Arthur Hiller, Love story (1970)

Arthur Hiller, Love story (1970)

 

  Όταν είδα την ταινία του Satyajit Ray «Ο κόσμος του Απού» (προβάλλεται από χθες στον θερινό «Αλεξάνδρα», στο Χαλάνδρι. Αν πάτε να τη δείτε κρατάτε και μια ομπρέλα καλού κακού) στο μυαλό μου ήλθε αμέσως το «Love story», και είπα να το ξαναδώ.

  Ίδιο στόρι, ο έρωτας που τελειώνει με unhappy end, με το θάνατο της κοπέλας.

  Και εδώ, όπως και στον «Κόσμο του Απού», βλέπουμε ένα εξαίσιο ρομάντζο, ολότελα συγκινητικό. Μόνο που, όπως είναι η στάνταρ κινηματογραφική συνταγή, κάποια στιγμή έρχεται η ανατροπή. Στον «Κόσμο του Απού» συμβαίνει λίγο μετά τη μέση, με το θάνατο της κοπέλας στη γέννα. Στο «Love story» συμβαίνει λίγο πριν το τέλος (ευτυχώς), από καρκίνο. Εδώ ο θάνατος δεν είναι ξαφνικός, απροσδόκητος, είναι προδιαγεγραμμένος.

  Δεν πεθαίνουν όλοι οι καρκινοπαθείς, όμως κάποιοι πεθαίνουν. Και το κακό με τους αμερικάνους γιατρούς είναι ότι σου το λένε χωρίς περιστροφές, θα πεθάνεις.

  Ένας τέτοιος μ…ας γιατρός είπε στο φίλο μου το Γιώργο (καρκίνο στο συκώτι) ότι θα πεθάνει. -Πόσο χρόνο μου δίνεται γιατρέ; -Ένα χρόνο περίπου.

  Το ίδιο βράδυ έμεινε ξάγρυπνος, αυτός και η γυναίκα του.

  Τελικά δεν έφυγε σε ένα χρόνο, το πάλαιψε τέσσερα ολόκληρα χρόνια.

  Μου είπε και το εξής αμίμητο.

  Σε ένα θεραπευτικό κέντρο στη Γερμανία, σε συζήτηση με ένα Ισπανό, ο Ισπανός του λέει: -Εγώ οπωσδήποτε θα δείρω μια φορά τη βδομάδα τη γυναίκα μου. -Μια μόνο; Εγώ τουλάχιστον τρεις, του λέει ο Γιώργος.

  Δεν κατάλαβε την ειρωνεία.

  Αλλά ο λόγος για την ταινία.

  Ο κάμεραμαν αεικίνητος, έχει την κάμερα συνεχώς αν κινήσει, όχι μόνο όταν παρακολουθεί στους ήρωες καθώς βαδίζουν συζητώντας, αλλά και όταν στέκουν.    

  Πνευματώδεις διάλογοι, συνεχή πειράγματα ανάμεσα στους δυο ερωτευμένους, της δίνουν ένα ανάλαφρο τόνο, μέχρι που έρχεται η κακή είδηση.

  Πολύ μου άρεσε που την ξαναείδα.