Matt Ross, Captain fantastic (2016)

Matt Ross, Captain fantastic (2016)

  Ο «Captain fantastic» μοιάζει πολύ με το «Μην αφήνεις ίχνη», με το οποίο θέλω να τον πραγματευθώ συγκριτολογικά.

  Ο «Captain fantastic» είναι το «Μην αφήνεις ίχνη» επί έξι.

  Γιατί έξι;

  Γιατί έξι είναι τα παιδιά του.

  Ζουν μέσα στο πράσινο, όμως όχι παράνομα σε ένα το πάρκο όπως στο «Μην αφήνεις ίχνη», αλλά νόμιμα, σε ένα κομμάτι δάσους που αγόρασε ο Viggo Mortensen, που τον θαυμάσαμε στο «Πράσινο βιβλίο», αν και το Όσκαρ το πήρε ο Mahershala Ali, που βέβαια του άξιζε. Διδάσκει τα παιδιά του με ακόμη πιο εντυπωσιακό τρόπο, όχι μόνο γνώσεις αλλά και δεξιότητες. Η αναρρίχηση είναι μια απ’ αυτές, αν και παρά λίγο να στοιχίσει τη ζωή ενός παιδιού του.

  Δεν τα διδάσκει μόνο, τους εμπνέει και αγάπη για τη μάθηση. Κάποια απ’ αυτά μαθαίνουν την esperanto. Παρεμπιπτόντως, επειδή πιστεύω ότι αληθινός πλούτος στη ζωή είναι η απόκτηση του περιττού, αποφάσισα στα 68 μου, το καλοκαίρι που μας πέρασε, να μάθω esperanto και македонски. Διάβασα τα teach yourself books και ξεκίνησα να διαβάζω τη βιογραφία του Ζάμενχοφ που την επινόησε, στην esperanto. Πρόλαβα και διάβασα δέκα σελίδες πριν γυρίσω στην Αθήνα, με στόχο να την τελειώσω. Όνειρο απατηλό, η καθημερινότητα, δηλαδή οι ταινίες και βιβλία, δεν με άφησαν.

  Τι ήταν αυτό που τον ώθησε σ’ αυτή τη ζωή;

  Τον βετεράνο ήταν τα ψυχολογικά του προβλήματα. Τον Mortensen, όπως θα μάθουμε αργότερα, ήταν η άρρωστη, διπολική γυναίκα του. Μια τέτοια ζωή, πίστευε, θα της έκανε καλό.

  Και πράγματι της έκανε καλό, για αρκετό καιρό. Όμως μετά κατέρρευσε. Νοσηλεύτηκε, και αυτοκτόνησε μέσα στην κλινική. Τη βλέπουμε μόνο στις φαντασιώσεις του.

  Η ταινία είναι έντονα αναρχική. Ο Τσόμσκι μπορεί να μη λατρεύεται ως θεός, όμως θα κόψουν τούρτα στα γενέθλιά του. Τα γιορτάζει στις 7 του Δεκέμβρη. Δυστυχώς δεν είμαστε φίλοι στο facebook για να μου τα θυμίσει, να κόψω κι εγώ μια τούρτα σε δυο κομμάτια, ένα κομμάτι για μένα και ένα για τον εαυτό μου.

  Ο Τσόμσκι, για όσους δεν τον ξέρουν, με τα πόδια του κλωτσάει το κατεστημένο ενώ με τα χέρια του σκάβει για να μας αποκαλύψει τη «βαθιά δομή» της γλώσσας.

  Έχουμε διάφορα επεισόδια που δείχνουν τον μη συμβιβασμό της, όπως το ότι ξέθαψαν το φέρετρο με τη γυναίκα του για να το κάψουν, σύμφωνα με την επιθυμία της, αφού πρώτα είχαν τσακωθεί άγρια με τον παππού. Όμως ο μπαμπάς καταλαβαίνει ότι αυτή η ζωή θα δημιουργήσει προβλήματα στα παιδιά του. Πώς θα γνωρίσουν άλλα άτομα, να κάνουν φίλους, να ερωτευθούν; Και προπαντός να μην κινηθούν απεγνωσμένα όπως ο μεγάλος, που πριν καλά καλά προλάβει να τη γνωρίσει της έκανε πρόταση γάμου;

  Τον ιστορικό συμβιβασμό τον βλέπουμε στο τέλος. Τα παιδιά, που το είχαν σκάσει από τον παππού για να ξανασμίξουν με τον πατέρα τους και να ζήσουν στο σπίτι τους στο δάσος, περιμένουν το σχολικό να τα πάει σχολείο.  

  Πολύ μου άρεσε αυτή η ταινία και, κρίνοντας από την υψηλή βαθμολογία της στο IMDb, και σε πολλούς άλλους.

  Και βέβαια, να μην το ξεχάσω, η ταινία είναι κωμωδία, και ένα εγγενές στοιχείο της κωμωδίας είναι η υπερβολή, η οποία ξεχειλίζει σε πάρα πολλά επεισόδια.