Federico Felini, Η Ιουλιέτα των πνευμάτων (Giulietta degli spiriti, 1965)

Federico Felini, Η Ιουλιέτα των πνευμάτων (Giulietta degli spiriti, 1965)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Στην κριτική που έγραψα για το «8 ½» καταλήγω:

  «Όχι, δεν μου άρεσε η ταινία, παρά το ότι θεωρείται από τις κορυφαίες του, συγκρίνοντάς τη με τη «Λα στράντα» και την «Ντόλτσε βίτα».

  Να προσθέσω εδώ και τις «Νύχτες της Καμπίρια». Όλες τους προβλήθηκαν σε επανέκδοση πέρυσι το καλοκαίρι.

  Σίγουρα έχω δει και άλλες ταινίες του Φελίνι αλλά παλιά και δεν τις θυμάμαι. Έτσι ό,τι συμπέρασμα βγάλω έχει να κάνει με αυτές τις ταινίες.

  Με το «8 ½», γυρισμένο το 1963, ο Φελίνι φαίνεται να γυρίζει την πλάτη στον ιταλικό νεορεαλισμό. Όχι μόνο θεματικά αλλά και υφολογικά. Οι ταπεινωμένοι και καταφρονεμένοι δεν έχουν πια θέση στις ταινίες του. Τους εγκαταλείπει ήδη στη «Ντόλτσε βίτα», για να αγκαλιάσει τους ταλαιπωρημένους ψυχικά μικροαστούς του. Με το «8 ½» γυρνάει την πλάτη και στο ρεαλισμό για να φλερτάρει με το γκροτέσκο και το φανταστικό, με την πλοκή να είναι υποτυπώδης ενώ πολλά επεισόδια θα μπορούσαν να σταθούν σχεδόν αυτόνομα.

  Η Ιουλιέτα αρχίζει να ενδιαφέρεται με τον πνευματισμό. Παρακολουθεί μια παραψυχολογική συνεδρία, κατά την οποία καλούν πνεύματα. Δυο χρόνια πριν από το γύρισμα της ταινίας, όπως διαβάζω στη βικιπαίδεια, ο Φελίνι είχε εκδηλώσει ένα ενδιαφέρον για τα παραψυχικά φαινόμενα.

  Ο φίλος μου ο Δημήτρης μας έφερε από την Ιταλία όπου σπούδαζε, το 1978, τη νέα μόδα που επικρατούσε εκεί με το «ποτηράκι», με το οποίο καλούσαν πνεύματα. Άπιστος, συγκλονίστηκα, άρχισα να διαβάζω βιβλία για την παραψυχολογία, που αποτέλεσαν το έναυσμα για τη συγγραφή του πρώτου μου βιβλίου «Παραψυχολογία, μύθος ή πραγματικότητα».

  Ο αφηγηματικός σκελετός είναι η απιστία του συζύγου της. Έχει αποδείξεις, αλλά θέλει να τις κάνει ατράνταχτες. Θα καταφύγει σε ντετέκτιβ για να παρακολουθήσει τον σύζυγό της. Δεν χρειάζεται να πω παραπάνω πράγματα για την πλοκή.

  Μια ιταλική εκδοχή της «Διακριτικής γοητείας της μπουρζουαζίας», με μπόλικο χιούμορ.

  Αν δείτε την ταινία μη δώσετε σημασία στην πλοκή. Απολαύστε τον ονειρικό κόσμο του Φελίνι. Ο μεγάλος σκηνοθέτης εξακολουθεί να είναι μεγάλος.