J.-P. Valkeapää, Dogs don’t wear pants, (2019)

J.-P. Valkeapää, Dogs don’t wear pants, (2019)

 

  Τελικά διαβάζω στο Αθηνόραμα ότι δεν είναι από τις ταινίες που θα δούμε την επόμενη Πέμπτη όπως είχα σημειώσει. Εγώ όμως θα αναρτήσω, και το πολύ πολύ να ξανακάνω κοινοποίηση όταν και αν προβληθεί.

  «Τα σκυλιά δεν φοράνε παντελόνια» είναι μια ιστορία αγάπης, ή μάλλον δυο. Η πρώτη μου θύμισε τον «Κόσμο του Απού» (Παίζεται στο Αλεξάνδρα, στο Χαλάνδρι).

  Ο Juha είναι απαρηγόρητος με το θάνατο της γυναίκας του από πνιγμό. Βούτηξε να τη σώσει, όμως είχε μπερδευτεί στα δίκτυα. Για εκείνη ήταν πολύ αργά, ενώ ο ίδιος μόλις που κατάφερε να γλιτώσει.

  Ο θάνατός της τον βύθισε σε τόση θλίψη που δεν ξαναπαντρεύτηκε και, απ’ ότι φαίνεται, δεν έκανε σχέση. Μικρό κοριτσάκι τότε η κόρη του, τώρα είναι νεαρή κοπέλα.

  Κάποια στιγμή που περιφέρεται σε ένα χώρο (έχει πάει με την κόρη του για να της τρυπήσουν τη γλώσσα για να βάλει σκουλαρικάκι, ή όπως αλλιώς το λένε, δεν ξέρω) του επιτίθεται η Μόνα, τον ρίχνει κάτω και με το μαστίγιό της τον πιέζει τόσο στο λαιμό που του κόβεται η αναπνοή. Παθαίνει ασφυξία. Όμως τον φωνάζει η κόρη του και η Μόνα καταλαβαίνει ότι έκανε λάθος.

  Τι γίνεται τότε;

  Του έρχεται στο νου η σκηνή που, με κομμένη την αναπνοή, έβλεπε την γυναίκα του μπερδεμένη στα δίκτυα.

  -Είδα τη μητέρα σου, λέει στην κόρη του.

  Θέλει να επαναληφθεί αυτό, έτσι επισκέπτεται τη Μόνα σαν πελάτης.

  Τι είναι η Μόνα;

  Στο σύνδεσμο της βικιπαίδειας διαβάζω ότι η Μόνα είναι  dominatrix, γυναίκα σαδίστρια.

  Μέχρι τώρα έχω δει ταινίες για ομοφυλόφιλους και για λεσβίες, όμως πρώτη φορά βλέπω για σαδομαζοχιστικό ζευγάρι.

  Όμως το ότι γίνονται ζευγάρι υποδηλώνεται μόλις στο τέλος, σε ένα οιονεί happy end.

  Η ταινία είναι κλειστοφοβική, σκοτεινή, τυπικά βόρεια (ο σκηνοθέτης είναι Φινλανδός), με σαδιστικές σκηνές που κάποιες δεν άντεξα να τις βλέπω.

  Γούστα.  

  Ευτυχώς άκουσα ένα αγαπημένο μου τραγούδι, το «And then I kissed her» των Beach boys. Το έπαιζε η κόρη του σε μια συναυλία, η ντράμερ του συγκροτήματος.

  Η δεκαετία του ’60 συνεχίζει να τροφοδοτεί τον κινηματογράφο, συχνά ακούω τραγούδια αυτής της δεκαετίας σε ταινίες. Φαίνεται ότι είναι η πιο πλούσια δεκαετία, με τους Beatles, τους Rolling Stones, τους Animals, για να αναφέρω μόνο τους πιο γνωστούς.