Παίζεται
ακόμη στους κινηματογράφους.
Έχω
ξαναγράψει ότι μου αρέσουν οι βιογραφίες, αλλά πρέπει να διευκρινίσω ότι μου
αρέσουν οι βιογραφίες ανθρώπων του πνεύματος, της τέχνης και της επιστήμης.
Τώρα μια βιογραφική ταινία για τον Πάμπλο Εσκομπάρ δεν είναι μέσα στις προτιμήσεις
μου, και ίσως αυτός ήταν ο λόγος που δεν πήγα να τη δω στη δημοσιογραφική
προβολή. Αποφάσισα όμως τελικά να τη δω, κυρίως για το φόντο.
Συναρπαστική
η βιογραφία του, κάτι που δεν το φανταζόμουν. Ούτε φανταζόμουν ότι ήταν τόσο
ισχυρός ώστε να κηρύξει τον πόλεμο στην ίδια την κυβέρνηση. Και αν δεν είχε
κάνει κάποια λάθη ίσως να βασίλευε ακόμη. Μοιραίο ήταν το τελευταίο του λάθος
που του στοίχισε τη ζωή, τόσο αφελές, που ο σκηνοθέτης προσπάθησε «ποιητικά» να
το δικαιολογήσει.
Σίγουρα
άνθρωποι σαν τον Αλ Καπόνε και τον Λάκι Λουτσιάνο, και φυσικά τον Εσκομπάρ,
διέθεταν εξαιρετικές ικανότητες για να μπορούν να ηγούνται εγκληματικών καρτέλ.
Ο Νίτσε θαύμαζε τους εγκληματίες σαν ισχυρές προσωπικότητες. Ίσως και να τούς
θεωρούσε προπλάσματα του υπεράνθρωπου, που βρίσκονται «πέραν του καλού και του
κακού». Συμμερίζομαι τον θαυμασμό του, αλλά δεν τους χειροκροτώ κιόλας. Και
φυσικά δεν βλέπω το σήριαλ, ούτε σκοπεύω να το δω.
Νομίζω
κολλάει εδώ το πλατωνικό (από τον «Μενέξενο») πᾶσά
τε ἐπιστήμη χωριζομένη
δικαιοσύνης καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς πανουργία,
οὐ σοφία φαίνεται».
Posts
No comments:
Post a Comment