23. Ο πατέρας

23. Ο πατέρας

[Το 22, γραμμένο μετά από 2 χρόνια, στις 5-11-2005, παραείναι αυτοβιογραφικό για να το αναρτήσω]

  250 χρόνια από τη γέννηση του Μότσαρτ, η ΕΡΤ1 έχει 24ωρο αφιέρωμα. Τελικά πρέπει να γράφω πότε πότε στο rien autobiographique, έστω και πιέζοντας λίγο τον εαυτό μου.

  Με πιέζουν τα οικονομικά μου προβλήματα, ο Μανώλης, η Α…, η αβεβαιότητα αν θα ξαναγίνω σύμβουλος, το ότι δεν έχω άλλα εισοδήματα εκτός από το μισθό μου. Οικονομία λοιπόν. Βρίσκοντας στον Σκλαβενίτη ένα ρύζι με προσφορά δυο κονσερβοκούτια ψαρικών geisha το αγόρασα. Τρώγοντας το ένα για μεσημεριανό θυμήθηκα την παιδική μου φτώχεια. Με συγκίνησε η ανάμνηση. Ο πατέρας μου κι εγώ στο χωράφι να μαζεύουμε ελιές. Το μεσημέρι καθόμασταν για φαγητό. Το φαγητό μας ήταν μια κονσέρβα ψαρικών, mackerel, που είχε δυο κομμάτια, ένα μεγάλο κι ένα μικρό. Ο πατέρας μου έτρωγε το μικρό κι εγώ το μεγάλο. Περισσότερο τρώγαμε δηλαδή λάδι και ψωμί. Ένιωθα ευτυχισμένος μαζί με τον πατέρα μου, όπως τώρα όταν είμαι με το γιο μου. Να βρίσκεται άραγε πουθενά; Τι αναγκαιότητα που σου είναι αυτός ο μύθος. Αχ, πόσο με έχει χλευάσει ο ειρωνικός αυτός  τίτλος του δεύτερου βιβλίου μου.

27-1-2006