Peter Farrelly, Το πράσινο βιβλίο (Green book, 2018)

Peter Farrelly, Το πράσινο βιβλίο (Green book, 2018)

  Από χθες στους κινηματογράφους.

  Και πάλι βλέπουμε ένα ανδρικό δίδυμο, Εκείνος και Εκείνος (θυμάστε την ομώνυμη τηλεοπτική σειρά εσείς οι παλιότεροι), όπως στη ταινία «Στο πέρασμα του χρόνου» του Βιμ Βέντερς, καθώς και το «On the road» και τα «Ημερολόγια μοτοσυκλέτας» του Walter Salles. Εκείνος, ένας διάσημος μαύρος πιανίστας. Εκείνος, ο οδηγός του τον οποίο έχει μισθώσει για μια περιοδεία δύο μηνών στις νότιες πολιτείες.

  Road movie χωρίς σασπένς, με αλλεπάλληλα επεισόδια, στα οποία συνήθως ο οδηγός «σώζει» την πιανίστα από πολύ δυσάρεστες καταστάσεις. Μια φορά όμως θα είναι αυτός που θα τον μπλέξει και θα καταλήξουν στη φυλακή. Μια υψηλά ιστάμενη γνωριμία του πιανίστα, που δεν είναι άλλος από τον Bob Kennedy, θα τους ξεμπλέξει. Πραγματική ιστορία που διαδραματίζεται το 1962, πριν από τη δολοφονία του John. Όπως είναι γνωστό σε μας τους παλιότερους, και ο Bob δολοφονήθηκε, έξι χρόνια αργότερα.

  Η ταινία αναφέρεται κυρίως στο πρόβλημα του ρατσισμού. Όμως θίγονται και άλλα προβλήματα, όπως το πρόβλημα των ταξικών αντιθέσεων, των μορφωτικών επιπέδων (τα γράμματα του οδηγού στη γυναίκα του μας φέρνουν στο νου τον «Ταχυδρόμο», όπου είδαμε τον Φιλίπ Νουαρέ στο ρόλο του Πάμπλο Νερούντα), και το πρόβλημα της μοναξιάς. Και βέβαια είναι συγκινητική η φιλία που αναπτύσσεται ανάμεσα σε δυο τελείως διαφορετικά άτομα, και που διατηρήθηκε μέχρι το θάνατό τους, με διαφορά μηνών, το 2013, όπως διαβάζουμε στα γράμματα τέλους, και που μας φέρνει στο νου τον «Ντερσού Ουζάλα» του Ακίρα Κουροσάβα, όπου κι εκεί βλέπουμε τη φιλία που αναπτύσσεται ανάμεσα σε δυο διαφορετικά άτομα, έναν ντόπιο κυνηγό και έναν αξιωματικό του τσαρικού στρατού.

  Πολύ μου άρεσε αυτή η ταινία (θα πάψω πια να γράφω «είναι πολύ καλή», αφενός γιατί κάποιοι πάντα έχουν αντιρρήσεις, και αφετέρου γιατί είναι πεποίθησή μου ότι «περί ορέξεως κολοκυθόπιτα»).