Kenneth Gyang, Oloture (2019)

Kenneth Gyang, Oloture (2019)

 

  Κατά καιρούς με πιάνουν κινηματογραφικές μανίες για σκηνοθέτες περιφερειακών χωρών. Για παράδειγμα, είδα κάποιους γιουγκοσλάβους σκηνοθέτες πακέτο, δηλαδή τις περισσότερες ταινίες τους, όπως τον Ντάνις Ντάνοβιτς, τον Γκόραν Μάρκοβιτς και τον Σερντάν Ντρακόγιεβιτς. Μετά ακολούθησαν οι αφρικανοί, όπως ο Abderahmane Susako, o Idrissa Ouedraogo, o Gaston Kabore, και ο Suleymane Cisse, και δεν θυμάμαι ποιοι άλλοι. Όμως κανένας απ’ αυτούς δεν είναι από την Νηγηρία.

  Η «Oluture» (σημαίνει endurance) έχει σαν ηρωίδα μια νέα δημοσιογράφο που θέλει να κάνει ένα ρεπορτάζ για τον κόσμο της πορνείας. Κάνει την πόρνη, συζεί με μια πόρνη, για να αντιμετωπίσει καταστάσεις που δεν τις φανταζόταν. Νόμιζε ότι θα ξέφευγε από το να κάνει σεξ, όμως κάποια στιγμή παγιδεύεται. Το σκάει από το παράθυρο. Τη δεύτερη φορά όμως ο υψηλά ιστάμενος πολιτικός θα τη βιάσει ναρκώνοντάς τη.

  Νοιώθει απελπισμένη, ο αγαπημένος της, επίσης δημοσιογράφος, την ψάχνει, δεν τη βρίσκει. Τελικά θα τη βρει. Της λέει να τα παρατήσει. Όμως της έχει γίνει εμμονή, πρέπει να φέρει την έρευνά της μέχρι το τέλος.

  Ποιο είναι το τέλος;

  Όλες οι κοπέλες έχουν σαν όνειρο να πάνε στην Ευρώπη, εκεί είναι τα πολλά λεφτά. Υπάρχουν οι μεσάζοντες, που όμως ζητάνε ακριβά, 1200 δολάρια. Τι να κάνουν, τα μαζεύουν.

  Στο λεωφορείο που θα τις μεταφέρει είναι και η δημοσιογράφος. Ο φίλος της ενημερώνει την αστυνομία (τον είχε πάρει πριν τηλέφωνο, λέγοντάς του την τοποθεσία που βρίσκονται). Δεν μπορεί να πάει μαζί τους, θα ακολουθήσει με το αυτοκίνητό του το αστυνομικό όχημα.

  Σ’ αυτό το τελευταίο μέρος της ταινίας θα δούμε σκληρές σκηνές, ανάμεσα στις οποίες είναι και ο φόνος μιας κοπέλας που την έπιασαν με κινητό ενώ τους είχαν πει να τα παραδώσουν. Και το couleur local, υπάρχει ο μάγος που σφάζει ένα κόκορα και ραντίζει τις κοπέλες, λέγοντας τα μαγικά του.

  Εντόπισα ένα κινηματογραφικό και ένα πραγματολογικό λάθος.

  Το κινηματογραφικό:

  Σκουπίζει μια γραμμή αίμα από το μάγουλο της φίλης της. Όμως δεν την σκουπίζει όλη, αφήνει το πάνω μέρος, που προφανώς είναι η πληγή από την οποία κυλάει το αίμα. Αν την σκούπιζε όλη θα έφευγε ο μπογιάς.

  Το πραγματολογικό:

  Ο πολιτικός αυτός της λέει: -Πάμε γρήγορα, όταν παίρνω το βιάγκρα γίνομαι τούρμπο.

  Τι γρήγορα; Αφού θέλει τουλάχιστον μισή ώρα να δράσει.

  Όμως το παρακάτω πραγματολογικό στοιχείο είναι σωστό: η εποχή των νταβατζήδων έχει παρέλθει. Τώρα υπάρχουν οι freelance, αλλά και αυτές που δεν έχουν νταβατζή αλλά αφεντικό, και εργάζονται είτε σαν escort είτε σε σπίτι. Μια freelance είναι και η «Σλοβένκα» (2009) του Damjan Kozole.  

  Τελικά η ταινία είχε happy ή unhappy end;

  Την ταινία ο Gyang την κάνει σαν μια καταγγελία για το trafficking. Στα γράμματα τέλους διαβάζουμε ανατριχιαστικά νούμερα. Αν είχε δώσει happy end θα μειωνόταν το καταγγελτικό του μήνυμα.

  Το λεωφορείο περνάει τα σύνορα του Benin πριν τους προλάβουν οι αστυνομικοί. Μόνο μια κοπέλα καταφέρνει να ξεφύγει. Η δημοσιογράφος που ήταν μαζί της ήταν άτυχη, κατάφεραν να την πιάσουν και να την πάνε κουβαλητή πίσω στο λεωφορείο.   

  Η ταινία μου θύμισε  τον «Μικρό στρατιώτη» (2008) της Anette K. Olesen.

  Εκεί βλέπουμε πάλι νιγηριανές πόρνες, ενώ η κάμερα παρακολουθεί μια στις περιπέτειές της. Εξαιρετική και αυτή η ταινία. 

Ξέχασα να αναφέρω τις άλλες ταινίες του, όπως σκόπευα: The lost café, 2017, Confusion, 2013 και Blood and henna, 2012.