Sidney Lumet, Έγκλημα στο Οράιαν εξπρές (Murder on the Orient Express, 1974)

Sidney Lumet, Έγκλημα στο Οράιαν εξπρές (Murder on the Orient Express, 1974)

  Από σήμερα στους κινηματογράφους, σε επανέκδοση.

  Η ταινία είναι μεταφορά αστυνομικού μυθιστορήματος της Αγκάθα Κρίστι.

  Μπορεί να σοκάρω, αλλά τα αστυνομικά δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα και προπαντός η Αγκάθα Κρίστι. Το μοτίβο της είναι γνωστό, το είδα σε τέσσερα έργα: Γίνεται ένα έγκλημα και κάποιος, συνήθως ένας ντετέκτιβ, κάνει έρευνα για να εντοπίσει τον δολοφόνο. Η έρευνα όμως γίνεται μέσα σε ένα συγκεκριμένο χώρο, σχεδόν πάντα σε ένα σπίτι, όπου είναι μαζεμένοι όλοι οι ύποπτοι. Στο τέλος, αφού τους μαζεύει όλους μαζί ο ντετέκτιβ, μετά από ένα σύντομο λογύδριο τους ανακοινώνει ποιος απ’ όλους τους είναι ο δολοφόνος.

  Εδώ ο ντετέκτιβ είναι ο Ηρακλής Πουαρό. Ο χώρος όμως δεν είναι ένα σπίτι αλλά ένα τραίνο, πράγμα που κάνει την πλοκή ιδιαίτερα συναρπαστική. Το τρένο είναι πάντα εντυπωσιακό σαν χώρος δράσης, ας θυμηθούμε το «Τραίνο της μεγάλης φυγής» του Κοντσαλόφσκι που μου ήλθε τώρα στο μυαλό. Υπάρχουν κι άλλα που μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή. Πώς δεν το σκέφτηκα, να ψάξω στην ιστοσελίδα-ευρετήριο τον αναρτήσεών μου με τη λέξη train. Έχουμε λοιπόν: «Το τραίνο των ζωντανών-νεκρών», μπα, μόνο αυτή βρήκα.

  Τελικά το έργο μου άρεσε γιατί διαφέρει, όχι μόνο από τα υπόλοιπα των έργων που αναπτύσσονται πάνω σ’ αυτό το μοτίβο, αλλά και από την συντριπτική πλειοψηφία των αστυνομικών έργων. Πρόκειται για έργο εκδίκησης (παρεμπιπτόντως, όπως και το «Η νύφη φορούσε μαύρα» του Τρυφώ που προβάλλεται επίσης από σήμερα σε επανέκδοση), με την ποιητική δικαιοσύνη να διαφέρει από τα έργα του είδους, όσοι το έχουν δει καταλαβαίνουν τι θέλω να πω. Αυτή η πρωτοτυπία ήταν ο λόγος που μου άρεσε τελικά η ταινία.