Την είχα ξαναδεί την
ταινία, πιστεύω δυο φορές.
Βλέποντάς την μου
ήλθε στο μυαλό ότι το θέμα πολλές φορές είναι το πρόσχημα για εντυπωσιακά
επεισόδια. Στα αστυνομικά θα έλεγα ότι είναι ο κανόνας.
Δεν νομίζω να θέλει
να προβάλλει ο Weir
μέσα από το στόρι του τη διαφθορά που φωλιάζει συχνά στους κόλπους της
αστυνομίας. Διεφθαρμένοι αστυνομικοί, πολιτικοί, κ.λπ. είναι κάτι σε όλους
γνωστό. Όμως πάνω σ’ αυτό το θέμα βάζει τον Χάρισον Φορντ να εμπλέκεται σε ένα
σωρό περιπέτειες, και να βρεθεί ανάμεσα στους Άμις.
Οι Άμις, γερμανικής
καταγωγής, είναι μια θρησκευτική σέκτα που ζούνε σε δικές τους κοινότητες με
τον δικό τους τρόπο ζωής και τους δικούς τους κανόνες. Σακάκια χωρίς κουμπιά,
πλατύγυρα καπέλα, όχι τηλέφωνα, και προπαντός όχι βία. Σ’ αυτό θυμίζουν τους
μάρτυρες του Ιεχωβά, και μάλλον τους ξεπερνούν, αφού μόνο που δεν στρέφουν το
άλλο μάγουλο σ’ αυτούς που τους χαστουκίζουν.
Και εδώ βλέπουμε το
μοτίβο «Τα σύνορα της αγάπης»· Μόνο που στην περίπτωσή μας ο ήρωάς μας
δεν θα τα διαβεί. -Αν κάναμε έρωτα θα έπρεπε ή εγώ να μείνω εδώ ή εσύ να με
ακολουθήσεις, της λέει.
Βέβαια θα δείξει
πόσο πολύ την αγαπά λίγο αργότερα.
Ναι, και αυτή την
ταινία την είδα γιατί αναφέρεται σ’ αυτήν ο Syd Field στο βιβλίο του «The foundations of screenwriting».
Posts
No comments:
Post a Comment