Από
σήμερα στους κινηματογράφους, σε επανέκδοση
Μεγάλος ο Χίτσκοκ, η ταινία του «Ξένος ανταποκριτής» είναι μια από τις
καλύτερές του.
Ο
δημοσιογράφος στέλνεται στο Λονδίνο για να πάρει συνέντευξη από τον επικεφαλής
ενός φιλειρηνικού κινήματος. Εκεί θα μπλέξει με κατασκόπους, αλλά και θα
γνωρίσει τον έρωτα. Οι κατάσκοποι θα απαγάγουν τον φιλειρηνιστή αυτόν
προκειμένου να τους αποκαλύψει τον μόνο όρο από μια συνθήκη που αγνοούσαν. Την
εξαφάνισή του θα την παρουσιάσουν ως δολοφονία.
Εδώ
είδα την ταινία να μπάζει. Αυτός που δολοφόνησαν ήταν ένας σωσίας του, και το
έκαναν για να πιστέψει ο κόσμος ότι σκοτώθηκε ο αληθινός. Όμως πώς έγινε αυτό;
Τον σκότωσαν στα σκαλιά ενός κτιρίου όπου θα γινόταν μια διάσκεψη. Ο
δημοσιογράφος μόλις που πρόλαβε να του απευθυνθεί. Δηλαδή έβαλαν έναν δικό τους
να κάνει τον σωσία για να τον σκοτώσουν μετά; Αυτός ήξερε το ρόλο του; Αν δεν
τον ήξερε, είναι μακάβριο αυτό που του έκαναν. Αν τον ήξερε, δεν πείθει.
Τέτοιου είδους αυτοθυσίες συμβαίνουν μόνο με τους τζιχαντιστές· και τους
καμικάζι, που οι αμερικάνοι θα τους γνώριζαν λίγο μετά.
Η
ιστορία περιπλέκεται με τον δημοσιογράφο να ερωτεύεται. Με ποιαν; Ούτε που θα
υποψιαζόταν πως…
Επίσης
η ιστορία περιπλέκεται με το ότι η αμερική δεν είχε μπει ακόμη στον πόλεμο,
ούτε στην πλοκή ούτε όταν γυρίστηκε η ταινία. Αλλά ο δημοσιογράφος είναι αρκετά
έξυπνος για να ξεφύγει το σκόπελο, και να στείλει την ανταπόκρισή του.
Αυτό
που μου άρεσε στην ταινία είναι ότι ο κακός, όπως συμβαίνει σε τέτοιου είδους
ταινίες, δεν απαξιώνεται. Αγωνίζεται κι αυτός για τη δική του πατρίδα. Και στο
τέλος προβαίνει σε μια πράξη αυτοθυσίας, προκειμένου να σωθεί η κόρη του και ο
άντρας που αγαπά.
Το
ασπρόμαυρο με τις εναλλαγές φωτός και σκιάς, και προ παντός τα ψηλά κτίρια όπου
εκεί παίζονται οι πιο αποφασιστικές σκηνές της πλοκής με την αγωνία να
κορυφώνεται (ας θυμηθούμε το «Vertigo»), αποτελούν τη σφραγίδα του μεγάλου Χίτσκοκ.
Αξίζει
να τη δείτε.
Posts
No comments:
Post a Comment