Στέλιος Τατασόπουλος, «Κοινωνική σαπίλα» (1932)

Στέλιος Τατασόπουλος, «Κοινωνική σαπίλα» (1932)

 

  Αν δεν κάνω λάθος, είναι η τέταρτη σωζόμενη ταινία του πρώιμου ελληνικού κινηματογράφου, μετά την «Αστέρω» (1929) του Δημήτρη Γαζιάδη, Το λαγιαρνί (1930) του Ιωάννη Λούμου, και το «Δάφνις και Χλόη» (1931) του Ορέστη Λάσκου. Αν και γυρισμένη το 1932 είναι επίσης βωβή.

  Ο Στέλιος Τατασόπουλος (ναι, δεν είναι μόνο ο σκηνοθέτης της ταινίας, πρωταγωνιστεί κιόλας) είναι ένας φτωχός φοιτητής. Όταν ο πατέρας του αδυνατεί πια να τον στηρίξει οικονομικά για να συνεχίσει τις σπουδές του αποφασίζει να δουλέψει.

  Τυχερός! βρίσκει δουλειά σαν ηθοποιός. Σύντομα πλέκεται το ειδύλλιο ανάμεσα σ’ αυτόν και την Δανάη Γρίζου, την πρωταγωνίστρια.

  Όλα πηγαίνουν καλά μέχρι που της κολλάει ο Στρατάκης, ένας πλούσιος βιομήχανος (δεν μας λέγεται αν είναι κρητικός) και την ξελογιάζει με την υπόσχεση ότι θα της φτιάξει δικό της θέατρο. Ο Στέλιος, απογοητευμένος, παρατάει το θέατρο. Δεν καταφέρνει να βρει δουλειά της προκοπής και αρχίζει σιγά σιγά να ξεπέφτει. Μέχρι και βαποράκι έγινε.

  Όταν ένας εργάτης τον βρίσκει στο δρόμο αναίσθητο από την πείνα, τον περιμαζεύει και του βρίσκει δουλειά στο εργοστάσιο που δουλεύει. Σύντομα ο Στέλιος συνειδητοποιείται σαν προλετάριος και εξελίσσεται σε κορυφαίο συνδικαλιστικό στέλεχος.

  Στο μεταξύ η Δανάη εγκαταλείπει τον βιομήχανο, βλέποντάς τον να γυρίζει με άλλες γυναίκες. Πηγαίνει στη φυλακή να βρει τον Στέλιο, όμως αυτός αρνείται να τη δει.

  Τον περιμένει στην αποφυλάκισή του, πάλι αρνείται να της μιλήσει.

  Θα πέσει στη φτώχεια κι αυτή. Μόλις που τη σώζουν κάποιοι διερχόμενοι από τα χέρια ενός μαστροπού που θέλει να τη σπρώξει στην πορνεία, ακούγοντας τις φωνές της. Ανάμεσά τους και ο Στέλιος.

  Όχι, δεν την συγχωρεί, της αφήνει λίγα χρήματα και φεύγει.

  Θα επιχειρήσει να τον ξανασυναντήσει.

  Τελικά θα έχουμε το ευτυχισμένο χάπι εντ των ρομάντζων;

  Όχι, ο Στέλιος βράχος.

  Στον τελευταίο μεσότιτλο διαβάζουμε:

  «Ο Ντίνος ξέρει τον προορισμό του. Οι σύντροφοί του τον περιμένουν. Μαζί τους θα αγωνιστεί ενάντια στη σαπίλα της κοινωνίας…».

  Ελληνικός σοσιαλιστικός ρεαλισμός. Η πρώτη και η πιο ποιοτική ταινία του Στέλιου Τατασόπουλου, που αργότερα θα εξελιχθεί σε έναν από τους κορυφαίους mainstream σκηνοθέτες μας.  

  Ξέρετε γιατί τον λένε Τατασόπουλο και όχι Τασόπουλο;

  Να σας πω εγώ. Μου το είπε πριν πολλά χρόνια, όταν τον ρώτησα.

  -Καλά ρε Στέλιο, του λέω, πώς και το επώνυμό σου δεν είναι απλά Τασόπουλος, από το Τάσος, όπως για παράδειγμα από το Δημήτρη έχουμε Δημητρόπουλο και από τον Πέτρο Πετρόπουλο, και ένα σωρό άλλα τέτοια επίθετα;

  -Τι να σου πω Μπάμπη, να πώς έγινε. Ο πατέρας μου ήταν βραδύγλωσσος και στο χωριό είχαμε ένα ληξίαρχο μ….α.

  (Εν τάξει, προσάρμοσα το ανέκδοτο, αλλά δεν αποκλείεται το «Τατασόπουλος» να βγήκε κάπως έτσι).

  Την ταινία μπορείτε να τη δείτε στο youtube