολουθούμε τρεις ιστορίες παράλληλα που διαδραματίζονται σε τρεις διαφορετικούς χρόνους: το 1923, το 1949 και το 1999. Σε κάθε ιστορία πρωταγωνιστούν αντίστοιχα η Νικόλ Κίντμαν, η Τζούλιαν Μουρ και η Μέριλ Στριπ.

  Βλέπουμε συχνά ταινίες με ιστορίες που διαδραματίζονται σε διαφορετικούς χρόνους οι οποίες όμως συμπλέκονται ως προς την πλοκή: ο κεντρικός ήρωας σαν νέος και αργότερα σαν ώριμος, κ.λπ. Εδώ οι τρεις ιστορίες δεν συμπλέκονται ως προς την πλοκή αλλά ως προς το θέμα, που είναι η αυτοκτονική εμμονή. Κεντρική φυσιογνωμία είναι η Βιρτζίνια Γουλφ. Το 1923 άρχισε να γράφει την «Κα Νταλoγουέι».

  Η ταινία ξεκινάει με το εντυπωσιακό επεισόδιο της αυτοκτονίας της: γέμισε τις τσέπες της με πέτρες και βούλιαξε στα νερά ενός ποταμού. Ψυχωτική, πάλευε με την αρρώστια της σε όλη της τη ζωή. Είχαν προηγηθεί άλλες δυο απόπειρες.

  Το μυθιστόρημά της είναι μια περίπου αυτοβιογραφία αντεστραμμένη. Την παίρνει ο Κάνινγκχαμ και την τοποθετεί στη σημερινή εποχή, συμπυκνώνοντάς τη. Η Βιρτζίνια Γουλφ είναι ο άντρας (εξαιρετικός ο Εντ Χάρις) ο οποίος είναι ανάπηρος από το έητζ. Η Κλαρίσα, η  γυναίκα του, προσπαθεί να τον εμψυχώσει. Επιτυχημένος ποιητής, αρνείται να παραστεί σε μια τελετή βράβευσής του, και δεν έχει διάθεση να παρουσιαστεί ούτε και στο πάρτι που διοργανώνει η γυναίκα του επί τη ευκαιρία. Νοιώθει ότι της είναι βάρος και πιστεύει ότι ο θάνατός του θα την απελευθερώσει. Θα πέσει από το παράθυρο του διαμερίσματός τους που βρίσκεται σε πολύ ψηλό όροφο, επεισόδιο που προοικονομεί την αυτοκτονία της Γουλφ.

  Την τρίτη ιστορία την επινοεί ο Κάνινγκχαμ. Η ηρωίδα του είναι μια διπλοτυπία της Βιρτζίνιας Γουλφ. Και αυτή κουβαλάει το βάρος μιας ψυχικής ασθένειας. Παρατάει το γιο της σε μια φίλη και πηγαίνει σε ένα ξενοδοχείο. Ζητά να μην την ενοχλήσουν. Μαζί της έχει πάρει κάμποσα μπουκάλια με χάπια. Όμως τελικά δεν θα το τολμήσει.

  Εξαιρετική ταινία, εξαιρετικές ερμηνείες, αν δεν την έχετε δει σας συνιστώ να τη δείτε.

  Ναι, και αυτή την ταινία την (ξανα)είδα γιατί αναφέρεται σ’ αυτήν ο Syd Field στο βιβλίο του «The foundations of screenwriting».

  Παραλίγο να το ξεχάσω, η θαυμάσια μουσική είναι του Philip Glass.

  Μετά είδα την «Κα Νταλογουέι» της Marleen Gorris αλλά έκανα πιο πρώτα την ανάρτηση, για όποιον θέλει να συγκρίνει.