Συγκινητική ιστορία.
Μεσήλικες και οι
δυο. Αυτός έρχεται και φεύγει. Αυτή τη φορά έρχεται να την πάρει. Θα πάνε στη
Μόσχα. Αυτή δυσκολεύεται να το πιστέψει. Της αγοράζει δακτυλίδι αρραβώνων. Στην
τελευταία σκηνή τους βλέπουμε στο κουπέ τους στο τρένο, πιασμένοι χεράκι
χεράκι.
Η γραμμή της ζωής
είναι σε ασπρόμαυρο και δείχνει διάφορες σκηνές, κάποιες από τις οποίες
επαναλαμβάνονται. Κεντρικές, ένα νεογέννητο που κοιμάται, όμως βλέπουμε να
τρέχει αίμα και να λερώνει το σεντόνι του, σίγουρα από τον ομφάλιο λώρο. Όταν
θα το αντιληφθούν, η γιαγιά θα το περιποιηθεί ενώ η μητέρα του τραγουδάει ένα
νανούρισμα που διατρέχει τις επόμενες σκηνές. Προφανώς οι διάφορες σκηνές είναι
από την ζωή που θα κάνει το νεογέννητο. Δεν ξέρω τι συνέβη στις 28 Ιουνίου 1940
στην Ισπανία (στην Ελλάδα ξέρουμε τι συνέβη μετά από τέσσερις μήνες ακριβώς), ημερομηνία
που βλέπουμε σε μια εφημερίδα στην τελευταία σκηνή, ενώ στην αμέσως προηγούμενη
σκηνή είχαμε δει τρία άτομα ντυμένα στρατιωτικά, ο ένας με τον ναζιστικό σταυρό
στο στήθος και πίσω μια σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό. Πήγε εθελοντής στη Γερμανία;
Οι ισπανοί θα το κατανόησαν καλύτερα.
Σίγουρα είναι το πιο ενδιαφέρον φιλμ.
Σ’ αυτό το δεκάλεπτο ντοκιμαντέρ ο Χέρτζοκ μας δείχνει την πρώτη επαφή με μια
φυλή ινδιάνων στον Αμαζόνιο που ζούσαν ακόμη στη λίθινη εποχή. Δεν ήταν φιλικοί.
Όμως μετά ανέπτυξαν φιλικές σχέσεις. Γυμνοί όλοι τους.
Μετά από είκοσι
χρόνια τους επισκέφτηκαν ξανά. Με χορευτικές μιμήσεις ένας απ’ αυτούς λέει πώς
εξόντωσαν μια ομάδα λευκών και σκότωσαν τις οικογένειες δυο λευκών εποίκων που
έκτισαν τα σπίτια τους δίπλα στην περιοχή τους.
Οι λευκοί τους
φρόντισαν, τους εμβολίασαν, και όταν αρρώσταιναν τους πήγαιναν στο νοσοκομείο. Ο
γέρο αρχηγός δεν έχει καμιά αμφιβολία για το μέλλον της φυλής του. Οι νέοι θέλουν
να αφομοιωθούν, να «ξεχάσουν» την άγρια καταγωγή τους. Προτιμάνε να μιλάνε πορτογαλικά.
Μέσα από αυτό το
δεκάλεπτο φιλμ βλέπουμε τη μοίρα των αυτόχθονων του Αμαζονίου.
Ασπρόμαυρο, βλέπουμε
την ηθοποιό μέσα στο καμαρίνι της, σε ένα τροχόσπιτο. Ετοιμάζεται να βγει στο
πλατώ. Τηλεφωνεί, ενώ την διακόπτουν διάφοροι. Ένας από αυτούς είναι ο
μηχανικός ήχου που φτιάχνει το μικρόφωνο που είναι μέσα στο στήθος της. Έλεγα μήπως
της έβαζε χέρι και έτρωγε χαστούκι, αλλά όχι.
Και τώρα ο Βέντερς, χάρη στον οποίο
είδαμε την ταινία.
Τυπικός ο Βέντερς
των πρώτων του έργων: road movie και μουσική. Όμως εδώ υπάρχει ένα έντονο σασπένς. Ο ήρωάς
του έχει πρόβλημα καρδιάς, πρέπει να προλάβει το νοσοκομείο. Το βρίσκει
κλειστό. Θα προσπαθήσει να πάει στο επόμενο. Τηλεφωνεί στη γυναίκα του να τους
ειδοποιήσει. Κόβεται επανειλημμένα η γραμμή. Βλέπουμε μέσα από τα μάτια του,
που σιγά σιγά αρχίζουν να θολώνουν. Σταματάει στη μέση σε μια διασταύρωση,
παραιτημένος. Από δίπλα έρχεται ένα φορτηγάκι που το οδηγεί μια κοπέλα. Σταματάει.
Τον παίρνει. Της λέει το πρόβλημά του. Θα προλάβει;
Τον βλέπουμε
διασωληνωμένο (πώς μου ήλθε αυτή η λέξη; Σπάνια μέχρι χθες, το word μου
την υπογραμμίζει για λάθος). Μετά όμως τον βλέπουμε χωρίς τη μάσκα, να ξυπνάει.
Απέναντί του, σε ένα γραφειάκι, κάθεται η κοπέλα. Του χαμογελάει. Να μην
ανησυχεί, τηλεφώνησε στη γυναίκα του, έρχεται να τον πάρει. Της χαμογελάει. Την
ευχαριστεί. Την καλημερίζει.
Τι ωραίο φιλμάκι, το
οποίο δείχνει την ανθρώπινη αλληλεγγύη (άλλη λέξη που την υπογραμμίζει το word), για την οποία ακούμε
συχνά τώρα που η ανθρωπότητα είναι σε εμπόλεμη κατάσταση με τον κορωναϊό (μπα,
αυτή δεν μου την υπογραμμίζει, σίγουρα θα την πέρασα ο ίδιος στο λεξικό). Ναι,
ευτυχώς υπάρχουν πάρα πολλές εκδηλώσεις ανθρώπινης αλληλεγγύης, τις μαθαίνουμε
από τα ΜΜΕ και από τα μέσα δικτύωσης.
Μέχρι τώρα το
φιλμάκι αυτό μου άρεσε περισσότερο, με εξαίρεση βέβαια του Χέρτζοκ που είναι
ειδικού ενδιαφέροντος.
Αυτό το φιλμάκι είναι που μου άρεσε
λιγότερο. Φαίνεται για ντοκιμαντέρ, με πρόσωπα που μιλάνε για τις εκλογές του
2001 τις οποίες έχασε για ελάχιστους ψήφους ο Al Gore και
τις κέρδισε ο Μπους. Ακούσαμε και για νοθεία. Σίγουρα στους αμερικάνους που
ξέρουν πιο πολλά για αυτές τις εκλογές θα άρεσε περισσότερο. Τελικά ψάχνοντας
για τον Al Gore στη βικιπαίδεια
έμαθα κάμποσα πράγματα για αυτές τις εκλογές.
Όχι, του Τσεν Κάιγκε (ο ένας από την
κινέζικη τριανδρία. Οι άλλοι δυο είναι ο Τζανγκ Γιμόου και ο Φενγκ Σιαογκάνγκ)
μου άρεσε περισσότερο. Πιο ευφάνταστη και πιο συγκινητική η ιστορία του.
Για όσους δεν το
ξέρουν, στο Πεκίνο κατεδαφίζουν αλύπητα τα hutong, τις παλιές γειτονιές, για να στήσουν στη θέση τους
πολυκατοικίες. Ένας που του κατεδάφισαν το σπίτι του τρελάθηκε. Ζητάει από ένα
φορτηγό που εκτελεί μεταφορές να του μεταφέρουν τα πράγματα. Πηγαίνουν στο
σημείο που τους υποδείχνει, βλέπουν μόνο ένα δένδρο, καταλαβαίνουν ότι
πρόκειται για τρελό και φεύγουν. Όμως στο δρόμο κάποιος παίρνει τηλέφωνο τον
οδηγό στο κινητό και τον ενημερώνει για τον τρελό αυτόν. Πρέπει να επιστρέψουν,
να τον ηρεμήσουν.
Επιστρέφουν, και
κάνουν ότι μετακινούν την επίπλωση που τους δείχνει, με μιμικές κινήσεις. Αυτός
βρίσκει μέσα στα χώματα τη γλώσσα από ένα καμπανάκι που κτυπούσε όταν φυσούσε
αέρας. Αργότερα βρίσκει και το καμπανάκι, προσαρμόζει τη γλώσσα, το κτυπάει,
και απομακρύνεται φωνάζοντας ενθουσιασμένος.
Πολύ συγκινητικό φιλμάκι.
Η προηγούμενη
ανάρτησή μας ήταν για την ταινία «The million dollar hotel
No comments:
Post a Comment