27. Αντιγόνη

27.  Αντιγόνη    

                                                         

  Διέκοψα το διάβασμα γιατί είπα αν δεν το γράψω αυτή τη στιγμή, δεν θα το γράψω ποτέ. Το είχα εξάλλου ξεχάσει και ξαφνικά το θυμήθηκα. Θα το γράψω με λίγα λόγια, σαν σημείωση για μένα, μήπως το χρειαστώ μελλοντικά.

  Έγραφα στο dvd recorder ένα γιαπωνέζικο έργο και γυρνώντας σπίτι είδα ότι η ΕΡΤ 1 έπαιζε σαν συνέχεια μια Αντιγόνη. Στο τέλος είδα ποια Αντιγόνη ήταν, του Ανούιγ, με τη Ζενεβιέβ Μπιζόλντ. Παρόλο που ήμουν ψόφιος, με τράβηξε και την είδα.

  Πώς μου φάνηκε:

  Σαν ένα δοκίμιο πάνω στην Αντιγόνη του Σοφοκλή. Τονίζει αυτό που τονίζουν κυρίως οι σχολιαστές, δηλαδή τον ισχυρό χαρακτήρα της Αντιγόνης. Από την αρχή η Αντιγόνη δηλώνει ότι θα πεθάνει γι αυτό που θα κάνει. Και ενώ ο Κρέοντας προσπαθεί να την πείσει να κουκουλώσουν το ζήτημα, αυτή να πάει να κοιμηθεί προσποιούμενη την επομένη την ανήξερη και αυτός να σκοτώσει τους φρουρούς, αυτή αρνείται.

  Επί πλέον:

  Το έργο είναι updated, συγγραφικά και σκηνοθετικά. Σαν να μεταφέρεται η Θήβα στα καθ’ ημάς.

  Απουσιάζει ο Τηρεσίας. Η Ισμήνη είναι η αντίθεση στης Αντιγόνης σε όλα τα επίπεδα. Είναι πολύ όμορφη σε αντίθεση με την Αντιγόνη. Εν τούτοις ο Αίμωνας την Αντιγόνη προτιμά. Η πρώτη ερωτική βραδιά που επιχειρεί με τον Αίμωνα, ξέροντας ότι μετά θα πεθάνει, δεν θα ευοδωθεί.

...............................................................................

 Να διαφημίσουμε στους επισκέπτες του blog το αφιέρωμα της Κινηματογραφικής Λέσχης στον Jia Zhang Ke (Τζιά Τζανγκ Κε), κινέζο σκηνοθέτη. Το πρώτο έργο που είδαμε, «Ο πορτοφολάς Σιάο Γου» (xiao wu, λογοπαίγνιο με το xiao tour, που σημαίνει κλέφτης) μας άρεσε πάρα πολύ. Χαμηλού προϋπολογισμού, ανήκει και αυτό στην μεγάλη θεματική κατηγορία της «παριολατρείας», της λατρείας των παριών, με έργα όπου πρωταγωνιστούν περιθωριακοί. Νεορεαλιστικό, αποστασιοποιημένο, δεν διεκτραγωδεί αλλά φωτογραφίζει τη ζωή ενός νεαρού πορτοφολά, που σταδιακά τον εγκαταλείπουν όλοι: ο φίλος του, η φίλη του, η οικογένειά του.

  Σε προηγούμενο post έγραψα ότι ακόμη και εκείνα τα έργα του μη αγγλοσαξωνικού σινεμά που μου αρέσει να βλέπω δεν είναι αριστουργήματα, έχουν ενδιαφέρον ανθρωπολογικό. Στην αριστουργηματική σκηνή του τέλους βλέπουμε τον αστυνομικό να αφήνει τον ήρωα δεμένο με τις χειροπέδες σε μια κολώνα για να πεταχτεί για λίγο κάπου. Ένα πλήθος κόσμου μαζεύεται και τον παρατηρεί σαν αξιοθέατο. Φαντάζεστε να γινόταν κάτι τέτοιο στην Ελλάδα;

  Αυτή και την άλλη Παρασκευή θα έχουμε δυο ακόμη έργα. Μην τα χάσετε.

[Ποια Παρασκευή; Σ’ αυτό το τελευταίο rien δεν έχω βάλει ημερομηνία. Προφανώς είναι μεταγενέστερο από το προηγούμενο που γράφηκε στις 3-1-2007. Αν ψάξω το blog μου θα βρω πότε ακριβώς, αλλά θα μου φάει χρόνο. Δεν έχει εξάλλου νόημα. Το rien αυτό δίνει το στίγμα εκείνων που θα ακολουθήσουν. Στο εξής, έχοντας απελευθερωθεί από την εξουσία των εντύπων χάρη στο blog μου, το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, το πλήρωσα ακριβά, γράφω για βιβλία που διαβάζω και ταινίες που βλέπω. Στο εξής δεν είμαι εξομολογητικός, διανθίζω όμως κάποιες φορές τα κείμενά μου με αυτοβιογραφικές αναμνήσεις.

  Είναι κοντά τρεις μετά τα μεσάνυχτα, 2-2-2015. Έχοντας κάνει μια τετράωρη σιέστα δεν ένοιωθα να νυστάζω, και είπα να τελειώνω επί τέλους με τα rien, και έτσι ανάρτησα μαζεμένα τα τελευταία 7].