Book review, movie criticism

Friday, March 23, 2007

Επωνυμία vs Ανωνυμία, ή ανάποδα

Πήρα e-mail από φίλο, forward ενός copy and paste μιας επιστολής ενός blogger στην Άννα Παναγιωταρέα. Αυτά που γράφει γι αυτήν ισχύουν για πολλούς πανεπιστημιακούς, για άλλους λιγότερο, για άλλους περισσότερο. Για άλλους έχουν ειπωθεί χειρότερα, ενώ για κάποιους άλλους, που δεν έχουν ειπωθεί, θα μπορούσαν να ειπωθούν. Αυτό που με ενοχλεί είναι η ανωνυμία στα blogs, και προ παντός όταν κάνεις επιθέσεις σε πρόσωπα.
Λέω δηλαδή, γιατί ίσως η ανωνυμία αυτή προσφέρει και μια προστασία. Καθώς o εν λόγω blogger, από ότι είδα, έχει βάλει στην μπούκα του (ανώδυνου) κανονιού του τον Βύρωνα Πολύδωρα, αν έβαζε φαρδύ πλατύ το όνομά του μπορεί να τον βάλει και ο Πολύδωρας στην μπούκα του δικού του κανονιού, που δεν θα είναι ανώδυνο.
Άνοιξα ένα θέμα ανωνυμίας και επωνυμίας των blogger, και θα με ενδιέφερε πολύ να ακούσω γνώμες, τόσο των επώνυμων όσο και των ανώνυμων blogger. Οι επώνυμοι έχουν επώνυμα blogs, γιατί μπορούν να προβάλλουν από εκεί το έργο τους (Ανδρουλάκης, Νίκος Δήμου, Λεία Βιτάλη και δεν ξέρω ποιοι άλλοι). Οι άλλοι όμως; Η Σταυρούλα αναρτά τις δημοσιευμένες βιβλιοκριτικές στης στη Βραδυνή (παρεμπιπτόντως της εύχομαι το μυθιστόρημά της που θα κυκλοφορήσει σε λίγο να αρέσει σε κοινό και κριτικούς εξίσου). Εγώ έφτιαξα blog 1)επειδή μου είπε η Σταυρούλα πως να το φτιάξω. 2) Από περιέργεια, για κάθε τι νέο στο internet. 3) για να διαφημίσω το site μου, όπου έχω αναρτημένες όλες μου τις δημοσιεύσεις, downloadable, για κάθε νόμιμη χρήση (τα citations, στη δύση της καριέρας μου είναι πια περιττά, να βγάλω τουλάχιστον μια τετραετία ακόμη σαν σχολικός σύμβουλος πριν βγούμε στη σύνταξη, και μετά βλέπουμε) και 4), που προέκυψε στην πορεία, να γράφουμε δυο κουβέντες σε πιο χαλαρό στυλ και να "σαχλαμαρίζουμε" με φίλους. Εγώ κανονικά τώρα πρέπει να πάω για ύπνο, είναι κοντά δύο, αύριο πρέπει να διορθώσω ΑΣΕΠ, αλλά κάθομαι και κάνω αυτό το post σαν ναυαγός που ρίχνω μπουκάλι στη θάλασσα.

Monday, March 19, 2007

Τα νήπια

ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΩΝ ΝΗΠΙΟΥ ΓΙΑ ΠΑΣΑΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ


ΟΤΑΝ: ΠΡΕΠΕΙ:
είναι κάτι ανοιχτό … … πρέπει να το κλείσω.
είναι κλειστό … … πρέπει να το ανοίξω.
δεν ανοίγει … … πρέπει να τσιρίξω.
είναι διπλωμένο … … πρέπει να το ξεδιπλώσω.
είναι στερεό … … πρέπει να το ρίξω κάτω.
είναι υγρό … … να το κουνήσω και ύστερα να το χύσω.

ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ : ΠΡΕΠΕΙ:
ψηλά … … να το φτάσω.
έχει φύλλα … … να το μαδήσω.
είναι γεμάτο … … να το αδειάσω.
γράφει … … να το δοκιμάσω στον τοίχο.

ΑΝ: ΠΡΕΠΕΙ:
κάτι έχει πλήκτρα … … να τα πατήσω.
κάτι είναι χαρτί … … να το σκίσω.
δεν τρώγεται … … να το δοκιμάσω.
είναι φαγητό … … να το φτύσω.
είναι ζουζούνι … … να το καταπιώ.
είναι σκουπίδι … … να το βάλω στο στόμα.
δεν είναι σκουπίδι … … να το πετάξω.

ΑΝ Η ΜΑΜΑ : ΠΡΕΠΕΙ:
βιάζεται … … να περπατήσω μόνο μου.
είναι φορτωμένη … … να με πάρει αγκαλιά.
κρατάει ένα φλιτζάνι καυτό καφέ … … να μπερδευτώ στα πόδια της.
είναι με τον μπαμπά … … να την αγκαλιάσω.

Επί τη ευκαιρία, ανακάλυψα εύκολο τρόπο να βάζω πολλές φωτογραφίες στο blog σε slide show. Στο τρίτο blog μου, φωτογραφίες από την Έρη, έχω βάλει φωτογραφίες από ωραία ή περίεργα σπίτια. See them.

Friday, March 16, 2007

Και οι 7 ήσαν υπέροχες.

Ευχαριστώ την Ange-ta για την πρόσκληση να γράψω για τις 7 ταινίες. Λοιπόν, έχουμε και λέμε, Εμμανουέλα Ι, ΙΙ, ΙΙΙ, ΙV, V, VI και VII.
Πλάκα κάνω, αφού βρισκόμαστε στην V. Τις παρακολουθώ (δεν κάνω πλάκα).
Τώρα θα ήταν κρύο να σας πω "Και οι 7 ήσαν υπέροχοι", σαχλό λογοπαίγνιο θα λέγατε. Όμως δεν είναι το ίδιο με τους "7 Σαμουράι". Επί χρόνια σινεμά πήγαινα να δω μόνο την τελευταία ταινία του Αγγελόπουλου και του Κουροσάβα. Ο Κουροσάβα πέθανε, και τον Αγγελόπουλο τον βλέπω τώρα μόνο σε dvd, σινεμά δεν πάω πια, τις ταινίες τις βλέπω στην τηλεόραση.
2. Ιβάν ο τρομερός. Τον έχω δει αρκετές φορές.
3. Αλέξανδρος Νιέφσκι, με αυτή την έξοχη μουσική του Προκόφιεφ.
Και μετά τον Αϊζενστάιν, ο Σουκόροφ. Λυρικός, υπέροχος, στο
4. Μητέρα και γιος. Με την τελευταία συγκλονιστική ατάκα να μην υπάρχει σε μετάφραση, σε μια ταινία όπου τα λόγια που ανταλλάσονται δεν ξεπερνούν τη μια σελίδα.
5. Καθρέφτης, Ταρκόφσκι. Ο ήρωας προσπαθεί να μεταφέρει τη φλόγα ενός καιριού από τη μια μεριά μιας λιμνούλας στην άλλη, κατά παραγγελία. Συχνά ονειρεύομαι ότι σπάω ένα χαράκι σε ένα χωράφι μας στο βουνό, κατά παραγγελία του πατέρα μου. Το χωράφι είναι παρατημένο από χρόνια, όμως ο πατέρας μου είχε επενδύσει σ'αυτό, σκάβοντας και βρίσκοντας νερό. Και το ονειρεύομαι γιατί νιώθω όπως ο ήρωας του Ταρκόφσκι.
6. Οι κούκλες, η δύναμη του έρωτα, ο διάδοχος του Κουροσάβα στις προτιμήσεις μου, μέχρι που έβγαλε αυτό το εμετικό battle royal, που το είδα όπως διαβάζει κανείς κάθε μαλακία ενός συγγραφέα που θαυμάζει, και που αυτή τη στιγμή έχω ξεχάσει και το όνομά του, και βαριέμαι να το ψάχνω στο google. Αν το θυμηθώ μέχρι να κάνω publish καλώς. Τον θυμήθηκα, Takeshi Kitano.
7. Habla con ella, Almadovar, και πάλι η δύναμη του έρωτα.
Αφήνουμε πολλές έξω, αλλά τι να κάνουμε, εφτά; εφτά.
A, όχι, αυτή θα την αναφέρω, "Η μπαλάντα του Ναραγιάμα".

Tuesday, March 13, 2007

Συμβουλές

Για να κάνεις ευτυχισμένη μια γυναίκα αρκεί να είσαι:
1. φίλος2. σύντροφος3. εραστής4. αδελφός5. πατέρας6. δάσκαλος7. εκπαιδευτής8. μάγειρας9. μαραγκός10. υδραυλικός11. μηχανικός12. διακοσμητής εσωτερικών χώρων13. στιλίστας14. σεξολόγος15. γυναικολόγος/μαιευτήρας16. ψυχολόγος18. ψυχίατρος19. θεραπευτής20. τολμηρός21. τακτικός22. καλός πατέρας23. πολύ καθαρός24. συμπαθητικός25. αθλητικός26. στοργικός27. προσεκτικός28. ιππότης29. έξυπνος30. οραματιστής31. δημιουργικός32. γλυκός33. δυνατός34. κατανοητικός35. ανεκτικός36. ευσυνείδητος37. φιλόδοξος38. ικανός39. θαρραλέος40. αποφασιστικός41. έμπιστος42. γεμάτος σεβασμό43. παθιασμένος44. αβρόφρων45. πολύ πλούσιος46. να αγαπάς τις αγορές47. να μη γκρινιάζεις48. να μην της είσαι βάρος49. να μην κοιτάζεις άλλες
Ταυτόχρονα θα πρέπει να προσέξεις πολύ να
50. μην είσαι ζηλιάρης αλλά ούτε και αδιάφορος51. να τα πηγαίνεις καλά με την οικογένειά της αλλά να μην αφιερώνεις στην τελευταία περισσότερο χρόνο απ' ό,τι σε αυτή.52. να της αφήνεις το χώρο της αλλά να δείχνεις ανήσυχος για το πού πηγαίνει.
Είναι επίσης πάρα πολύ σημαντικό:
53. να μην ξεχνάς ημερομηνίες: -επετείων (γάμου, αρραβώνων, πρώτης συνάντησης...) -πτυχίου (αν υπάρχει) -ονομαστικής εορτής (αν υπάρχει) -τελευταίας περιόδου Δυστυχώς ακόμη κι αν ανταποκρίνεσαι πλήρως στις παραπάνω απαιτήσεις, κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί 100% πως θα την κάνεις ευτυχισμένη, διότι μπορεί να αισθανθεί φυλακισμένη σε ένα βίο αποπνικτικής τελειότητος από τον οποίο να θελήσει να απελευθερωθεί δραπετεύοντας με το πρώτο κωλόπαιδο που θα παρουσιασθεί μπροστά της.
Ίσως γι' αυτό ο Θεός (μεγάλη η Χάρη Του) είπε: "αγάπα τη" αλλά δεν είπε "κατανόησέ τη".

Πώς θα κάνεις ευτυχισμένο ένα άνδρα:
1. κάθησέ του.2. μη του τα πρήζεις.

Monday, March 12, 2007

Προώθηση

Παρακαλω να το προωθησετε!

Εδώ και 10 ημέρες συμβαίνει κάτι παράξενο και εξωπραγματικό στην χώρα μας.Παρότι οι τιμές του πετρελαίου διεθνώς μειώθηκαν αισθητά καιπαραμένουν χαμηλά, η τιμή της βενζίνης στα πρατήρια αυξήθηκε κατά 10 περίπου λεπτά το λίτρο, σε όλα τα πρατήρια βενζίνης.Γιατί έγινε αυτό; Αυξήθηκε η τιμή του αργού; ΟΧΙ. Υπάρχουν αποθέματαπου αγοράστηκαν με ακριβή τιμή; ΟΧΙΤότε τι συμβαίνει;Είναι απλό:Μειώθηκαν 30-40% τα έσοδα των πρατηρίων από την πώληση πετρελαίουθέρμανσης λόγω της καλοκαιρίας.Η κυβέρνηση προσανατολίζεται να επαναφέρει το θέμα των ταμειακώνμηχανών στα πρατήρια, για να μπορεί να ελέγχει τους τζίρους τους. Όλα αυτά όμως δεν αρέσουν στο καρτέλ των καυσίμων. Δεν θέλουν ναμειωθούν τα έσοδα τους ούτε δραχμή και αποφασίζουν να αλλάξουν προς ταπάνω τις τιμές τους. Άλλωστε σε μια χώρα που αύξησε εν μια νυκτί τοΑΕΠ της κατά 25%, οι καταναλωτές δεν έχουν ανάγκη.Έτσι είναι όμως; Είμαστε πράγματι τόσο πλούσιοι; Είμαστε πράγματι τόσοπρόθυμοι να συντηρήσουμε το εισόδημα του καρτέλ από την δική μας τσέπηέτσι αβίαστα; Τι μπορούμε όμως να κάνουμε; Μπορούμε να αντιδράσουμε. Μπορούμε ναδείξουμε σε αυτούς που βάζουν αβίαστα το χέρι στην τσέπη μας με τοέτσι θέλω, ότι δεν είμαστε αγελάδες να μας αρμέγουν, είμαστε το χέρι που τους ταίζει...Την επόμενη Τετάρτη, 14 Μαρτίου 2007 , μην βάλετε βενζίνη στοαυτοκίνητο σας. Αφήστε το σπίτι.. πάρτε το λεωφορείο...πάρτε τοποδήλατο...μοιραστείτε την διαδρομή με έναν φίλο σας... αλλά μην βάλετε βενζίνη... αφού είναι τόσο φθηνή και τα κέρδη του καρτέλ τόσαλίγα, δεν θα πάθει κανείς τίποτα αν τα βενζινάδικα δεν έχουν πελάτεςγια μια μέρα.Ή μήπως όχι; Μήπως θα δείξουμε επιτέλους οτι δεν είμαστε πρόβατα αλλά ενεργοί και νοήμονες πολίτες;Αντιδράστε στην απροκάλυπτη επίθεση στην τσέπη μας. Μην βάλετε βενζίνητην Τετάρτη 14 Μαρτίου 2007 , και στείλτε αυτό το email σε όλουςόσους γνωρίζετε. Όσοι περισσότεροι είμαστε τόσο το καλύτερο!!!!
Vasilis Peppas
Performance technologies S.A
338 Bouliagmenis Ave
17342 Athens GR
PH. +30 210 9947100 EXT 203
FAX. +30 210 9947111
email:vasilis.peppas@performance.gr

Friday, March 9, 2007

Να μη γράφουμε μόνο ανέκδοτα

Την πρώτη του Μάρτη έγινε μια "απογευματινίδα" στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών για το ισλάμ. Ανάμεσα στις εξαίρετες εισηγήσεις, έξι τον αριθμό, ήταν και εκείνη της φίλης μου της Ελένης Κονδύλη, με θέμα την αραβική λογοτεχνία.
Έμαθα πολλά ενδιαφέροντα πράγματα. Εδώ όμως ήθελα να σχολιάσω την τελευταία εισήγηση, της κας Ελισάβετ Ζαχαριάδου, γιατί για μένα θέτει ένα γενικότερο πρόβλημα.
Έμαθα από την εισήγησή της ότι στη Σαουδική Αραβία, που είναι η πιο φονταμενταλιστική χώρα (αυτό το ήθερα) η κυρίαρχη θρησκεία είναι μια ισλαμική αίρεση (αυτό δεν το ήξερα) για τους οποίους, όπως γράφουν τα σχολικά εγχειρίδια, οι Εβραίοι είναι γουρούνια, εμείς οι χριστιανοί δεν θυμάμαι τι ζώο είμαστε, και οι Σουνίτες και οι Σιίτες παραστρατημένοι αδελφοί ή κάτι τέτοιο. Η κα Ζαχαριάδου, αντιπαραθέτοντας στους φιλοαμερικάνους Σαουδάραβες τους άσπονδους εχθρούς των αμερικανών, τους Ιρανούς, ανέφερε ότι γίνονται βήματα προόδου στο Ιράν, και μάλιστα σε σχέση με τη θέση της γυναίκας, αναφέροντας το ποσοστό των φοιτητριών, καθηγητριών κλπ που υπάρχει στα Ιρανικά ανώτατα ιδρύματα, συγκρίνοντάς το με το αντίστοιχο ποσοστό σε δυτικές χώρες.
Αν υπάρχει κάποια πρόοδος στο Ιράν είναι ότι μετά τον Σαλμάν Ρασντί δεν καταδικάστηκε κανείς άλλος συγγραφέας σε θάνατο. Κατά τα άλλα η θέση της γυναίκας είναι κατά τι καλύτερη από ότι ήταν με τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν. Υπέγραψα αίτηση της Διεθνούς Αμνηστίας για να αρθεί η καταδίκη σε θάνατο μιας ιρανής, που το αμάρτημά της ήταν ότι αντιστάθηκε στους τρεις επίδοξους βιαστές της και σκότωσε τον ένα. Από κείμενο μιας ιρανής που ξεκίνησε την εκστρατεία για τη διάσωσή της έμαθα ότι αν τραυματισθεί σε τροχαίο μια γυναίκα αποζημειώνεται στο ήμισυ από ότι αν ήταν άνδρας. Η γυναίκα αποτιμάται στο ήμισυ του ανδρός. Χθες πήρα ενημερωτικό δελτίο από τη Διεθνή Αμνηστία, το οποίο με παρακίνησε να δημοσιοποιήσω τις σκέψεις μου αυτές, για να υπογράψω ενάντια στο λιθοβολισμό και την εκτέλεση ανηλίκων στο Ιράν. Παραθέτω το κείμενο, για να υπογράψετε κι εσείς.
Mientras el mundo camina hacia la abolición de la pena de muerte, Irán mantiene la lapidación y la ejecución de menores. Por eso, continuamos nuestra campaña de apoyo a activistas iraníes que trabajan para cambiar las cosas en su país. Si aún no has firmado, hazlo ahora!
Το θεωρητικό ζήτημα που μπαίνει, και που το συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο εδώ και χρόνια, είναι ένας μανιχαϊστικός χωρισμός κουτιών ιδεών και αντιλήψεων. Για παράδειγμα: Πώς εγώ, ένας αριστερός, μπορώ να θαυμάζω τον Κόνραντ Λόρεντς, που υπήρξε ναζιστής, και υποστηρίζει, όπως και όλη η ηθολογία εξάλλου, τη δύναμη της κληρονομικότητας; Τον υπερασπίστηκα κάμποσες φορές στην ομάδα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας στην οποία συμμετέχω εδώ και χρόνια.
Άλλο:
Όταν διαδηλώναμε κατά της αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ ξεχνάγαμε ότι ο Σαντάμ ήταν ένας στυγνός δικτάτορας, που είχε ξεκινήσει ένα πόλεμο με το Ιράν που κράτησε χρόνια και στοίχισε χιλιάδες ανθρώπινες ζωές, και λίγο αργότερα εισέβαλε στο Κουβέιτ με πάμπολα επίσης θύματα. Όσο για τους Κούρδους, η καταδίωξή τους λίγο μόνο απέχει από γενοκτονία, αφού στις επιχειρήσεις εναντίον τους χρησιμοποιήθηκαν ακόμη και χημικά.
Εν τάξει, δεν τρέφουμε φιλικά αισθήματα για τους Αμερικανούς. Η Χούντα ήταν δικό τους έργο, και το τι έγινε στην Κύπρο έγινε σύμφωνα με δικό τους σενάριο. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι πρέπει να δαιμονοποιούμε τους φίλους τους και να εξωραϊζουμε τους εχθρούς τους. Γιατί αυτό είδα να γίνεται με την εισήγηση της κας Ζαχαριάδου. Σε σχετική παρατήρησή μου μετά το τέλος των εισηγήσεων μου είπε ότι όλοι μιλάνε για τα κακά του Ιράν, αλλά για τα κακά της Σαουδικής Αραβίας δεν μιλάει κανείς.
Πιθανότατα έχει δίκιο. Ας μιλήσουμε και γι αυτά. Εγώ ήδη αναφέρθηκα σ' αυτά που είπε γι αυτή τη χώρα. Θα αναφέρω ακόμη ότι εκτός από το "Ποτέ χωρίς την κόρη μου", που αναφέρεται στις περιπέτειες μιας αμερικανίδας που παντρεύτηκε έναν ιρανό, κυκλοφορεί και ένα βιβλίο μιας ελληνίδας, Σιμεωνίδου (δεν θυμάμαι το μικρό) όπου αφηγείται τη θλιβερή της ιστορία με τον Σαουδάραβα πιλότο που παντρεύτηκε, και παρουσιάζει αρκετά ανάγλυφα το τι συμβαίνει σε αυτή τη χώρα. Τα έχω διαβάσει και τα δυο.
Με το κείμενο αυτό συμπληρώνω τα Πέντε.
1. Δεν θέλω πια να ανήκω πουθενά. Θέλω να είμαι ελεύθερος να έχω τις ιδέες που έχω και όχι αυτές που θα μου υποβάλλει η ομάδα.
2. Είμαι αντιισλαμιστής κυρίως από μια φεμινιστική σκοπιά. Και επειδή κάποια μουσουλμάνα διαβάζοντας αυτές τις γραμμές μπορεί να χλευάσει, έχω να κάνω μια τοποθέτηση που έχω γίνει κουραστικός να επαναλαμβάνω σε παρέες: Η μαρξιστική έννοια της αλλοτρίωσης ισχύει περισσότερο για τις γυναίκες μουσουλμάνες από ότι για τον εργάτη στην καπιταλιστική κοινωνία. Διάβασα ότι πριν λίγα χρόνια έγινε μια διαδήλωση στη Ραμπάτ από γυναίκες που διαμαρτύρονταν για την καταπίεση που υφίστανται. Την επομένη έγινε μια αντιδιαδήλωση, πολλαπλάσια σε όγκο, από γυναίκες που έλεγαν ότι "μια χαρά είμαστε". Όμως για τις μουσουλμάνες φεμινίστριες θα ξαναγράψω, ίσως πιο εκτενώς από ότι στα πλαίσια ενός comment σε blog. Οπωσδήποτε για την Fatima Mernissi, της οποίας έχω διαβάσει τρία έργα, και η οποία, όπως διάβασα σε σχετική ιστοσελίδα, είναι η μοναδική φεμινίστρια, πανεπιστημιακός, που μπορεί και εργάζεται ελεύθερα στην πατρίδα της, το Μαρόκο. Συνιστώ ακόμη τις ταινίες "Οι σιωπές του Παλατιού" της Τυνίσιας Μουφίντα Τλατλί και "Ο κύκλος" του ιρανού Τζαφάρ Παναχί, που διεκτραγωδούν ζωές γυναικών. Θα ξαναμιλήσω γι αυτές. Παρεμπιπτόντως να πω ότι είμαι φανατικός λάτρης του ιρανικού σινεμά, και κρατάω σε αρχείο όλες τις ιρανικές ταινίες που βλέπω.
Επίσης: Ο Μαρξ είπε ότι η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Έχει απόλυτο δίκιο αν μιλάει για το χριστιανισμό. Γιατί το ισλάμ δεν είναι όπιο, αλλά καθαρή ηρωίνη. Μόνο αφιονισμένοι θα έπεφταν πάνω στους δίδυμους πύργους.

Friday, March 2, 2007

V (δεν είναι το σήμα της νίκης, είναι το λατινικό 5)

Ευχαριστώ την Αγγελική και τη Μαρία για την πρόσκληση στα Πέντε. Έκανα αποχή από blog και παρέες για τις εξετάσεις μου για ένα μήνα περίπου. Πριν λίγο έκανα μια ανάρτηση - σχόλιο για αυτές τις εξετάσεις, είναι 2.05 μετά τα μεσάνυχτα, και μάλλον πρέπει να γράψω τα πέντε με την τεχνική του ελεύθερου συνειρμού, στα γρήγορα.
1. Είμαι μεταφυσικά απαισιόδοξος. Ο κόσμος είναι χωρίς νόημα. Κι αν υπάρχει ένα νόημα μας διαφεύγει, όπως διαφεύγει από το κατσικάκι το νόημα της ζωής του. Το ξέρει όμως το τσομπάνος.
2. Είμαι ιδιοσυγκρασιακά απαισιόδοξος. Το ποτήρι το βλέπω πάντα μισοάδειο, όχι μισογεμάτο.
3. Χρειάζομαι αντίβαρο στην απαισιοδοξία μου. Γι αυτό μου αρέσουν οι αστείες ιστορίες, οι κωμωδίες, οι πλάκες και τα ανέκδοτα. Το ίδιο και οι άνθρωποι που έχουν χιούμορ. Γι αυτό μου αρέσει ο Αριστοφάνης, ο Μολιέρος, ο κωμωδιογράφος Σαίξπηρ, η Πάπισσα Ιωάννα, ο Καλός στρατιώτης Σβέηκ (σε μια εγχείρηση, φοιτητής, τον χρησιμοποίησα για παυσίπονο) και η Μητέρα του σκύλου. Γι αυτό μου αρέσουν ο Χοντρός και ο Λιγνός και ο Τσάρλι Τσάπλιν, ο Γούντι Άλλεν, ο Μπαντ Σπένσερ και ο Τέρενς Χιλ. Γι αυτό μου αρέσει το Παρά Πέντε.
4. Σε μια ζωή χωρίς νόημα, μπορούμε άραγε εμείς να της δώσουμε νόημα; Εννοώ νόημα που να μην είναι τραβηγμένο από τα μαλλιά. Για τον Τσε είχε νόημα, για τη γενιά του Πολυτεχνείου είχε νόημα. Και για τους Καμικάζι των δίδυμων πύργων είχε νόημα. Αυτοί όμως πέθαναν πεπεισμένοι ότι θα πάνε στις αγκάλες του Αλλάχ. Γι αυτό θαυμάζω περισσότερο τον Σουκατζίδη και τον Μπελλογιάννη, και όλους τους αριστερούς αγωνιστές που πέθαναν για ένα καλύτερο κόσμο, ξέροντας ότι εκεί πάνω δεν τους περιμένει καμιά ανταμοιβή, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει το "εκεί πάνω", ενώ τα σκουλίκια εδώ κάτω είναι μια αμείλικτη βεβαιότητα.
5. Για μένα το νόημα της ζωής είναι οι μικροχαρές της, που μας κάνουν να ξεχνάμε ότι σε τελευταία ανάλυση η ζωή είναι χωρίς νόημα, αλλά δυστυχώς όχι χωρίς τέλος. Μια καλή παρέα, ένα καλό βιβλίο, μια καλή ταινία, μια καλή μουσική. Ο γιος μου. Ο έρωτας (απόψε πετάει, τώρα θα έχει φτάσει). Το παγωτό καϊμάκι και οι κρητικές καλλιτσούνες. Οι σοκολάτες (σου 'ρχομαι το Σάββατο Ελένη, ελπίζω να έχουν περισσέψει).
Α, ναι, και ο Μαλεβιζιώτης.

Λοιπόν Θοδωρή και Ελένη, σειρά σας.