Robert Florey, God is my co-pilot (1945)

  Πριν μιλήσω για την ταινία θα πω πάλι μερικά πράγματα για τις κινηματογραφικές μου προτιμήσεις.

  Πρώτα πρώτα μου αρέσουν τα σινεφίλ-drama. Μετά έρχονται οι κωμωδίες. Εδώ πρέπει να πω ότι είναι ή του ύψους ή του βάθους. Αν είναι σαχλοκωμωδία με εκνευρίζει αφάνταστα, ενώ μπορώ να δω ευχάριστα και το πιο κακό αστυνομικό, και την πιο κακή περιπέτεια. Στη συνέχεια έχουμε τα western, μπορώ να πω παράλληλα με τα πολεμικά. Σήμερα γυρίζονται ελάχιστα western και πάρα πολλά πολεμικά. Με την ευκαιρία της ταινίας «God is my co-pilot» θα προσθέσω ότι μου αρέσει ιδιαίτερα ένα υποείδος των πολεμικών, εκείνα που έχουν να κάνουν με αεροπόρους. Χθες κατά τις 11 το βράδυ είπα να δω την πρώτη από τις τρεις κινηματογραφικές μεταφορές που έχω του «Πύργου», που μόλις τον είχα ξαναδιαβάσει. Δεν είχα κοιμηθεί το μεσημέρι, αλλά δεν ήθελα να ξαπλώσω και πριν τις δώδεκα. 12 λεπτά ήταν αρκετά για να καταλάβω ότι δεν θα τα κατάφερνα, και είπα να συνεχίσω την ταινία αύριο, δηλαδή σήμερα, και να δω μια πολεμική ταινία με αεροπλάνα. Και φυσικά η αδρεναλίνη μου ανέβηκε, μου πέρασε η νύστα.

  Και τώρα κάτι άλλο.

  Την ιστορία μου τη θύμισε μια γειτόνισσα, σκασμένη στα γέλια. Μόλις είχε κυκλοφορήσει το βιβλίο μου «Το χωριό μου: από την αυτοκατανάλωση στην αγορά», στο οποίο υπάρχει ένα κεφάλαιο με παιδικές αναμνήσεις. «Πώς δεν την έβαλες και αυτή μέσα;», μου λέει. «Μα την είχα ξεχάσει», της απαντάω, και δεν ήταν δικαιολογία, γιατί όντως την είχα ξεχάσει.

  Πήγαινα ή δεν πήγαινα ακόμη σχολείο, δεν θυμάμαι ακριβώς. Μια μέρα με έπιασε η περιέργεια να νοιώσω όπως οι αλεξιπτωτιστές που πέφτουν με αλεξίπτωτο. Παίρνω λοιπόν την ομπρέλα μας, ανεβαίνω στην ταράτσα του σπιτιού μας, την ανοίγω και πηδάω. Η ομπρέλα γύρισε ανάποδα, αλλά εγώ ευτυχώς δεν έπαθα τίποτα.

  Μικρή η ζημιά, θα πείτε, όμως όχι εντελώς. Εκείνη την εποχή αυτά τα πράγματα ήταν ακριβά, και οι γονείς μου φτωχοί γεωργοί. Πάντως δεν θυμάμαι να με τιμώρησαν. Προφανώς ήσαν ανακουφισμένοι που δεν έπαθα απολύτως τίποτα.

  Με έκπληξη βλέπω και τον Σκοτ, τον ήρωα της ταινίας η οποία είναι αυτοβιογραφική, να πηδάει και αυτός από την ταράτσα του σπιτιού του (Από αυτό το επεισόδιο επέλεξα το frame για την ανάρτηση). Και η δική του ομπρέλα γύρισε ανάποδα, αλλά απομακρύνθηκε κουτσαίνοντας. Το όνειρό του ήταν να γίνει αεροπόρος.

  Όχι, εγώ δεν είχα όνειρο να γίνω αεροπόρος. Ήθελα να γίνω Κυδώνης. Ο Κυδώνης ήταν ο αγροφύλακας του χωριού, άτομο με φοβερή εξουσία, αφού μας κυνηγούσε για να μας πάρει τις σφενδόνες. Ο Γιάννης, ξάδελφος και ο πρώτος παιδικός μου φίλος, ήθελε να γίνει Μαστρογιάννης. Όχι Μαρτσέλο, αυτόν δεν τον ξέραμε, αλλά Μαστρο-γιάννης όπως ο μηχανικός του ελαιουργικού συνεταιρισμού του χωριού μας. Όσο για τον Αντώνη, που προστέθηκε σχεδόν αμέσως στην παρέα μια και το σπίτι του ήταν επίσης κοντά (του Γιάννη είναι το διπλανό), αυτός ήθελε να γίνει Μαθιός. Μαθιός ήταν ο χωροφύλακας του χωριού.

  Το φόντο της ιστορίας μου ήταν γνωστό. Το 1937 οι γιαπωνέζοι εισβάλλουν στην Κίνα. Ο γιαπωνέζικος κίνδυνος είναι εμφανής για τους αμερικάνους, αλλά δεν μπορούν να εμπλακούν σε πόλεμο με την Ιαπωνία. Έτσι, κρυφά, υπογράφουν συμβόλαια με εθελοντές πιλότους οι οποίοι πηγαίνουν να πολεμήσουν στο πλευρό των Κινέζων.

  Η ιστορία διαδραματίζεται το 1945. Τα συμβόλαια όπου να ’ναι λήγουν, οι αμερικάνοι στέλνουν τον Σκότ και λίγο αργότερα αμερικανούς πιλότους που ανήκουν στη δύναμη του στρατού, για να αντικαταστήσουν τους εθελοντές που λήγουν τα συμβόλαιά τους. Στην αρχή δεν θέλουν να στείλουν το Σκοτ στον αέρα, που είναι το όνειρό του, όμως μεταπείθονται. Και βέβαια διαπρέπει, καταρρίπτοντας κάμποσα γιαπωνέζικα αεροπλάνα.

  Η έκπληξη: μιλούσαν πράγματι μεταξύ τους οι γιαπωνέζοι με τους αμερικάνους πιλότους, εκτοξεύοντας απειλές ο ένας για τον άλλον;

  Αναρωτήθηκα επίσης πώς γινόταν αυτές οι καταρρίψεις αεροπλάνων. Θα πρέπει να κόστιζαν, εκτός και αν χρησιμοποιούσαν πολλές ντοκιμαντερίστικες σκηνές.

  Το γεγονός του βομβαρδισμού του Χονγκ Κονγκ στις 4 Ιουλίου του 1945, που ήταν τότε κάτω από γιαπωνέζική κατοχή, πρέπει να ήταν πραγματικό γεγονός. Επίσης πιστεύω ότι η ταινία γυρίστηκε πριν τη ρίψη της βόμβας στη Χιροσίμα (6 Αυγούστου 1945), μια και δεν γίνεται καμιά αναφορά σ’ αυτήν.

  Καλό είναι να χαλαρώσω λίγο και να βλέπω ταινίες που δεν είναι ενταγμένες σε project, όπως οι δημοσιογραφικές προβολές. Να δούμε.