Fernando Meirelles, Cidade de deus (2002)

Fernando Meirelles, Cidade de deus (2002)

  Βασισμένη σε αληθινή ιστορία, η «Πόλη του θεού», στην πραγματικότητα μια φαβέλα, δηλαδή μια φτωχογειτονιά του Ρίο, μας δείχνει την αλληλοεξόντωση δυο συμμοριών. Αφηγητής είναι ένας νεαρός της φαβέλας που κάποιες συμπτώσεις θα τον οδηγήσουν να γίνει επαγγελματίας φωτορεπόρτερ. Θα δούμε να πέφτει άφθονο πιστολίδι και τα πτώματα να σωριάζονται σαν στάχυα. Η διαφθορά στης αστυνομίας που κάνει τα στραβά μάτια μόνο για τον αρχηγό της μιας συμμορίας θα φανεί στο τέλος.

  Και οι δυο αρχηγοί θα εξοντωθούν και κυρίαρχοι της πόλης του θεού θα μείνουν τα πιτσιρίκια, που τα είχαν εξοπλίσει οι δυο συμμορίες για λογαριασμό τους. Αυτά θα εξοντώσουν τον αρχηγό της συμμορίας που λάδωνε την αστυνομία για να κάνει τα στραβά μάτια.

  Σκηνοθετικά άψογη, τη βλέπεις χωρίς να πλήττεις. Εμένα όμως, το έχω ξαναπεί, μου αρέσουν ταινίες με θετικούς ήρωες, με τους οποίους μπορώ να ταυτιστώ, έτσι δεν μπορώ να πω ότι ήταν ιδιαίτερα του γούστου μου, παρά την πολύ υψηλή της βαθμολογία στο IMDb (8,6). 

  Είδαμε και το ντοκιμαντέρ των Cavi Borges και Luciano Vidigal «Η πόλη του θεού: δέκα χρόνια αργότερα», στο οποίο παίρνουν συνεντεύξεις από τους πρωταγωνιστές. Δυο χρόνια αργότερα, αλλά αντί να κάνω ανεξάρτητη ανάρτηση προτίμησα να κολλήσω το κείμενο σαν ουρά στην ανάρτηση για την ταινία.

  Όλοι βρέθηκαν από τις φαβέλες στις Κάννες, και φυσικά εντυπωσιάστηκαν.

  Κάποιοι κατάφεραν να ξεφύγουν, έγιναν ηθοποιοί, κάποιοι όμως όχι. Ένας που έκλεψε από μια γριά έντεκα χιλιάδες συνελήφθη από τους αστυνομικούς. Του πήραν τα λεφτά, όμως δήλωσαν ότι δεν βρέθηκαν. Τα κράτησαν για πάρτη τους.

  Κάποιοι έκαναν οικογένεια, τους βλέπουμε με τα μωρά τους.

  Όλες οι παροιμίες δεν έχουν απόλυτη ισχύ.

  Προτίμησε το «κάλιο πέντε και στο χέρι», τα δέκα χιλιάρικα σαν αμοιβή, αντί για ποσοστά. Αν είχε επιλέξει τα ποσοστά θα είχε κερδίσει πολύ περισσότερα.