Από σήμερα στους
κινηματογράφους, σε επανέκδοση.
Και τι δεν έσουρε
στην καημένη την μπουρζουαζία ο μαρξισμός και γενικά η αριστερή διανόηση δε
λέγεται. Έρχεται τώρα ο Μπουνιουέλ να μας την παρουσιάσει γοητευτική, αλλά με
μια «κρυφή» γοητεία.
Ποια είναι
αυτή η κρυφή γοητεία;
Ότι σπας
πλάκα με τα καμώματά της.
Ας αναφερθούμε
μόνο σε ένα επεισόδιο.
Το αντρόγυνο
ετοιμάζονται να κάνουν έρωτα. Κτυπάει η πόρτα. -Ποιος είναι; -Ήλθαν οι καλεσμένοι.
-Ερχόμαστε σε λίγο, ας πιουν ένα ποτό.
Ο άντρας
θέλει να σταματήσουν όμως η γυναίκα επιμένει. -Πέντε λεπτά θα κάνουμε.
Μα είναι
δυνατόν να τελειώσουν σε πέντε λεπτά; Ούτε σε μπουρδέλο να ήταν.
Τρέχουν στον
κήπο και το κάνουν σε ένα παρτέρι.
Οι επισκέπτες
πίνουν το ποτό τους. Βλέπουν καθυστέρηση. Έρχεται η υπηρέτρια. -Πού είναι ο
κύριος και η κυρία;- Δεν ξέρω, έφυγαν τρέχοντας στον κήπο.
Φοβούνται μ’
αυτό που ακούν (δεν θα πω τι, μην κάνω σπόιλερ), και σηκώνονται και φεύγουν.
-Μα ούτε
είκοσι λεπτά δεν κάναμε, λένε στην υπηρέτρια επιστρέφοντας (τελικά διπλάσιο
χρόνο απ’ ότι στα μπουρδέλα).
Το στόρι,
υποτυπώδες, είναι ότι κάποια ζευγάρια κανονίζουν να δειπνίσουν μαζί, αλλά όλο
και κάτι τυχαίνει και δεν τα καταφέρνουν. Παρακολουθούμε διάφορα επεισόδια με
τα ζευγάρια αυτά, αλλά και χιαστί (καταλάβατε τι εννοώ), που μας δείχνουν αυτή
την κρυφή (διακριτική, σύμφωνα με τον γαλλικό τίτλο) γοητεία της μπουρζουαζίας.
Ο Μπουνιουέλ,
με μαθητεία στον σουρεαλισμό, επιστρέφει σ’ αυτόν με έξυπνες επινοήσεις. Κάποια
επεισόδια που βλέπουμε είναι εντελώς σουρεαλιστικά, για να μας αποκαλυφθεί στη
συνέχεια, με εφέ απροσδόκητου, ότι επρόκειτο για όνειρα.
Και το πιο
εντυπωσιακό: -Ονειρεύτηκα ότι ο φίλος μου ονειρεύτηκε…
Soft comedy, hard satire, πρόκειται για ένα από τα
καλύτερα έργα του Μπουνιουέλ, το οποίο φαντάζομαι να έχετε δει οι περισσότεροι.
No comments:
Post a Comment