Wim Wenders, The million dollar hotel (2000)

Wim Wenders, The million dollar hotel (2000)

  Σχεδόν μόνιμο θέμα του Βέντερς οι δυστυχισμένες υπάρξεις. Στο «Ξενοδοχείο του ενός εκατομμυρίου» βρίσκει τις πιο δυστυχισμένες υπάρξεις που θα μπορούσαν να υπάρξουν, τους διαταραγμένους ψυχικά.

  Με αυτούς σαν φόντο αφηγείται δυο ιστορίες, μια ερωτική και μια αστυνομική. Ο «χαζός» ερωτεύεται την καταθλιπτική κοπέλα, η οποία του λέει ότι κανείς δεν μπορεί να τη σκοτώσει, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει. Η αστυνομική, είναι ο θάνατος ενός νεαρού ο οποίος παράτησε την πλούσια οικογένειά του για να ζήσει με αυτούς τους περιθωριακούς. Πήδηξε μόνος του από την ταράτσα ή τον έσπρωξαν;

  Η αυτοκτονία είναι η πιο πιθανή εκδοχή.

  Όχι, δεν είναι δυνατόν να αυτοκτόνησε ο γιος του, αυτό κηλιδώνει το όνομα της οικογένειας, κάποιος τον σκότωσε. Και ανατίθεται στον Mel Gibson να βρει το δολοφόνο.

  Κουβαλώντας και ο ίδιος ψυχολογικά προβλήματα λόγω μιας αναπηρίας εξαιτίας ενός τραυματισμού του θα προσπαθήσει να εξιχνιάσει τον θάνατο αυτό. Δείχνει αρκετή σκληρότητα στις ανακρίσεις του, όμως οι περιθωριακοί αυτοί δεν ξεγελιούνται. -Είναι κι αυτός σαν κι εμάς, λέει κάποιος. Στο τέλος θα αναγνωρίσει τα κίνητρα του πατέρα και θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για αυτοκτονία. Οι ομολογίες που είχε αποσπάσει δεν τον είχαν πείσει.  

  Πιο συγκινητικός είναι ο έρωτας του νεαρού για την κοπέλα η οποία, ενώ αρχικά τον προσεγγίζει βάσει σχεδίου του Gibson, καταλήγει να τον αγαπήσει. Στο τέλος της ταινίας τους βλέπουμε καταδιωγμένους, αλλά και ευτυχισμένους μαζί.

  Ένα τέτοιο ειδύλλιο δεν είναι ρεαλιστικό να έχει happy end.

  Η ταινία ξεκινάει με το «σασπένς του πώς» φτάσαμε στην αυτοκτονία του νεαρού. Τον βλέπουμε να τρέχει πάνω στην ταράτσα και στη συνέχεια να πηδάει στο κενό. Με ένα αποστασιοποιητικό εφέ, ο Βέντερς τον παρουσιάζει να αφηγείται, σαν από το υπερπέραν, την ιστορία του, καταλήγοντας ότι όταν φουντάρισε από την ταράτσα συνειδητοποίησε πόσο πολύτιμη είναι η ζωή. Μάθημα για κάθε επίδοξο αυτόχειρα.

  Παρά τις κλειστοφοβικές σκηνές στους εσωτερικούς χώρους του ξενοδοχείου είναι η ταινία του Βέντερς που με συγκίνησε περισσότερο. Έχει αρκετά χαμηλή βαθμολογία στο IMDb (5,9) αλλά είπαμε, πεποίθησή μου είναι ότι de gustibus non est disputandum, ή σε χαμηλό υφολογικό επίπεδο, «περί ορέξεως κολοκυθόπιττα».

  Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για την ταινία «Buena Vista Social Club»