Giulio Manfredonia, Si puo fare (2008)

Giulio Manfredonia, Si puo fare (2008)

 «We can do that», έδωσαν οι εγγλέζοι τον δικό τους τίτλο. Εγώ θα μετέφραζα στα ελληνικά: «Και όμως, γίνεται».

  Τι γίνεται;

  Να ενσωματωθούν οι τρελοί σιγά σιγά στην κοινωνία, σαν μέσο για να θεραπευθούν από την τρέλα τους.

  Η ταινία βασίζεται, όπως και τόσες άλλες, σε πραγματικά γεγονότα. Στα γράμματα τέλους διαβάζουμε:

  «Τη δεκαετία του 1980 ιδρύθηκαν οι πρώτοι κοινωνικοί συνεταιρισμοί για να δώσουν δουλειά σε όσους είχαν αφεθεί ελεύθεροι από τα τρελοκομεία. Ανάμεσά τους ήταν και ο συνεταιρισμός Noncello (κοντά στη Βενετία) όπου πράγματι τοποθετούσαν παρκέ και οι μάνατζερ έλεγαν στα μέλη “Μπορεί να γίνει”. Σήμερα [2008] υπάρχουν στην Ιταλία πάνω από 2.500 τέτοιοι συνεταιρισμοί όπου δουλεύουν περίπου 30.000 μέλη με ειδικές ανάγκες. Η ταινία είναι αφιερωμένη σ’ αυτούς».

  Ο Nello τοποθετείται διευθυντής ενός τέτοιου συνεταιρισμού. Αντιμετωπίζει πολλές δυσκολίες, ιδιαίτερα από τον διευθυντή της ψυχιατρικής κλινικής που έχει την επιμέλεια των μελών του και φροντίζει για τα φάρμακά τους. Με την υποστήριξη όμως ενός άλλου ψυχίατρου που έχει πιο σύγχρονες αντιλήψεις θα τα καταφέρει. Θα καταφέρει να κάνουν κάτι πιο δημιουργικό από το να κολλάνε γραμματόσημα. Όμως η αυτοκτονία ενός νεαρού μέλους, όταν βλέπει ότι «σκάλωσε» το φλερτ του με την κοπέλα λόγω της κατάστασής του, θα τους αναστατώσει όλους. Ο Νέλο, απογοητευμένος, θα ψάξει για αλλού δουλειά. Ούτε ο διευθυντής της κλινικής καταφέρνει να τον πείσει να μείνει, έχοντας αλλάξει γνώμη όταν είδε τη βελτίωση της κατάστασης των ασθενών. Όμως θα τον πείσουν οι ίδιοι οι ασθενείς σε ένα ευτυχισμένο happy end.
  Ναι, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις στον κανόνα. Ποιον κανόνα; Έχω γράψει ότι σε μια κωμωδία μετράει όχι τόσο η πλοκή όσο τα κωμικά επεισόδια και οι χιουμοριστικές ατάκες. Θεώρησα περιττό να συμπληρώσω ότι σε κάθε κανόνα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Και η ταινία αυτή είναι μια εξαίρεση.

  Η πιο ωραία ατάκα της ταινίας: «Μπορεί να είμαι τρελός αλλά δεν είμαι βλάκας».