Πανίκκος Χρυσάνθου, Η ιστορία της πράσινης γραμμής (2018)

Πανίκκος Χρυσάνθου, Η ιστορία της πράσινης γραμμής (2018)

  Από σήμερα στο Στούντιο.

  Η ιστορία ξεκινάει ως war, με ένα νεκρό στρατιώτη. Εξελίσσεται σε comedy, με κωμικά επεισόδια στην πράσινη γραμμή, τόσο στο τουρκικό φυλάκιο όσο και στο ελληνικό, για να περάσει στη συνέχεια στο μοτίβο «Τα σύνορα της αγάπης», τον έρωτα ανάμεσα στον ελληνοκύπριο και την Τουρκάλα, που η τούρκικη εισβολή τους χώρισε. Ο ελληνοκύπριος ζούσε στην κατακτημένη περιοχή και αναγκάστηκε να μετακομίσει στην ελεύθερη Κύπρο. Θα συναντηθούν, με τους εκατέρωθεν στρατιώτες να κάνουν πλάτες στο ζευγάρι.

  Το μήνυμα του έργου είναι η ανάγκη της συμφιλίωσης των δυο κοινοτήτων και η καταδίκη των αγριοτήτων που διαπράχθηκαν και από τις δυο μεριές.

  Το μοτίβο «τα σύνορα της αγάπης» δεν το συναντώ μόνο στην τέχνη, έβδομη ή λογοτεχνία, αλλά και στην πραγματική ζωή. Θα αναφέρω μόνο ένα σχετικό παράδειγμα.

  Στο αεροδρόμιο Μπαράχας το 2004 συνάντησα έναν νεαρό Έλληνα αστυνομικό που τα είχε φτιάξει με μια Τουρκάλα φοιτήτρια. Έκανε το μεταπτυχιακό της στη Μαδρίτη και είχε πάει να τη συναντήσει. Ο φουκαράς, με το που έφτασε κρυολόγησε και δεν χάρηκαν όσο θα ήθελαν αυτή τη συνάντηση. Ήταν μαζί του και αυτή για να τον αποχαιρετήσει, είχε τελειώσει η άδεια του.

   Το θέμα της συμφιλίωσης των δυο κοινοτήτων δεν είναι καινούριο. Υπάρχουν άτομα και από τις δυο μεριές που το επιδιώκουν, εις πείσμα των ιεράκων. Θυμάμαι δυο φίλους, έναν Ελληνοκύπριο και ένα Τουρκοκύπριο, που το επιδίωκαν πρωτοστατώντας σε μια κίνηση. Τους δολοφόνησαν στο αυτοκίνητο που επέβαιναν μαζί. Θυμάμαι τη φωτογραφία τους μέσα στο αυτοκίνητο, τρυπημένοι από τις σφαίρες.

  Και κάτι που πραγματικά με εξέπληξε, αν και δεν θα ’πρεπε: είδα τον τούρκο αξιωματικό να δέρνει με μια βέργα τον τούρκο φρουρό.

  Γιατί δεν θα ’πρεπε;

  Γιατί διάβασα ότι συμβαίνουν κάτι τέτοια στον τουρκικό στρατό στο βιβλίο του Αζίζ Νεσίν «Ο Ζήσης ζει και δε ζει», που διάβασα πριν ένα χρόνο. Αντιγράφω το απόσπασμα το οποίο παρέθεσα στη βιβλιοκριτική μου.

  «Είχαμε έναν πολύ καλό λοχαγό. Ήταν γνωστός στο σύνταγμα σαν ο αξιωματικός που έδερνε λιγότερο. Έδερνε μια φορά την εβδομάδα ή κάθε δέκα μέρες. Μα το στρατιώτη που έδερνε τον σακάτευε στο ξύλο».

  Γιατί με εξέπληξε;

  Γιατί μετά από τόσα χρόνια νόμιζα ότι θα είχαν καλυτερεύσει τα πράγματα στον τούρκικο στρατό. Μπορεί και να καλυτέρευσαν βέβαια, να τρώνε οι τούρκοι στρατιώτες λιγότερο ξύλο. Ή μπορεί να τρώνε ξύλο μόνο οι κουρδικής καταγωγής. Αν και, τώρα που το σκέφτομαι, αυτά μπορεί να συνέβαιναν εκείνη την εποχή, μια και η ιστορία τοποθετείται πριν την πτώση του τοίχους του Βερολίνου. Ένας Γερμανός που είναι εκεί παρομοιάζει την πράσινη γραμμή με το τοίχος του Βερολίνου, υπαρκτό ακόμη, που χώρισε οικογένειες και φίλους.

  Πολύ μου άρεσε η ταινία, σας τη συνιστώ.