Robert Schwentke, Der Hauptmann (Η στολή του λοχαγού 2017)

Robert Schwentke, Der Hauptmann (Η στολή του λοχαγού 2017)

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  «Αρχή άνδρα δείκνυσι» λέει ο Πιττακός ο Μυτιληναίος, όταν αναλάβεις εξουσία φαίνεται ο χαρακτήρας σου, το ποιος πραγματικά είσαι. Το παραπάνω απόφθεγμα εικονογραφείται πολύ χαρακτηριστικά στην ταινία «Η στολή του λοχαγού» του Ρόμπερτ Σβέντκε.  

  Βιογραφική ταινία (ο δεύτερος σύνδεσμος από τη γερμανική βικιπαίδεια δίνει και την πραγματική ιστορία) αναφέρεται σε ένα Γερμανό λιποτάκτη τις τελευταίες μέρες του πολέμου ο οποίος, αφού κατάφερε να ξεφύγει από τους στρατιώτες που τον κυνηγούσαν φόρεσε τη στολή ενός νεκρού λοχαγού που βρήκε στο δρόμο του. Μάζεψε γύρω του κάμποσους άλλους λιποτάκτες που συνάντησε τυχαία, οι οποίοι βέβαια του δήλωσαν ότι είχαν αποκοπεί από τη μονάδα τους και του ζήτησαν να τους πάρει μαζί του. Τους είπε ότι είχε εντολή να πάνε στα μετόπισθεν του εχθρού για να μαζέψουν πληροφορίες. Φυσικά δυο από αυτούς το πήραν χαμπάρι ότι ήταν κι αυτός λιποτάκτης, αλλά έκαναν πως δεν κατάλαβαν. Όμως έπεσαν πάνω σε ένα στρατόπεδο Γερμανών κρατουμένων, λιποτακτών κυρίως, που επρόκειτο να δικαστούν. Ένας αξιωματικός του στρατοπέδου είχε τη γνώμη ότι έπρεπε να εκτελεσθούν αντί να περιμένουν τη δίκη τους παρά την αντίθετη γνώμη του διοικητή. Πείθει τον ψευτολοχαγό, που έχει παρουσιασθεί ως εκτελεστής εντολής από τον ίδιο τον Χίτλερ, να αναλάβει την εκτέλεσή τους. Πράγματι την αναλαμβάνει.

  Μέχρι εδώ όλα καλά. Νόμιζα ότι το έκανε για να μην προδοθεί. Στην πραγματικότητα, όπως εξελίσσεται η ιστορία, φαίνεται ότι άρχισε πραγματικά να χαίρεται με την ψευτοεξουσία του και να απολαμβάνει τις εκτελέσεις, τις οποίες συνεχίζει και όταν πια έχει φύγει από το στρατόπεδο το οποίο έχει βομβαρδιστεί, «προβιβάζοντας» τους συντρόφους του που γλίτωσαν σε άνδρες της στρατιωτικής αστυνομίας.

  Να μην μαρτυρήσω τι έγινε παρακάτω.

  Πρέπει να είναι καλή ταινία αφού βλέπω ότι οι κριτικοί τους οποίους παραθέτει το Αθηνόραμα του βάζουν τρία αστεράκια εκτός από έναν που βάζει δύο. Εμένα όμως δεν μου άρεσε γιατί ήταν οιονεί horror, είδος που δεν αντέχω να βλέπω (στη δημοσιογραφική προβολή της ταινίας «Το σπίτι του Τζακ» έφυγα στη μέση), δείχνοντας στο μεγαλύτερό της μέρος τη φρίκη της εκτέλεσης ενενήντα κρατουμένων, και μάλιστα κατά ομάδες.