Wim Wenders, Palermo shooting (2008)

Wim Wenders, Palermo shooting (2008)

  O Finn είναι μια διπλοτυπία του Howard από το «Μην ξαναγυρίσεις», με τη διαφορά ότι είναι πιο αποκλίνων. Όμως μου ήταν ιδιαίτερα συμπαθής σε αντίθεση με τον Howard. Το θέμα όμως αλλάζει, είναι η αξία της ζωής.

  Κι αυτός νοιώθει υπαρξιακό κενό, όμως δεν το σκάει από κανένα πλατό, πηγαίνει στο Παλέρμο σε μια προσπάθεια να το γεμίσει, φωτογραφίζοντας παράλληλα ό,τι αξιοθέατο πέφτει στην αντίληψή του. Είναι επαγγελματίας φωτογράφος, οι φωτογραφίες του πουλιούνται.  

  Η «απόκλιση» του ήρωά του επιτρέπει στον Βέντερς να εισαγάγει το φανταστικό στην ταινία με τη μορφή παραισθήσεων και ονείρων, που συναρπάζουν σαν θρίλερ. Και βέβαια «φωτογραφίζοντας» τον φωτογράφο, μας δίνει εξαιρετικά ποιητικά πλάνα.

  Τελικά είμαι κι εγώ mainstream όπως οι περισσότεροι. Την ταινία κάπου τη βαρέθηκα, νύσταξα, ήταν βέβαια και αργά, την παράτησα στο 30΄λεπτό και συνέχισα την μεθεπόμενη. Η συνέχεια μου άρεσε πολύ περισσότερο. Γιατί; Διότι ο Βέντερς ακολούθησε την συνταγή που ακολουθούν σχεδόν όλοι οι σκηνοθέτες, μπάζοντας μια γυναίκα στην πλοκή. Ναι, πλάθεται ένα ειδύλλιο, που ακυρώνει την «Πόλη» του Καβάφη: …η πόλις θα σ’ ακολουθεί…

  Και για το θέμα που λέγαμε;

  Φαντάζομαι ότι το εμπνεύστηκε από την «Έβδομη σφραγίδα» του Μπέργκμαν. Σημειωτέον ότι η ταινία είναι αφιερωμένη στην μνήμη του Μπέργκμαν και του Αντονιόνι, που πέθαναν στις 30 Ιουλίου του 2007, τότε που γίνονταν τα γυρίσματα.

  Ο Βέντερς μπάζει και αυτός τον θάνατο να κυνηγάει τον Φιν. Έχει την παραίσθηση ότι κάποιος τον βάλλει με ένα τόξο. Μάλιστα, ενώ ήταν στην προκυμαία, «βλέπει» πάλι τον θάνατο, που δεν ξέρει ακόμη ότι είναι ο θάνατος, να του ρίχνει ένα βέλος. Προσπαθώντας να το αποφύγει πέφτει στη θάλασσα. Τον ανασύρουν. Η κοπέλα του δίνει το φιλί της ζωής.

  Και το θέμα που λέγαμε;

  Στο όνειρό του βλέπει τον άνθρωπο που τον καταδιώκει, ο οποίος του λέει ότι δεν μπορεί να του ξεφύγει, γιατί είναι ο θάνατος. Θα γίνει μια συζήτηση, που στην ουσία είναι ένας μονόλογος του θανάτου, όπου του εκθέτει τη σημασία του να ζει κανείς. Αυτός είναι ο λόγος που τον ακολουθούσε, είδε ότι είχε βαρεθεί τη ζωή του και ήλθε να του την πάρει.

  Τελικά δεν θα του την πάρει, βλέποντάς τον να έχει αλλάξει. Αγαπάει τη ζωή και δεν φοβάται τον θάνατο. Τον πλησιάζει και τον αγκαλιάζει. Αυτό είναι που έκανε τον θάνατο να αλλάξει γνώμη. Φυσικά η κοπέλα έπαιξε τον πρώτο ρόλο σ’ αυτή την αλλαγή του Φιν.

  Τελικά δεν ακολουθεί ο Βέντερς τη συνταγή μέχρι τέλους. Για το happy end δεν έχουμε αμφιβολία, όμως αφήνει τους ήρωές του να κάνουν σεξ αφού τελειώσει η ταινία, προς μεγάλη απογοήτευση, φαντάζομαι, μιας μερίδας θεατών. Να είναι άραγε αυτός ο λόγος που έχει αρκετά χαμηλή βαθμολογία, μόλις 6,2, στο IMDb;     

  Εμένα μου άρεσε πάρα πολύ.

  Και κάτι ακόμη: το ξέρατε ότι το Παλέρμο είναι παραφθορά ελληνικής λέξης; Ακούμε στην ταινία: -Αρχικά αποκαλούνταν Πανόρμος (παν-όρμος), δηλαδή μεγάλο λιμάνι (Νομίζω πλοίο με τέτοιο όνομα έκανε γραμμή στα δωδεκάνησα).

  Η προηγούμενη ανάρτησή μας δεν ήταν για την προηγούμενη ταινία του «War in peace», κομμάτι από το συλλογικό «To each his cinema», το οποίο είδαμε πριν από έντεκα χρόνια καθώς βλέπαμε πακέτο τον Κιαροστάμι, αλλά για την προ-προηγούμενη, που έχει τίτλο «Invisible crimes».