Michael Radford, Massimo Troisi, Il postino (1994)

Michael Radford, Massimo Troisi, Il postino (1994)

   Από σήμερα στους κινηματογράφους, σε επανέκδοση.

  Την είδαμε πριν χρόνια και την ξαναείδαμε με την ευκαιρία της επανέκδοσης. Θυμόμουνα τις περίφημες metafore, που ακούγονται συχνά στην ταινία. Η μεταφορά είναι το κύριο υφολογικό σχήμα στην ποίηση. Εξάλλου ο Roman Jakobson χαρακτήρισε τη λυρική ποίηση ως μια τεράστια μεταφορά της πραγματικότητας ενώ την πεζογραφία ως μια τεράστια μετωνυμία της.

  Δεν βλέπουμε συχνά ταινίες στις οποίες ο κύριος χαρακτήρας να είναι επώνυμος, με εξαίρεση βέβαια τις βιογραφικές. Εδώ η ταινία είναι μυθοπλασίας, μεταφορά ενός μυθιστορήματος, στο οποίο όμως η πλοκή τοποθετείται σε ένα νησί κοντά στις ακτές της Χιλής και όχι σε ένα νησί της Ιταλίας, όπου υποτίθεται ότι ο Νερούντα είναι εξόριστος.

  Αρχίζω πάλι να σκέφτομαι με όρους του θεάτρου Νο. Ο shite είναι ο ταχυδρόμος, ενώ ο waki, ο βοηθητικός ρόλος, είναι ο Νερούντα, τον οποίο υποδύεται έξοχα ο Φιλίπ Νουαρέ. Ρεσιτάλ ηθοποιίας δίνει ο Massimo Troisi, που συνυπογράφει και σαν σκηνοθέτης, σε ένα ρόλο ζωής, αφού όπως διάβασα στη βικιπαίδεια, καθυστέρησε να κάνει μια εγχείρηση καρδιάς μέχρι να τελειώσουν τα γυρίσματα της ταινίας με αποτέλεσμα να πεθάνει από καρδιακή προσβολή την επομένη των γυρισμάτων.

  Ο Νερούντα λοιπόν τον βοηθάει με τις ποιητικές μεταφορές να κατακτήσει την κοπέλα που έχει ερωτευθεί, πάνω στο μοτίβο του Συρανό ντε Μπερζεράκ. Μέχρι να την κατακτήσει όμως θα βρεθούμε μπροστά σε πολλά κωμικά επεισόδια, κυρίως με την μέλλουσα πεθερά του. Και βέβαια υπάρχει η πολιτική σάτιρα, με τους πολιτικούς που όλο υπόσχονται, για να αθετήσουν όμως τις υποσχέσεις τους μετά τις εκλογές.

  Και θυμήθηκα τη μαντινάδα που έλεγε ένας χωριανός μου, συγχωρεμένος τώρα. Γιάννης Καθεγλάκης ήταν το όνομά του, και το παρατσούκλι του ήταν αραπατσάκος.  

  Ίσαμε που ’χα αψήφιστα, πού ’σαι Γιαννιό, Γιαννάκο

  κι απόκεια κι εποψήφισα, όξω αραπατσάκο.