Jon Stewart, Ακαταμάχητος (Irresistible, 2020)

Jon Stewart, Ακαταμάχητος (Irresistible, 2020)

 

  Από χθες στους κινηματογράφους.

  Soft comedy, soft σάτιρα, πολιτική σάτιρα, είναι η κωμωδία του Jon Stewart.

  O Garry Zimmer, σύμβουλος της προεκλογικής εκστρατείας των Δημοκρατικών, βλέποντας ένα βίντεο με τον συνταγματάρχη Hastings να μιλάει για τα προβλήματα της πόλης του, αποφασίζει να τον πείσει να βάλει υποψηφιότητα για τις δημαρχιακές εκλογές. Υπάρχει έτσι ελπίδα να κερδίζουν τους ψηφοφόρους της συντηρητικής αυτής περιοχής ώστε να νικήσουν στις επικείμενες προεδρικές εκλογές. Στις προηγούμενες νίκησε ο Τραμπ. Ο Hastings αρχικά διστάζει, αλλά μετά δέχεται.

  Έχω ξαναγράψει ότι στις κωμωδίες μετράνε περισσότερο τα κωμικά επεισόδια, οι κωμικές σκηνές και ατάκες, ξεχνώντας να προσθέσω ότι υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Ο «Ακαταμάχητος» αποτελεί μια τέτοια εξαίρεση. Το τέλος είναι ανατρεπτικό, αλλά δεν θα κάνω σπόιλερ. Το μόνο που μπορώ να σας πω, που όμως δεν θα σας φωτίσει ιδιαίτερα, είναι ότι μου θύμισε τις «Νεκρές ψυχές». Αυτό όμως δεν πρόκειται να φωτίσει περισσότερο ούτε εσάς που έχετε διαβάσει το μυθιστόρημα του Γκόγκολ.

  Υπάρχει κωμωδία χωρίς romance;

  Πιο πάνω μίλησα για εξαιρέσεις.

  Ως προς αυτό, ο «Ακαταμάχητος» δεν αποτελεί εξαίρεση.

  Υπάρχει το ενδοδιηγητικό σασπένς, αν θα κερδίσει στις δημαρχιακές εκλογές ο Hastings. Υπάρχει όμως και το εξωδιηγητικό, αν θα ξανακερδίσει τις εκλογές ο Τραμπ.

  Ο Θεός να βάλει το χέρι του.

  Ή έστω ο διάβολος, αν δεν μπορεί ο Θεός.

  Παλιά έγραφα εξω- και ενδοκειμενικό, αναφερόμενος κυρίως σε λογοτεχνικά κείμενα. Από τώρα το αλλάζω σε εξω- και ενδοδιηγητικό, αφενός γιατί έχει ευρύτερη εφαρμογή σε κάθε διήγηση, είτε κινηματογραφική είναι αυτή είτε λογοτεχνική, και αφετέρου γιατί είδα να χρησιμοποιεί αυτό τον ελληνικό όρο ο Hamid Naficy στο τετράτομο έργο του «A Social history of Iranian cinema», extradiegetic και intradiegetic.