Mohsen Aghaei, Hsunami (2020)

Mohsen Aghaei, Hsunami (2020)

 

  Μια ψυχή που είναι να βγει να βγει. Μια και γράφω μια εισαγωγή για τον ιρανικό κινηματογράφο έχω αποφασίσει να δω όσες ιρανικές ταινίες δεν έχω δει μέχρι τώρα και που υπάρχουν στο https://www.imvbox.com/. 25 ευρώ περίπου η χρονιάτικη συνδρομή, δεν είναι πολλά. Και μια και η εισαγωγή αυτή θα είναι κατά κύριο λόγο πορτραίτα σκηνοθετών, είπα να βάλω σε προτεραιότητα, πριν ολοκληρώσω το εισαγωγικό τμήμα με την ιστορία, με σκηνοθέτες που έχουν γυρίσει μέχρι στιγμής μόνο μια ταινία, γράφοντας και βιογραφικά στοιχεία γι’ αυτούς.

  Το «Τσουνάμι» είναι η πρώτη ταινία του Μοχσέν Αγκαέι. Καθώς είναι νέος, δεν κατάφερα να βρω πολλά βιογραφικά στοιχεία γι’ αυτόν. Εκτός από αυτά που γράφει το IMDb, βρήκα ότι σπούδασε στο Safir Language Academy και στο Πανεπιστήμιο Τεχνών στην Τεχεράνη και ότι διδάσκει ντοκιμαντέρ. Βρήκα και μια ιστοσελίδα που μιλάει για την ταινία.

  To IMDb γράφει ότι στο ντοκιμαντέρ μια πρώην αμερικανίδα porn-star μιλάει για τη σεξουαλική ζωή της και για τη σεξουαλική επανάσταση τη δεκαετία του ’60. Στην πραγματικότητα η ταινία αναφέρεται στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Αμερική.

  Το ξέρατε εσείς ότι η ομοφυλοφιλία μπορεί να προκαλέσει καρκίνο; Εγώ πρώτη φορά το άκουσα. Βέβαια για το έιτζ το ξέρουμε όλοι, οι ομοφυλόφιλοι ήταν οι πρώτοι διασπορείς. Γιατί; Διότι στις σεξουαλικές τους επαφές δεν είχαν το φόβο της εγκυμοσύνης ώστε να χρησιμοποιούν προφυλακτικό, όπως οι ετεροφυλόφιλοι.

  Οι εκτρώσεις, η σεξουαλική κακοποίηση (μια στις έξι γυναίκες, μας λέει ο Μπαράκ Ομπάμα, έχει κακοποιηθεί σεξουαλικά ή έχει δεχθεί επίθεση για βιασμό), η πορνογραφία (θα δούμε και τον Χιου Χέφνερ, και για πρώτη φορά μαθαίνω ότι είχε συλληφθεί και φυλακισθεί), οι serial killers, είναι από τα προβλήματα που σχολιάζει, και που όλα έχουν αυξητικές τάσεις. 

  Είδαμε και πλάνα από τσουνάμι, που δικαιολογούν τον μεταφορικό τίτλο της ταινίας: τα προβλήματα της Αμερικής με τις αυξητικές τάσεις τους ορμούν να την πνίξουν σαν τσουνάμι.

  Πέρα από τα ανησυχητικά στατιστικά στοιχεία και τις φοβερές μαρτυρίες (ιδιαίτερα συγκινητική είναι η μαρτυρία μιας γυναίκας που την κακοποιούσε σεξουαλικά ο θείος της και φοβόταν να κυκλοφορήσει στο ίδιο της το σπίτι) βλέπουμε ντοκιμαντερίστικα πλάνα με σκηνές πλήθους, σε διαδηλώσεις κυρίως.

  Πάντως η ίδια η πορνοστάρ εμφανίζεται μόνο στην αρχή και στο τέλος, ενώ μια ηθοποιός αναλαμβάνει το ρόλο της σχολιάζοντας κατά διαστήματα. Όμως μετά ο σχολιαστής είναι ιρανός.

  Νομίζω το άκουσα από τον Γιάννη τον Καραμπίτσο, ότι στους μελετητές του κινηματογράφου συστήνεται να βλέπουν για δεύτερη φορά μια ταινία αλλά χωρίς τον ήχο, για να επικεντρωθούν στην εικόνα. Εγώ, καθώς δεν ξέρω ιρανικά (και δεν φιλοδοξώ να μάθω, κωλογλώσσα, τρώνε συχνά τα φωνήεντα. Αναρωτιέμαι πώς βγήκε αυτό το «φαρσί», αφού τα φαρσί είναι η πιο δύσκολη γλώσσα για να τη μάθεις φαρσί), μπορούσα να παρατηρήσω πιο άνετα το ύφος του Aghaei.

  Το ντοκιμαντέρ αυτό μου θύμιζε πολλές φορές μουσικό κομμάτι με τον ρυθμό του. Τα μακρά πλάνα βέβαια απουσιάζουν, τα μικρά πλάνα είναι ο κανόνας, όμως κατά διαστήματα υπάρχουν πλάνα-κάδρα δεκάτων του δευτερολέπτου που του δίνουν ένα τρελό ρυθμό. Ακόμη είδαμε το ταυτόχρονο δίπλανο, με την οθόνη χωρισμένη στα δυο, με σκηνές από διαδηλώσεις στην Αμερική και στο Ιράν, αλλά και άλλες.

  Σίγουρα ο Aghaei είναι ένας πολύ ταλαντούχος ντοκιμαντερίστας. Φαντάζομαι ότι θα τον δούμε κάποια στιγμή και σε ταινία μυθοπλασίας.