Tay Garnett, Τhe postman always rings twice (1946)

Tay Garnett, Τhe postman always rings twice (1946)

  Είδαμε το «Ο ταχυδρόμος πάντα κτυπάει δυο φορές» γιατί διαβάσαμε ότι αποτελεί την πηγή έμπνευσης για την ταινία του Αντονιόνι «Το χρονικό μιας αγάπης» που παίζεται από προχθές σε επανέκδοση στους κινηματογράφους.

  Στην ανάρτησή μου για την ταινία «Έρωτας στη Σιβηρία» που παίζεται επίσης από προχθές στους κινηματογράφους έγραψα «μου αρέσουν τα romance. Τα crime λιγότερο, αλλά σε αυτά σχεδόν πάντα υπάρχει και το romance. Στην ταινία του Ρος εκπροσωπούνται ισόποσα θα έλεγα».

  Ισόποσα εκπροσωπούνται και στην ταινία του Tay Garnett.

  Η ταινία ξεκινάει σαν romance. Ο περιπλανώμενος άνδρας που μόλις έχει προσληφθεί από τον ιδιοκτήτη ενός βενζινάδικου την πέφτει στη νεαρή γυναίκα του. Αυτή στην αρχή αντιστέκεται αλλά στο τέλος υποκύπτει. Φεύγουν με τα πόδια κουβαλώντας στα χέρια τις βαλίτσες τους -δηλαδή ο άνδρας τις κουβαλάει - κάποια μέρα που ο σύζυγος λείπει στην πόλη. Η γυναίκα, συνειδητοποιώντας τις δυσκολίες του εγχειρήματος, αποφασίζει να γυρίσει πίσω. Ο άνδρας την ακολουθεί. Ευτυχώς ο σύζυγος δεν έχει επιστρέψει ακόμη.

  Ποια άλλη λύση υπάρχει;

  Μα να τον βγάλουν από τη μέση.

  Το επεισόδιο αυτό παίρνει ο Αντονιόνι για την ταινία του.

  Πριν τα καταφέρουν συμβαίνει το ατύχημα· που όμως δεν αποβαίνει μοιραίο, όπως στην ταινία του Αντονιόνι.

  Θα επιχειρήσουν δεύτερη φορά. Θα τα καταφέρουν, όμως ο πονηρός αστυνομικός τους έχει υποπτευθεί. Θα καθίσουν στο σκαμνί του κατηγορουμένου. Όμως ένα στοίχημα που έβαλαν ο εισαγγελέας με τον συνήγορο υπεράσπισης της γυναίκας θα τους ξελασπώσει. Στο μεταξύ όμως είχαν στραφεί ο ένας εναντίον του άλλου, καθώς ο άντρας παρασύρθηκε να υπογράψει μια δήλωση ότι η γυναίκα είναι αυτή που εμπνεύστηκε και εκτέλεσε το έγκλημα. Θα καταδικαστεί με αναστολή, ενώ ο δικηγόρος θα εισπράξει το στοίχημα.

  Πολλές φορές έχω γράψει ότι δεν μου αρέσουν οι ταινίες με unhappy end. Εδώ θα πρέπει να γράψω ότι υπάρχουν και οι εξαιρέσεις.

  Στο τέλος του έργου θαυμάζουμε την αποθέωση του έρωτα, όμως δεχόμαστε το unhappy end, γιατί μόνο έτσι θα θριαμβεύσει η ποιητική δικαιοσύνη, που όπως και η θεία, είναι παντοδύναμη στις μυθοπλασίες-αν και όχι πάντα.