Από σήμερα, σε επανέκδοση.
Τελικά, ενώ το
drama είναι το αγαπημένο μου είδος, τα δυο δράματα του Τρυφώ που είδα,
το «Η γυναίκα της
διπλανής πόρτας» και το «Ζιλ και Τζιμ» δεν μου άρεσαν. Μου
άρεσε όμως πάρα πολύ η κωμωδία «Τα κλεμμένα φιλιά», και τώρα είδα να μου
αρέσει επίσης πάρα πολύ το αστυνομικό έργο «Η νύφη φορούσε μαύρα».
Η αφηγηματική
δομή του είναι Α+Β+Γ+Δ+Ε…, η στάνταρ δομή των έργων με κατά συρροή δολοφόνους.
Μόνο που εδώ η Ζαν Μορώ δεν είναι κατά συρροή δολοφόνος παρά τα εγκλήματα που διαπράττει.
Τα εγκλήματα αυτά τα κάνει για να εκδικηθεί τους υπαίτιους του θανάτου του
συζύγου της που κτυπήθηκε με καραμπίνα ενώ έβγαιναν από την είσοδο της
εκκλησίας όπου μόλις είχαν παντρευτεί.
Βέβαια, οι
τρόποι εκτέλεσης είναι εντελώς αντιρεαλιστικοί, η Μορώ παίρνει μεγάλα ρίσκα ενώ
θα μπορούσε να τους εκτελέσει με πιο απλό και ασφαλή τρόπο, όμως εδώ έχουμε ταινία,
και αυτό που ενδιαφέρει πάνω απ’ όλα είναι το εντυπωσιακό. Και πραγματικά είναι
εντυπωσιακοί οι τρόποι με τους οποίους τους εκτελεί, καθένα τους με διαφορετικό
τρόπο.
Όσοι δεν την
έχετε δει δεν θα μετανιώσετε αν την δείτε. Εξάλλου οι επανεκδόσεις στην
πλειοψηφία τους αφορούν πάρα πολύ καλές ταινίες, πράγμα που δεν συμβαίνει
συνήθως με τις καινούριες ταινίες.
No comments:
Post a Comment