Ντίμης Δαδήρας, Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας (1955)

Ντίμης Δαδήρας, Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας (1955)

 

  Να αντιγράψουμε την υπόθεση από την ανάρτηση που κάναμε για τον πρώτο «Αγαπητικό της βοσκοπούλας» (1932) του Ηλία Παρασκευά, στην οποία σχολιάζουμε και το βιβλίο.

  «Θα παρακολουθήσουμε δυο ερωτικές ιστορίες. Η πρώτη είναι της Κρυστάλλως και του Λάμπρου. Τη ζητάει από τη μητέρα της, δεν του τη δίνει,  είναι πολύ φτωχός, μπιστικός ενός τσέλιγκα. Φτωχή είναι βέβαια και η Κρυστάλλω, όμως είναι πολύ όμορφη, μπορεί να βρει έναν καλύτερο γαμπρό.

  Την Κρυστάλλω τη βλέπει στη βρύση ο Λάμπρος, ένας πλούσιος τσέλιγκας. Του θυμίζει μια παλιά του αγάπη, την οποία είχε ερωτευθεί ενώ ήταν μόλις δέκα χρονών. Κάποια στιγμή αυτή, που είναι δυο χρόνια μεγαλύτερη (μπήκαμε στον πειρασμό και διαβάσαμε και το βιβλίο, θα συμπληρώσω παρακάτω), αποφάσισε να δώσει ένα τέλος στο ειδύλλιο. «Για της αγάπης τους καημούς είσαι μικρός ακόμα», του λέει. Τον είχε φιλήσει παθιασμένα στο στόμα, ένα φιλί που δεν το ξέχασε ποτέ.

  Συγκινημένος από την ανάμνηση ο Λάμπρος της κρεμάει στο λαιμό ένα χρυσό μενταγιόν. -Να το βγάλεις αμέσως και να του το στείλουμε πίσω, της λέει η μητέρα της. Ακούς εκεί, να παίρνεις τέτοιο ακριβό δώρο από έναν άγνωστο;

  Όμως αργότερα στέλνει προξενιά στον άγνωστον αυτό για την κόρη της, προκειμένου να την αποσπάσει από το Λιάκο.

  Ο Λάμπρος έσωσε τον Λιάκο όταν έπεσε σε ένα ποτάμι ενώ περνούσε πάνω από μια σάπια ξύλινη γέφυρα και παραλίγο να πνιγεί. Ο Λιάκος νοιώθει μεγάλη ευγνωμοσύνη απέναντί του, όμως βυθίζεται στην απελπισία όταν μαθαίνει ότι θα παντρευτεί την Κρυστάλλω. Του λέει ότι την αγαπάει αυτός, να την αφήσει. Όχι, δεν σκοπεύει. Ο Λιάκος, τυφλός από οργή, ορμάει να τον μαχαιρώσει, όμως τον σταματάνε έγκαιρα. Πεισμώνοντας ο Λάμπρος ζητάει ο γάμος να γίνει σήμερα κιόλας.

  Η μητέρα του, βλέποντας την κατάσταση του γιου της, πηγαίνει να παρακαλέσει τη μάνα της Κρυστάλλως, λίγο πριν γίνει ο γάμος, να τη δώσει στο γιο της. Αυτή αρνείται. Τότε την καταριέται. Δεν κάμπτεται. Όταν όμως καταριέται την Κρυστάλλω τρομάζει, και πράγματι ματαιώνει το γάμο. Ο Λάμπρος ζητάει εξηγήσεις. Του αποκαλύπτει τότε ότι αυτή ήταν η χαμένη του αγάπη, ότι του είχε πει ψέματα ότι η Μάρω του πέθανε, την οποία έψαχνε χρόνια. Αυτός ήταν εξάλλου ο λόγος που δέχτηκε το προξενιό.

  -Δε γέρασα;

  -Ο ουρανός γεράματα δεν έχει.

  Συγκινημένος την παίρνει στην αγκαλιά του.

  Και εκεί που ήταν να ματαιωθεί ο γάμος, γίνονται δυο».

  Τα είκοσι παραπάνω λεπτά της ταινίας του Δαδήρα από την πρώτη ταινία του Ηλία Παρασκευά που γύρισε το 1932 κάνουν τη διαφορά. Ο Δαδήρας χρησιμοποιεί για τους διαλόγους το ίδιο το κείμενο, έμμετρο, ενώ έχει ελάχιστα μόνο τραγούδια. Απολαμβάνουμε την ολόδροση Βουγιουκλάκη, εικοσιενός μόλις χρονών, ενώ προσφέρουν αρκετά κωμικά στοιχεία ο Κώστας Χατζηχρήστος σαν το πρώτο αφεντικό του Λάμπρου που τον απέλυσε γιατί μαζί μ’ αυτόν πήρε το ποτάμι και δεκατρία πρόβατα (θα του δώσει από τα δικά του ο Λάμπρος), καθώς και ο Χρήστος Ευθυμίου (απολαυστικότατος στο «Ένας βλάκας και μισός») ως θείος της μητέρας της Κρυστάλλως. Εξαιρετικές οι ερμηνείες του Θάνου Κωτσόπουλου στο ρόλο του Λάμπρου και της Ελένης Χατζηαργύρη στο ρόλο της μητέρας της Κρυστάλλως. Και βέβαια η σκηνοθεσία ήταν πολύ καλή.