Δεν διάβασα το
μυθιστόρημα για να κάνω τη σύγκριση όπως το συνηθίζω αλλά διάβασα την περίληψη
του έργου στη βικιπαίδεια. Δεν
βλέπω η ταινία να απομακρύνεται ιδιαίτερα απ’ αυτό.
Κίνητρο για να τη δω
ήταν που είδα τις «Ώρες», έργο που αναφέρεται στη Βιρτζίνια Γουλφ. Έκανα πολύ
καλά, γιατί είδα τις διαφορές με την τελευταία ιστορία που υποτίθεται ότι είναι
μια σύντομη μεταγραφή της «Κας Νταλογουέι» στο παρόν.
Η ταινία κινείται σε
δυο χρόνους. Ο παροντικός χρόνος είναι η μέρα που η κα Νταλογουέι θα δώσει το
πάρτι της. Ο παρελθοντικός χρόνος είναι αναμνήσεις από την εφηβεία της, από τον
άντρα που την αγαπούσε τρελά αλλά δεν θέλησε να τον παντρευτεί και τη φίλη της
η οποία υπήρξε ερωτευμένη μαζί της.
Υπάρχει και ένας
άλλος παροντικός χρόνος με την ιστορία του Septimus Warren. Ο Σέπτιμους τους τελευταίους μήνες
υποφέρει από παραισθήσεις. Ο θάνατος του φίλου του μπροστά στα μάτια του στα
χαρακώματα από έκρηξη οβίδας τον έχει στοιχειώσει. Θα κάνει δυο απόπειρες
αυτοκτονίας. Ένας ψυχίατρος αποφαίνεται ότι πρέπει να νοσηλευθεί, αυτό λέει ο
νόμος. Όμως όταν έρχονται να τον πάρουν αυτός αυτοκτονεί πέφτοντας από το
παράθυρο.
Η αυτοκτονία αυτή
αποτελεί μια προοικονομία για την αυτοκτονία της ίδιας της Βιρτζίνια Γουλφ, η
οποία χρησιμοποιεί ως περσόνα της έναν άνδρα. Στις «Ώρες» αυτός που αυτοκτονεί
είναι ο άντρας της Κλαρίσα, καθώς ο Σέπτιμους απουσιάζει.
Δεν ξέρω αν η
σκηνοθέτις απαίτησε από τον σεναριογράφο να αντλήσει τους διαλόγους μόνο από το
μυθιστόρημα, απαίτηση που είχε ένας σκηνοθέτης δεν θυμάμαι ποιος (τον αναφέρει
ο Syd Field στο
βιβλίο του «The foundations of screenwriting»)
πάντως παίρνουμε από αυτούς μια μεγάλη γεύση από τη γραφή της Γουλφ.
Εξαιρετική ταινία,
εξαιρετικές ερμηνείες, με τη Βανέσα Ρεντγκρέηβ στο ρόλο της Γουλφ.
Posts
No comments:
Post a Comment