Ian Bonhôte, Peter Ettedgui, McQueen (2018)

Ian Bonhôte, Peter Ettedgui,  McQueen (2018)

  Από την Πέμπτη που μας πέρασε στους κινηματογράφους.

  Νόμιζα ότι το ενδιαφέρον σ’ αυτή την ταινία θα ήταν ο κόσμος της μόδας και της υψηλής ραπτικής. Τελικά το πιο ενδιαφέρον σ’ αυτήν ήταν η βιογραφία του Αλεξάντερ Μακ Κουήν. Έζησε μια δυστυχισμένη παιδική ζωή, όμως ήταν χαρισματικός στο σχεδιασμό ενδυμάτων, και έτσι αναδείχθηκε σαν ένας κορυφαίος μόδιστρος.

  Οι ταλαντούχοι, οι μεγαλοφυείς, είναι συχνά λίγο πολύ διαταραγμένοι ψυχολογικά. Το είδαμε και σε άλλες βιογραφικές ταινίες. Και δεν είναι μόνο οι ταινίες για τον Βαν Γκογκ που έχουν γυριστεί, από τις οποίες η μια είναι πρόσφατη, είναι και οι βιογραφίες από το χώρο της μουσικής. Είδαμε την ταινία για τη Δαλιδά, για τον David Bowe, και για κάποιον ακόμη που έχω ξεχάσει το όνομά του, τραγουδιστής και αυτός. Θυμάμαι μόνο ότι πήγαιναν λίγο στραβά τα δόντια του.

  Ο χώρος της μόδας και της υψηλής ραπτικής δεν είναι ένας χώρος που με ενδιαφέρει, και έτσι είχα ένα ενδοιασμό να δω την ταινία, όμως τελικά το αποφάσισα, και δεν το μετάνιωσα. Δεν είναι μόνο που έμαθα για τη ζωή ενός επιτυχημένου μόδιστρου που η επιτυχία δεν τον γλίτωσε από την κατάθλιψη, είναι και η συγκίνηση που ένιωσα για τον τραγικό του θάνατο, την αυτοκτονία του, την παραμονή της κηδείας της μητέρας του. Όπως ειπώθηκε στην ταινία (είναι ντοκιμαντέρ), με το θάνατο της μητέρας του ένιωθε να χάνει τον κόσμο, ότι δεν θα μπορούσε πια να ζήσει ευτυχισμένες στιγμές.

  Και θυμήθηκα κάτι που είδα σε ένα ντοκιμαντέρ της Margaret Mead, που το διάβασα και στη βιογραφία της. Ένας νεαρός χιμπαντζής – η Mead μελετούσε τους χιμπαντζήδες - όταν πέθανε η μητέρα του έμεινε δίπλα στο νεκρό της σώμα, χωρίς να ενδιαφέρεται για φαγητό ή νερό. Σε δεκαπέντε μέρες πέθανε. Τη θλίψη από το θάνατο της μητέρας μπορούν να τη νιώσουν εξίσου βαθιά και τα ζώα, έστω και αν στην παραπάνω περίπτωση πρόκειται για πρωτοξαδέλφια μας, μια και οι χιμπαντζήδες είναι οι πλησιέστεροι συγγενείς του ανθρώπου.

  Είπα ότι δεν με ενδιαφέρει ο κόσμος της μόδας, όμως τον έχω γνωρίσει λίγο, από κάποια λατινοαμερικάνικα σήριαλ που έβλεπα παλιά. Πάντως οι σκηνές που είδα εδώ από επιδείξεις ήταν εντυπωσιακές, ήταν κάτι που δεν μπορούσα να φανταστώ. Και μόνο γι’ αυτές άξιζε να δω την ταινία.  
  Ξέχασα να γράψω για την ωραία μουσική του Michael Nyman.