Βλέποντας την ταινία συνειδητοποίησα
ότι τα αστυνομικά έργα λειτουργούν όπως τα αινίγματα. Βλέπουμε το αστυνομικό
έργο και προσπαθούμε να μαντέψουμε ποιος είναι ο κακός. Και ξέρουμε ότι ο κακός
είναι ο υπεράνω πάσης υποψίας. Χωρίς να είμαι καθόλου λάτρης των αστυνομικών
έργων τα βλέπω κατά καιρούς, και έτσι ξέρω περίπου τους κώδικές τους. Έτσι και
στον «Φυγάδα», αναρωτιόμουνα αν είχα μαντέψει σωστά.
Και είχα μαντέψει.
Ο Χάρισον Φορντ
είναι γιατρός. Επιστρέφοντας σπίτι βλέπει τη γυναίκα του θανάσιμα τραυματισμένη.
Ο δράστης βρίσκεται ακόμη στο σπίτι, αλλά στη συμπλοκή μαζί του καταφέρνει να
του ξεφύγει.
«Καλώς τηνε τη
συμφορά μονάχα να ’ναι μόνη» λέμε στην Κρήτη. Δεν φτάνει που του σκότωσαν τη
γυναίκα αλλά θεωρείται αυτός ένοχος και καταδικάζεται σε θάνατο. Και βέβαια θα
το σκάσει και θα αναζητήσει τον δολοφόνο, και φυσικά δεν είναι καθόλου έκπληξη
ότι τελικά θα τον βρει. Ο αστυνομικός που τον καταδιώκει θα αμφιταλαντευθεί για
την ενοχή του, και σε όλη την διάρκεια της καταδίωξής του θα μελετήσει στοιχεία
και ενδείξεις που θα τον οδηγήσουν στον πραγματικό ένοχο.
Ναι, και αυτή την
ταινία την (ξανα)είδα γιατί αναφέρεται σ’ αυτήν ο Syd Field στο
βιβλίο του «The foundations of screenwriting».
Posts
No comments:
Post a Comment