Ο Άδης

Μου έχει κολλήσει στο μυαλό, δυο μέρες τώρα, το τραγούδι του συγχωρεμένου του Λεωνίδα Κλάδου, «Αν έχει ο Άδης ομορφιές».

Αν έχει ο Άδης ομορφιές κι αγάπες για να κάνω

Δεν μ’ ένοιαζε λόγω τιμής και τώρα να πεθάνω

Ούτε κι εμένα, σκέφτομαι, έχει δεν έχει ομορφιές κι αγάπες, μόνο να είναι μια κι όξω, όπως με τον συγχωρεμένο το Γιάννη το Σιδερή.

Μα πάλι σκέφτομαι το γιο μου.

Πολύ θα ήθελα αυτό το τραγούδι να το βγάλω στη λύρα. Όμως η λύρα, όπως έγραψα σε μια προηγούμενη ανάρτησή μου, είναι η τέταρτη επιλογή, μετά το διάβασμα, το γράψιμο και τις ταινίες· για να μην πω πέμπτη, μετά και το περπάτημα που μου έχει επιβάλει ο γιατρός. Ίσως το καλοκαίρι στην Κρήτη, όπως έκανα με τον «Πευκιανό».

Ο Ορφέας πήγε στον Άδη για να βρει την αγαπημένη του Ευρυδίκη. Και ο προ κρητοαναγεννησιακός ποιητής Ιωάννης Πικατόρος γράφει «Ρίμα παρηγορητική εις τον πικρόν και ακόρεστον Άδην»· ο οποίος Άδης βρίσκεται κάτω από τη γη, γι’ αυτό λέγεται και  Κάτω κόσμος.

Λέγεται και Άλλος κόσμος και είναι αδιαφοροποίητος. Όχι παράδεισος στον ουρανό και κόλαση κάτω από τη γη.

Παράδεισος, που ακόμη δεν έχω καλοκαταλάβει την ευτυχία που μας περιμένει σ’ αυτόν. Μάλλον είναι η απουσία των βασανιστηρίων της κόλασης. Για τον μουσουλμανικό παράδεισο ξέρω: είναι οι 72 παρθένες.

Εδώ που τα λέμε, πολύ λίγες για μια αιωνιότητα.

Όχι όμως για μια μέρα.

(20-2-2015)