Δημήτρης Γκουζιώτης, Κάποια ντοκιμαντέρ του

Δημήτρης Γκουζιώτης, Κάποια ντοκιμαντέρ του

Τον Δημήτρη Γκουζιώτη τον γνωρίσαμε ως συγγραφέα, συγγραφέα του βιβλίου «Το ντοκιμαντέρ». Τώρα τον γνωρίσαμε και από τα ντοκιμαντέρ του. Kατεβάσαμε από το vimeo με το Youtube downloader εννέα ντοκιμαντέρ του, και είδαμε πριν τρεις μέρες από το κανάλι της βουλής την «Βρετανική πολιτική στην Ελλάδα» στην εκπομπή «Πρωτοσέλιδα της ιστορίας», ενώ από το ίδιο κανάλι, λόγω της συγκέντρωσης υποστήριξης στην πολιτική της κυβέρνησης αναβλήθηκε η προβολή ενός ντοκιμαντέρ του για τους αγγειοπλάστες της Αίγινας.

Το πρώτο ντοκιμαντέρ που είδαμε με τίτλο «Ενδοχώρα» μας έδωσε και το στίγμα της ποιητικής του: εικόνες από την Ελλάδα, σε μια ποιητική σύνθεση με υπόκρουση κλασικής μουσικής. Οι «Λεπτομέρειες» που είδαμε μετά, αν δεν προηγήθηκαν, αποτελούν τη συνέχειά του.

Αλλά και εκεί που το ντοκιμαντέρ είναι πληροφοριακό, ο Γκουζιώτης με μια εικαστική ευαισθησία τραβάει σκηνές σπάνιας ομορφιάς, επενδύοντας σε πάρα πολλά μέρη το τελικό προϊόν με κλασική μουσική.

Αναγνώρισα αγαπημένους μου συνθέτες και αγαπημένα μου κομμάτια, όπως π.χ. η πέμπτη συμφωνία του Σοστάκοβιτς. Και αναρωτήθηκα γιατί δεν χρησιμοποιούν οι σκηνοθέτες κλασική μουσική στη μουσική επένδυση των ταινιών τους, θα ήταν πολύ καλύτερες.

Και μια σύμπτωση: Αφού είδα και το τελευταίο ντοκιμαντέρ του Γκουζιώτη έβαλα να (ξανα)δω το Scoop του Γούντι Άλλεν. Στη μουσική επένδυση της ταινίας χρησιμοποίησε το «Χορό των μικρών κύκνων» του Τσαϊκόφσκι.

Η «Ενδοχώρα» μου θύμισε κάτι δικό μου. Σε ένα «Κέντρο Ζωής και πολιτισμού» μετά τη μεταπολίτευση έφτιαξα μια εκδήλωση όπου με μουσική υπόκρουση την έβδομη συμφωνία του Σοστάκοβιτς παρουσίαζα slides από τη σοβιετική αντίσταση στους Ναζί, που ήταν και το θέμα της συμφωνίας, της «Συμφωνίας του Λένινγκραντ», όπως επονομάστηκε.

Πολύ χαριτωμένο το ντοκιμαντέρ «Παραδοσιακά ελληνικά παιχνίδια», που μου θύμισε τα παιδικά μου χρόνια. Χωρίς αφήγηση, μόνο με εικόνα, αποτελεί μια ποιητική σύνθεση όπου ο Γκουζιώτης χρησιμοποιεί, εκτός από εικόνες παιδιών που παίζουν, και εικόνες από βιβλία.

Κατέγραψα κι εγώ σε μια αυτοβιογραφία που έγραψα στα είκοσί μου χρόνια τα παιχνίδια που παίζαμε παιδιά στο χωριό μου, το Κάτω Χωριό Ιεράπετρας. Συμπλήρωσα πριν λίγα χρόνια από μνήμης αλλά και με τη βοήθεια φίλων κάποια ακόμη παιχνίδια, καθώς και λεπτομέρειες που δεν θυμόμουν, και το σχετικό κείμενο το ανάρτησα στο blog μου.

Το «Ένα αρχιτεκτονικό φαντασιακό σκετς» μας δίνει εικόνες από αρχαιολογικούς χώρους, ενώ η «Αιανή, ιππική πορεία μέσα στο χρόνο» μας μεταφέρει σε μια μακεδονική πόλη στα χρόνια της αρχαϊκής, της κλασικής και της ελληνιστικής αρχαιότητας. Η «Κοζάνη» πάλι με γέμισε με άλλες αναμνήσεις, καθώς εκεί πέρασα επτά μήνες από τη στρατιωτική μου θητεία ως έφεδρος αξιωματικός, αμέσως μετά τη σχολή. Άκουσα και το ριζίτικο, τραγουδισμένο από ένα κοριτσάκι a capella, «Για δες περβόλιν όμορφο». Η «Παναγία της Τήνου» μου θύμισε επίσης την επίσκεψή μου στο νησί, πριν δέκα τόσα χρόνια. Τέλος στο «Σκαρίμπα» ο Γκουζιώτης δίνει το λόγο εξολοκλήρου στον μεγάλο λογοτέχνη, με αποσπάσματα από έργα του, κυρίως από το «Σόλο του Φίγκαρο».

Η «Έξοδος» δεν είναι ντοκιμαντέρ, είναι μια ταινία μικρού μήκους, η «διπλωματική» του με την οποία αποφοίτησε από τη σχολή «Σταυράκου». Εδώ, αντί για την λυρική ποιητική των ντοκιμαντέρ του βλέπουμε την γρήγορη κίνηση της κάμερας να δημιουργεί ψευδαισθησιακά από το «συγκεκριμένο» του εξωτερικού χώρου μια αίσθηση αφηρημένης, όμως κινούμενης, ζωγραφικής.

Εξαιρετικός ο Γκουζιώτης, σας συνιστώ να τα δείτε αυτά τα ντοκιμαντέρ.