Δημήτρης Μελικέρτης, Ουφόψαρα στα πέρατα του σύμπαντος

Δημήτρης Μελικέρτης, Ουφόψαρα στα πέρατα του σύμπαντος, Πατάκης 2018, σελ. 389

Η παρακάτω βιβλιοκριτική δημοσιεύτηκε στο Λέξημα

Ευφάνταστο μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας από ένα νέο συγγραφέα

  Μετά τον «Γιγαντοκυνηγό», ένα παιδικό αφήγημα, ο Δημήτρης Μελικέρτης μας δίνει τα  «Ουφόψαρα στα πέρατα του σύμπαντος», ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας με έφηβους ήρωες.

  Και σ’ αυτό το βιβλίο του ο Μελικέρτης δείχνει να διαθέτει μια «καλπούζουσα» φαντασία (εφέ της παρωνυμίας και της δισημίας, έχω γράψει γι’ αυτά στο διδακτορικό μου). Είναι ιδιαίτερα επινοητικός τόσο στη σύλληψη της πλοκής όσο και στα paraphernalia της.

  Τέσσερα είναι τα βασικά πρόσωπα της ιστορίας. Ο Νολ είναι ένα εξωγήινο αγόρι και η Σου ένα ανδροειδές, και οι δυο στην υπηρεσία ενός κακού εστιάτορα. Ο Ορέστης και η Βερενίκη, «ρουφήχθηκαν» κατευθείαν από τη γη. Πώς ρουφήχθηκαν; Από τα ουφόψαρα, που άνοιγαν τρύπες στο χωροχρόνο κάθε φορά που κατάπινε ένα ο Νολ.

  Ανεκτίμητα τα ουφόψαρα λόγω αυτών τους των ιδιοτήτων, τα αναζητούσαν πολλοί. Κακοί όλοι τους, οι τέσσερις ήρωές μας έπρεπε να τους ξεφύγουν. Τα ουφόψαρα που τυχαία έπεσαν στην κατοχή τους τους βοηθούσαν σ’ αυτό.  

  Δεν ήταν πάντα μπορετό, έπρεπε κάποιες φορές να σταθούν και να τους αντιμετωπίσουν. Ευτυχώς που η Βερενίκη ήταν πυγμάχος, και οι γροθιές της αποδείχτηκαν ιδιαίτερα αποτελεσματικές.

  Όχι, το ειδύλλιο δεν πλέκεται ανάμεσα στον Ορέστη και τη Βερενίκη αλλά ανάμεσα στο Νολ και στη Βερενίκη.

  Ο Νολ είναι πολύ όμορφος. Ο Βιγκ δεν μπορεί να παραδεχθεί ότι ο Νολ ήταν πιο όμορφος απ’ αυτόν κι ας είναι κατώτερος κοινωνικά, και γι’ αυτό του κάνει τη ζωή δύσκολη.  

  Όμως να ξεφυλλίσω το βιβλίο και να παραθέσω υπογραμμισμένα αποσπάσματα, όπως το συνηθίζω.

  «-Απ’ το πλην ένα καλύτερο και το μηδέν, ψιθύρισε η Σου το γνωστό γνωμικό των ανδροειδών, λες και διάβαζε τις σκέψεις του» (σελ. 51).

  Τα ανδροειδή σκέφτονται με μαθηματικούς όρους, σε αντίθεση με μας που σκεφτόμαστε μια αισθητικούς: «Από το ολότελα καλή ’ναι κι η Παναγιώταινα», με την εσωτερική ομοιοκαταληξία, αν και όχι και τόσο σόι.

  Ο Ορέστης λέγει πιο κάτω όμως μια γνήσια ελληνική παροιμία: «Ολούθε γέμισε σκατά ο τόπος, πάλι χέστηκε ο ξυλοκόπος» (σελ. 233). Εδώ η ομοιοκαταληξία είναι αψεγάδιαστη.

  «-Κι εσύ; ρώτησε ελληνικά. Η μεταφραστικοκαραμέλα λειτουργούσε ακόμη κι ο Νολ κατάλαβε τα λόγια του» (σελ. 89).

  Μεταφραστικοκαραμέλα, ένα από τα παραφερνάλια του μυθιστορήματος. Έτσι και γίνει πραγματικότητα, πάει, έκλεισαν τα φροντιστήρια ξένων γλωσσών.

  Ένα άλλο παραφερνάλιο είναι ο μηχανικός παπαγάλος. Δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από έναν αληθινό. Μεγάλο καρφί όπως όλοι οι παπαγάλοι. Θυμάμαι αυτόν που κάρφωσε την γυναίκα στον άντρα της, στο κρητικό άσμα: «Και του λέει ο παπαγάλος: -μες στο σπίτι μπαίνει κι άλλος, ένας παπάς πολλά μεγάλος».

  «Πρέπει να ’μαι όντως στο σωστό πλανήτη. Οι Γήινοι τρέφουν ενστικτώδη αντιπάθεια στα ζαχαρωτά, συμπέρανε ο Νολ» (σελ. 139).

  Αν αληθεύει αυτό, τότε εγώ σίγουρα είμαι εξωγήινος. Και σαν τον παπαγάλο του Μελικέρτη κι εγώ, τους κάρφωσα με το μυθιστόρημά μου «Το μυστικό των εξωγήινων» (Εκδόσεις ΑΛΔΕ, 2014), αποκαλύπτοντας το μυστικό τους.

  Μια από τις πιο έξυπνες επινοήσεις του Μελικέρτη είναι ένα ερωτικό τραγούδι των ανδροειδών.

Κι ας λένε οι οδηγίες σου κι ο προγραμματιστής σου

Πως είμαστε ασύμβατοι εντελώς!

Αφότου εγώ αντίκρισα, μωρό, τα μικροτσίπ σου

Σε θέλω σαν τρελός, σαν παλαβός!

Ροζ ανδροειδές μου, θα ’ρθώ και θα σε κλέψω

Σαν παράνομος, σαν πειρατής του Γκζιλντιρίμ-Ου!

Τη μοριακή σου δομή θα μετατρέψω

Να ταιριάζει ο εξωσκελετός σου στο κορμί μου! (σελ. 154).

  Και ένα τελευταίο:

  «…δε θέλω να ξέρω ότι κάποτε θα τελειώσει ο κόσμος μας. Να ξέρω ότι όλη η ιστορία μας στη Γη δεν ήταν παρά μια σταγόνα μέσα στον άπειρο χρόνο» (σελ. 320).

  Κάπου το έχω γράψει: δεν με θλίβει που είμαι μια κουκίδα μέσα στον άπειρο χώρο αλλά που είμαι μια στιγμή μέσα στον άπειρο χρόνο. 

  Δεν έχουμε καμιά αμφιβολία ότι ο Δημήτρης Μελικέρτης θα διαγράψει μια λαμπρή πορεία στα ελληνικά γράμματα. Εξάλλου, από γενιά κρατάει το βασιλίκι.

Μπάμπης Δερμιτζάκης