Από σήμερα στο Στούντιο.
Είναι η τρίτη ταινία
που βλέπω του Ιωσήφ Χάιφετς, την οποία συνυπογράφει (δεύτερος, βλέπω στην
ταινία) με τον Αλεξάντρ Ζάρχι. Οι άλλες δυο ήταν η «Άσια» και η «Κυρία με το
σκυλάκι».
Πίσω από τον καθηγητή
Παλιεζάεφ, το κεντρικό πρόσωπο του έργου, κρύβεται ο φυσιοδίφης-δαρβινιστής
Κ.Α. Τιμιριάζεφ (1843-1920), ο οποίος υποστήριξε ανοικτά τους μπολσεβίκους και οι
ναύτες του στόλου της Βαλτικής τον εξέλεξαν αντιπρόσωπό τους.
Πάλι θα μιλήσω για
την πρόσληψη.
Αυτό που με
εντυπωσίασε εμένα ήταν το φόντο.
Γνωστά πράγματα,
αλλά μόνο με την τέχνη μπορείς να τα συνειδητοποιήσεις σ’ όλο τους το βάθος.
Πώς μπορεί να
στεριώσει μια επανάσταση όταν τόσοι είναι εναντίον της;
Στην αρχή της ταινίας
ακούμε ότι η Πετρούπολη έχει ψωμί μόνο για τέσσερις μέρες. Κάποιοι σπεκουλάτορες
το κρύβουν, όχι μόνο για να το μοσχοπουλήσουν στη μαύρη αγορά αλλά και για να
αντιπολιτευθούν τη σοβιετική εξουσία-πράγματα που είδαμε και στο τρίτο μέρος
της τριλογίας του Μαξίμ του Γρηγόρι Κοζίντσεφ. Οι μπολσεβίκοι πρέπει να πάρουν
αυστηρά μέτρα. Όποιος κρύβει το αλεύρι, η ποινή είναι ο θάνατος. Η εκτέλεση κάποιου
θα γίνει off-screen.
Το άλλο πρόβλημα είναι
η αντιπολίτευση των αστών.
Οι φοιτητές,
προφανώς όλοι τους από αστικά στρώματα, μποϊκοτάρουν τις εξετάσεις του καθηγητή
που έχει δηλώσει ανοικτά την υποστήριξή του στους μπολσεβίκους. Ο μόνος που θα
παρευρεθεί είναι ένας αργοπορημένος φοιτητής. Μόλις γύρισε από τη Σιβηρία όπου
ήταν εξόριστος, μπολσεβίκος, φίλος του.
Στη δεξίωση για τα
γενέθλιά του δεν θα έλθει κανείς από τους συναδέλφους του. Και όχι μόνο αυτό,
αλλά και ο πιο στενός του συνεργάτης θα τον εγκαταλείψει. Η ανοικτή υποστήριξή
του στην επανάσταση δεν άρεσε καθόλου.
Αξιοθαύμαστοι
πράγματι οι μπολσεβίκοι που τα κατάφεραν τελικά.
Πάρα πολύ καλή
ταινία, με αρκετές πινελιές χιούμορ. Και βέβαια ο Νικολάι Τσερκάσωφ ήταν εξαιρετικός
στο ρόλο του γέρου καθηγητή.
No comments:
Post a Comment