Mikael Håfström, Escape plan (2013)

Mikael Håfström, Escape plan (2013)

  Εν όψει του sequel «Escape plan 2: Hades» που από την επόμενη πέμπτη θα αρχίσει να προβάλλεται στους κινηματογράφους είπα να δω και το original. Ο γιος μου είχε δίκιο όταν μου έδωσε αυτή τη συμβουλή, και την εφάρμοσα βλέποντας πρώτα το «Olympus has fallen» και μετά το «London has fallen».

  Τα crime δεν είναι έργα της προτίμησής μου, αλλά τα βλέπω κατά τα μεσάνυχτα, όταν δεν νυστάζω και δεν θέλω να πέσω αμέσως για ύπνο. Τέτοια ώρα είδα και το «Σχέδιο απόδρασης», που φυσικά ανεβάζοντας την αδρεναλίνη μου με κράτησε ξύπνιο μέχρι το τέλος.

  Το θέμα είναι η απόδραση. Το υπόθεμα, η απόδραση από τις φυλακές. Και επειδή δεν πιστεύω καθόλου σ’ αυτό του Ετιέν Σουριό για τις «Διακόσιες χιλιάδες δραματικές καταστάσεις», ούτε καν τις διακόσιες, δεν θα χαρακτηρίσω  υπόθεμα του υποθέματος το ότι εδώ αυτός που θα δραπετεύσει δεν είναι ο «κακός» όπως συνήθως, έστω αθώος ή μυθοποιημένος όπως ο Πεταλούδας, αλλά υπάλληλος μιας υπηρεσίας που ελέγχει την ασφάλεια των φυλακών. Συλλαμβάνεται με ψεύτικο όνομα και δραπετεύει, και έτσι εντοπίζονται οι «τρύπες».

  Όμως αλήθεια, πόσα υποθέματα της δραπέτευσης υπάρχουν άραγε; Πρόχειρα μου έρχονται στο νου η δραπέτευση από τις φυλακές και η δραπέτευση από την αιχμαλωσία. Ίσως και από τα χέρια των «κακών», όπως στο «Pulp fiction».

  Στη συγκεκριμένη απόδραση τα πράγματα σκαλώνουν. Κάποιος έχει μεθοδεύσει την εξόντωσή του. Πώς θα τα καταφέρει; Ξέρει ότι η φυλακή αυτή είναι ιδιωτική, δεν έχει καμιά σχέση με το κράτος.

  Τελικά υπάρχει και ο «κακός», που δεν είναι βέβαια και τόσο κακός, είναι κάτι σαν Ρομπέν των δασών, που κλέβει τράπεζες και μοιράζει χρήματα στους φτωχούς. Μαζί θα σχεδιάσουν την απόδραση. Όμως το να δραπετεύσουν είναι μια ιστορία για αγρίους, ειδικά όταν διαπιστώνουν ότι η φυλακή τους είναι ένα πλωτό Γκουαντανάμο.

  Το έργο τελειώνει, αλλά σε μια από τις τελευταίες σκηνές βλέπουμε την πλωτή ιδιωτική φυλακή, που καλά κρατεί.

  Την αποκλείω σαν μελλοντικό ενδεχόμενο, που δεν την συνέλαβε η φαντασία του Όργουελ. Οι αγορές, που θα είχαν ίσως συμφέρον, δεν θα ξόδευαν ποτέ χρήματα για ιδιωτικές φυλακές αφού μια χαρά μπορούν να χρησιμοποιούν τις κρατικές για να κρατάνε φυλακισμένους τους εχθρούς τους, και τις οποίες δεν είναι υποχρεωμένες να χρηματοδοτούν οι ίδιες, καθώς χρηματοδοτούνται από τα χρήματα των φορολογουμένων.

  Για το «Σχέδιο απόδρασης 2: Ο Άδης» θα αναρτήσουμε την Πέμπτη που θα αρχίσει να προβάλλεται στους κινηματογράφους.