Michelangelo Antonioni, Cronaca di un amore (Το χρονικό μιας αγάπης 1950)

Michelangelo Antonioni, Cronaca di un amore (1950)

  Από σήμερα στους κινηματογράφους, σε επανέκδοση.

  Το «Χρονικό ενός έρωτα» είναι η πρώτη ταινία του Αντονιόνι. Εξαιρετική ταινία, προανήγγειλε τον μεγάλο σκηνοθέτη.

  Το μοτίβο της ταινίας θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε «Σατανικοί εραστές». Αρχετυπικό έργο είναι ο «Αγαμέμνων», και η «Τερέζα Ρακέν» του Ζολά από τα πιο γνωστά, χωρίς το δραματικό τους τέλος όμως.

  Ο σύζυγος, πάμπλουτος, βάζει ιδιωτικό ντετέκτιβ να ψάξει για το παρελθόν της εικοσιεπτάχρονης και όμορφης γυναίκας του. Πολύ κακή κίνηση, γιατί οι δυο παρολίγον εραστές βρίσκονται πάλι μαζί. Ο θάνατος της φίλης του άνδρα, που θα μπορούσαν να την εμποδίσουν (έπεσε στο φρεάτιο ενός ασανσέρ) ήταν η αιτία που δεν τους άφησε να ενωθούν, όπως και στα «Φτερά της περιστέρας» του Iain Softley. Ο άνδρας, όταν αντιλαμβάνεται ότι γίνεται έρευνα για τη γυναίκα, φοβάται μήπως έχει υποψιαστεί κάτι η αστυνομία και τους ψάχνει, και έτσι πηγαίνει και τη βρίσκει, μετά από χρόνια που δεν είχαν καμιά επαφή, για να την ενημερώσει. Και πέφτουν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.

  Όμως ο άνδρας είναι φτωχός. Πώς θα ζήσει η καλομαθημένη γυναίκα;

  Πρέπει να βγάλουν τον άντρα της από τη μέση. Τα έχουν σχεδιάσει όλα, ο άνδρας είναι έτοιμος να τον σκοτώσει. Όμως δεν θα προλάβει, η μοίρα θα φροντίσει γι’ αυτό. Και ο θάνατος του άντρα της θα τους χωρίσει, όπως τους χώρισε παλιά ο θάνατος της γυναίκας.

  Αποστασιοποιημένος από τον ιταλικό νεορεαλισμό, ο Αντονιόνι μας παρουσιάζει το πορτραίτο μιας ακόρεστης γυναίκας που έχει εισέλθει στην υψηλή κοινωνία. Αφού στα νιάτα της άλλαζε τους άντρες σαν τα πουκάμισα, γνώρισε επί τέλους έναν άνδρα τον οποίο ερωτεύθηκε βαθιά. Όμως ο θάνατος της φίλης του, όπως είπαμε, ήταν η αιτία που δεν τους άφησε να γίνουν ζευγάρι. Αυτή, αφού δεν κατάφερε να παντρευτεί από έρωτα, παντρεύτηκε για τα λεφτά. Όμως ο έρωτας της ήταν πάντα μια έλλειψη. Και όταν της εμφανίστηκε μπροστά στα μάτια της, δεν θέλησε να τον χάσει για δεύτερη φορά.

  Για μια ακόμη φορά επαληθεύεται η παροιμία: «Δεν μπορείς να έχεις την πίττα σωστή και το σκύλο χορτάτο»-που βέβαια έχει και τις εξαιρέσεις της.   

  Το «The postman always rings twice» (1946) του Tay Garnett αποτέλεσε την έμπνευση για την πλοκή της ταινίας, διαβάζω στη βικιπαίδεια. Δεν μπορούσα να μην την δω, για να κάνω τη σύγκριση, μια και είπαμε ότι είμαι ιδιοσυγκρασιακά συγκριτολόγος. Και φυσικά θα δω και το remake της ταινίας, του Bob Rafelson (1981).

  Τα κοινά σημεία που έχουν τα δυο έργα είναι η νέα γυναίκα που παντρεύτηκε τον μεσήλικα (δεν θα μάθουμε για ποιο λόγο) και που κάποια στιγμή θα υποκύψει στο φλερτ του νεαρού που ο άντρας της προσέλαβε στη δουλειά του. Φεύγουν κάποια μέρα που ο άντρας της λείπει, αλλά πριν πάνε μακριά συνειδητοποιεί τις δυσκολίες του εγχειρήματος και αυτά που έχει να χάσει και γυρνάνε πίσω. Σχεδιάζουν να τον σκοτώσουν, αλλά πριν προλάβουν συμβαίνει το ατύχημα, που όμως δεν θα το στείλει στο θάνατο. Όλα αυτά στην αρχή της ταινίας του Tay Garnett, ενώ στην ταινία του Αντονιόνι βρίσκονται στο τέλος.