27. Αντιγόνη

27.  Αντιγόνη    

                                                         

  Διέκοψα το διάβασμα γιατί είπα αν δεν το γράψω αυτή τη στιγμή, δεν θα το γράψω ποτέ. Το είχα εξάλλου ξεχάσει και ξαφνικά το θυμήθηκα. Θα το γράψω με λίγα λόγια, σαν σημείωση για μένα, μήπως το χρειαστώ μελλοντικά.

  Έγραφα στο dvd recorder ένα γιαπωνέζικο έργο και γυρνώντας σπίτι είδα ότι η ΕΡΤ 1 έπαιζε σαν συνέχεια μια Αντιγόνη. Στο τέλος είδα ποια Αντιγόνη ήταν, του Ανούιγ, με τη Ζενεβιέβ Μπιζόλντ. Παρόλο που ήμουν ψόφιος, με τράβηξε και την είδα.

  Πώς μου φάνηκε:

  Σαν ένα δοκίμιο πάνω στην Αντιγόνη του Σοφοκλή. Τονίζει αυτό που τονίζουν κυρίως οι σχολιαστές, δηλαδή τον ισχυρό χαρακτήρα της Αντιγόνης. Από την αρχή η Αντιγόνη δηλώνει ότι θα πεθάνει γι αυτό που θα κάνει. Και ενώ ο Κρέοντας προσπαθεί να την πείσει να κουκουλώσουν το ζήτημα, αυτή να πάει να κοιμηθεί προσποιούμενη την επομένη την ανήξερη και αυτός να σκοτώσει τους φρουρούς, αυτή αρνείται.

  Επί πλέον:

  Το έργο είναι updated, συγγραφικά και σκηνοθετικά. Σαν να μεταφέρεται η Θήβα στα καθ’ ημάς.

  Απουσιάζει ο Τηρεσίας. Η Ισμήνη είναι η αντίθεση στης Αντιγόνης σε όλα τα επίπεδα. Είναι πολύ όμορφη σε αντίθεση με την Αντιγόνη. Εν τούτοις ο Αίμωνας την Αντιγόνη προτιμά. Η πρώτη ερωτική βραδιά που επιχειρεί με τον Αίμωνα, ξέροντας ότι μετά θα πεθάνει, δεν θα ευοδωθεί.

...............................................................................

 Να διαφημίσουμε στους επισκέπτες του blog το αφιέρωμα της Κινηματογραφικής Λέσχης στον Jia Zhang Ke (Τζιά Τζανγκ Κε), κινέζο σκηνοθέτη. Το πρώτο έργο που είδαμε, «Ο πορτοφολάς Σιάο Γου» (xiao wu, λογοπαίγνιο με το xiao tour, που σημαίνει κλέφτης) μας άρεσε πάρα πολύ. Χαμηλού προϋπολογισμού, ανήκει και αυτό στην μεγάλη θεματική κατηγορία της «παριολατρείας», της λατρείας των παριών, με έργα όπου πρωταγωνιστούν περιθωριακοί. Νεορεαλιστικό, αποστασιοποιημένο, δεν διεκτραγωδεί αλλά φωτογραφίζει τη ζωή ενός νεαρού πορτοφολά, που σταδιακά τον εγκαταλείπουν όλοι: ο φίλος του, η φίλη του, η οικογένειά του.

  Σε προηγούμενο post έγραψα ότι ακόμη και εκείνα τα έργα του μη αγγλοσαξωνικού σινεμά που μου αρέσει να βλέπω δεν είναι αριστουργήματα, έχουν ενδιαφέρον ανθρωπολογικό. Στην αριστουργηματική σκηνή του τέλους βλέπουμε τον αστυνομικό να αφήνει τον ήρωα δεμένο με τις χειροπέδες σε μια κολώνα για να πεταχτεί για λίγο κάπου. Ένα πλήθος κόσμου μαζεύεται και τον παρατηρεί σαν αξιοθέατο. Φαντάζεστε να γινόταν κάτι τέτοιο στην Ελλάδα;

  Αυτή και την άλλη Παρασκευή θα έχουμε δυο ακόμη έργα. Μην τα χάσετε.

[Ποια Παρασκευή; Σ’ αυτό το τελευταίο rien δεν έχω βάλει ημερομηνία. Προφανώς είναι μεταγενέστερο από το προηγούμενο που γράφηκε στις 3-1-2007. Αν ψάξω το blog μου θα βρω πότε ακριβώς, αλλά θα μου φάει χρόνο. Δεν έχει εξάλλου νόημα. Το rien αυτό δίνει το στίγμα εκείνων που θα ακολουθήσουν. Στο εξής, έχοντας απελευθερωθεί από την εξουσία των εντύπων χάρη στο blog μου, το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, το πλήρωσα ακριβά, γράφω για βιβλία που διαβάζω και ταινίες που βλέπω. Στο εξής δεν είμαι εξομολογητικός, διανθίζω όμως κάποιες φορές τα κείμενά μου με αυτοβιογραφικές αναμνήσεις.

  Είναι κοντά τρεις μετά τα μεσάνυχτα, 2-2-2015. Έχοντας κάνει μια τετράωρη σιέστα δεν ένοιωθα να νυστάζω, και είπα να τελειώνω επί τέλους με τα rien, και έτσι ανάρτησα μαζεμένα τα τελευταία 7].

26. Επιστροφή με blog

 26. Επιστροφή με blog

 

  Πριν από κάποια χρόνια επιχείρησα να συνεχίσω ένα σταματημένο ημερολόγιο, που ξεκίνησα φοιτητής, το σταμάτησα στο στρατό, και κάλυψα σαν αυτοβιογραφία το μεσοδιάστημα πριν από δεκαπέντε χρόνια περίπου. Το βάφτισα Rien, από τα Riens philosophiques του Κίρκεγκορ, βιβλίο που αγόρασα στα γαλλικά αλλά που δεν εδέησε να διαβάσω. Η πρώτη εγγραφή έγινε στις 25-12-2001. Τελικά διαπίστωσα ότι τα πιο σημαντικά που μου συνέβησαν αυτή την περίοδο της ζωής μου, κάποια κυριολεκτικά συνταρακτικά, δεν μπόρεσα να τα γράψω. Κάποια στιγμή τα έγραψα σε περίληψη. [22] Όμως υπάρχουν κι άλλα που θα ήθελα να γράψω, αλλά δεν τα έγραψα. Ίσως γιατί γράφοντας αναζητούμε πάντα τον αναγνώστη, και ένα ημερολόγιο που θα διαβαστεί, αν διαβαστεί, μετά θάνατο, δεν μας προσφέρει και την πιο μεγάλη συγγραφική ικανοποίηση. Τώρα που χάρη στη Σταυρούλα έφτιαξα κι εγώ blog, μπορώ να συνεχίσω το Rien, λιγότερο εξομολογητικό, αλλά με σκέψεις που θα μπορούσαν να ενδιαφέρουν και άλλους.

  Η ιδέα μου ήλθε βλέποντας βιντεογραφημένο το «Σιδερένιο νησί» του Μωχάμαντ Ρασούλοφ (2005), σε δικό του σενάριο. Λέω στις παρέες, και θέλω να το γράψω και στο blog μου, ότι έχω βαρεθεί τα αγγλοσαξωνικά έργα, με την τυποποιημένη συνταγή: σεξ, πιστολίδι, κυνηγητό αυτοκινήτων και καταστροφές. Βέβαια η πιο συναρπαστική καταστροφή δεν ήταν σκηνοθετημένη, εννοώ αυτή των δίδυμων πύργων.

  Είμαι λάτρης του περιφερειακού σινεμά, που ακόμη και όταν δεν δίνει αριστουργήματα, έχει τουλάχιστον ανθρωπολογικό ενδιαφέρον. Είμαι λάτρης του Ιρανικού σινεμά. Λυπάμαι που δεν κατέγραψα τίτλους συναρπαστικών ταινιών που έχω δει.

  Αυτό που με έχει εντυπωσιάσει σ’ αυτές είναι η ανθρώπινη ευαισθησία, ο ανθρωπισμός στην καθημερινή του σημασία, και όχι την Αναγεννησιακή. Σ’ αυτό το έργο με συγκίνησε το μικρό παιδί, που έπιανε τα παγιδευμένα ψαράκια και τα έριχνε πάλι στη θάλασσα, να μην ψοφήσουν. Και το έργο τελειώνει με το παιδάκι αυτό να πέφτει μέσα στη θάλασσα, πηγαίνοντας να καταστρέψει ένα ιχθυοτροφείο. Και θυμήθηκα ένα άλλο ιρανικό έργο, με ένα τυφλό παιδί, που πιάνει ένα πουλάκι πεσμένο κάτω από τη φωλιά του και το ξαναβάζει μέσα. Τι λέτε, θα δούμε ποτέ αυτά τα έργα να μοιράζονται στις εφημερίδες της Κυριακής;

3-1-2007

25. Λόρδος Τζίμ

25. Λόρδος Τζίμ

  Τελικά βαριέμαι το γράψιμο. Αυτό που σκεφτόμουν, να πάρω σύνταξη και να κάθομαι να γράφω δεν θα γίνει ποτέ. Μου αρέσει περισσότερο να διαβάζω. Το καλοκαίρι έγραψα το Mis putas tristes επειδή το υποσχέθηκα. Το έγραψα γρήγορα γρήγορα, μη μου φύγει η όρεξη. To rien που το άρχισα γεμάτος όρεξη το έχω παρατήσει. Γράφω βέβαια και ένα σωρό βιβλιοκριτικές, και έτσι δεν έχω πια διάθεση να γράψω κάτι πιο προσωπικό. Γράφω και δυο με τρία email κάθε μέρα στην Α…. Περάσαμε πολύ ωραία αυτό το καλοκαίρι, έξι μέρες στο Παρίσι. Μου λείπει, της λείπω, αλλά το είπαμε, όλοι οι έρωτες έχουν προβλήματα, άλλα ο ένας, άλλα ο άλλος.

  Να γράψω κάτι που διάβασα χθες στον «Λόρδο Τζιμ».

  «Ένα αλλιώτικο φως φωτίζει τις πράξεις σου όταν αρχίζεις να βλέπεις, όταν φτάνεις να νιώθεις καθημερινά ότι η ύπαρξή σου είναι αναγκαία – καταλαβαίνεις, απολύτως αναγκαία – για έναν άλλο άνθρωπο» (Αθήνα 2006, Ελευθεροτυπία, σελ. 294).

10-9-06

24. Ιζαμπέλ Αλιέντε

24. Ιζαμπέλ Αλιέντε

Αντιγράφω από το Θέμα της Κυριακής, 4-6-06 για την Ιζαμπέλ Αλιέντε:

Ποιο είναι το μότο της ζωής της, αν έχει κάποιο; Τη ρωτά η δημοσιογράφος.

-Σίγουρα έχω και μου το δίδαξε η κόρη μου που είναι ψυχολόγος. Πάντα μου έλεγε πως όταν έρχομαι σε δύσκολη θέση να καταφεύγω στη γενναιοδωρία. Να σκέφτομαι, δηλαδή, τι είναι πιο γενναιόδωρο, όταν δεν μπορώ να αποφασίσω αν κάτι είναι σωστό ή λάθος. Ακόμη και όταν χάνω την ψυχραιμία μου σκέφτομαι πάντα: «πράξε γενναιόδωρα». Και πίστεψέ με, είναι κάτι που λειτουργεί.

5-6-06